Left of the Dial (Dag 3): Alles wat overblijft, is reserve

Left of the Dial is drie dagen punk, postpunk en andere alternatieve muziek, geserveerd in de grote binnenstad van Rotterdam. Dat de laatste dag van het festival dan ook een aanval is op elk van je ledematen, staat buiten kijf. Gelukkig is er nog steeds veel te doen en moeten we nergens aan ons vermoeide lichaam denken. Nog een laatste keer halen we al onze reserves boven om het toekomstige neusje van de zalm binnen de alternatieve muziek te zien.

Beginnen doen we net als gisteren op een boot op de Maas. Deze vaart een gezellig toeristentoertje, maar daarvoor zitten we niet op de boot. We willen harde gitaren zien en dat krijgen we meteen ook met Bull. De band brengt een ton aan energie met vooral de opvallende frontman en een drummer die heel wat enthousiasme kan tentoonspreiden. Aan het begin van de set beloofde hij ons twintig nummers in twintig minuten. We telden het niet, maar met verscheidene rammelintermezzo’s zouden ze er wel geraakt kunnen zijn. Hun muziek is misschien niet de furieuze postpunk die je van een stier verwacht, maar de rammelrock komt perfect tot zijn recht op het water. En hier en daar durft de band wel eens richting een rode vod te lopen om dan de toreador omver te lopen, missie geslaagd dus.

Legss probeerde van bij het begin de boot tot zinken te brengen. De frontman had een fluojasje aan om zo te tonen dat hij voor de veiligheid op dit festival zorgt. Erg veilig klinkt zijn vocaal talent echter niet echt, hij knalt gewoon erg hard door en ook de drummer doet met zijn boksoutfit niet veel softs vermoeden. De muziek van Legss is weliswaar geen hapklare brok. Je moet je concentreren om alles te verorberen en in een boot rond de middag was dat best lastig. We zagen de band ’s avonds ook in Perron 1 en daar kwam de muziek veel furieuzer tot zijn recht. De band weet dus wel hoe ze moeten knallen, maar kan dat het best in een donker kot waarbij de riffs het hardst binnenkomen.

Een tweede bootrit konden we niet afslaan, en dus konden we ook Qlowski al dobberend aan het werk zien. Die band brengt toffe postpunk die een erg volle sound herbergt. Vooral op het eind deed het ons wat denken aan Buzzcocks en MC5, heel ouderwetse, maar goeie punk dus. De riffs vlogen ons weelderig om de oren en met zijn vier weet de groep toch een groots geluid naar voor te brengen. De toon was gezet en dan moest Italia 90 nog komen.

Wie denkt dat een moshpit op een veerpond onmogelijk is, kunnen we bij deze even ongelijk geven. Italia 90 ging zo hard dat er op het eind van hun set een gigantische pit ontstond die de boot bijna deed kapseizen. De groep komt helemaal niet uit Italië, maar brengt wel van die postpunk waarbij je spontaan je vingers samenknijpt uit agressiviteit. De bandleden vormen een bont allegaartje dat niet van ophouden weet, en daarin kruipt ook het talent van de groep. Ze blijven gewoon gaan en dus kunnen we enkel stellen dat ook Italia 90 een goeie liveband is.

Op Left of the Dial is gelukkig niet enkel postpunk te vinden en dus konden we vroeg in de middag Rosie Alena ontdekken. De zangeres heeft een straffe uitstraling en muzikaal deed ze ons wat denken aan een mix van Lana Del Rey en Joy Crookes. Muzikaal was dit een zeer rustgevende ervaring waarbij we ons terug naar de fifties waanden en de cello, gitaar en piano ons een zeer gemoedelijk sfeertje boden. Alena staat met veel autoriteit op het podium en haar voorkomen helpt ook om de aandacht bij haar zachte muziek te houden. Zo konden we toch even bekomen voor we weer wat luide gitaren door ons oorkanaal lieten gieren.

Uit Manchester kregen we dan Document op ons bord in Bar 33. Die bar bleek de perfecte locatie voor de donkere punk van de groep. De frontman heeft een arrogantie die ideaal bij de omgeving past. Met zijn kostuumpak en attitude pakt hij het publiek meteen in. Muzikaal is Document een trage postpunkband die iets brengen wat lijkt op alle trage nummers van shame. Dat ze dit met de volle overtuiging doen, hoeft geen twijfel met zich mee te brengen. De bandleden scharen zich, net als de frontman, volledig achter hun vocals, met voldoende reverb om die lugubere sfeer te creëren. Document zoekt vooral een intense sfeer en dat lukte wel goed in Bar 33.

Terug naar Worm zagen we nog een deeltje van Krush Puppies. Het viertal breng een mix van grunge en dreampop, waarbij vooral de iets meer fuzzy nummers ons echt overtuigen. “Slay the Dragon” was dan ook een geweldige, catchy song, die door zijn synths en agressieve vocals een ideale mix bracht van alles wat we willen horen. Ook op het menu bij Krush Puppies: een dwarsfluit die voor een meer psychedelisch sfeertje zorgde. Al bij al wel een leuk bandje die Krush Puppies, al missen we nog iets meer unieke sounds die de band echt memorabel zou maken. Misschien meer inzetten op die dwarsfluit?

Postpunk hoeft niet altijd voorspelbaar te zijn, en dus brengt Blue Bendy de zijne vooral met een neus voor experiment. We hoorden invloeden van mathrockbands als Battles, maar ook Black Country, New Road stak zijn neus weer aan het venster. Waar het begin van de set nogal twijfelend was, gingen het experiment en de chaos veel verder naarmate de set vorderde (en de frontman zijn gitaar kon doorgeven) en dat zorgde voor boeiende noise die van alles en nog wat in zich herbergde. De akoestische gitarist zorgde voor een extra beleving door al zittend af en toe wat weirdness in het geheel te smijten. Bij de afsluiter van de set wilde de frontman ons niet vragen om mee te klappen omdat dat cliché is, dus moest het spontaan komen. Gelukkig voor hem waren er weer wat bevriende muzikanten in de zaal die het geklap al snel naar voor lieten komen. Boeiend bandje, die Blue Bendy, dat is zeker.

Voor het laatste deel van het festival gingen we terug de andere kant van de stad opzoeken, met LUMER die Perron 2 onveilig mocht maken. De band heeft dezelfde frontman als Document, al kan hij hier nog meer zijn duivels ontbinden. Hij schreeuwt namelijk meer en ook zijn strak pak gaat snel uit in de zweterige kelder van Perron 2. LUMER brengt dan ook iets snellere postpunk waar er naast een continue intensiteit ook wel veel explosieve uitspattingen zijn. Het publiek blijft weliswaar nog tamelijk braaf, hoewel de sound bij momenten wel leent tot moshen. Misschien een werkpuntje voor de band is het tempo, dat onder een sluier van duisterheid verstopt blijft, waardoor we net niet helemaal kunnen knallen. Hoewel ze goed weten waar ze mee bezig zijn en krachtige, snedige klanken brengen, mogen ze soms nog zorgen voor wat afwisseling en iets meer durf.

In Perron 1 werd een tweede podium gezet dat de originele naam ‘Perron 3’ kreeg. Daar mocht Loose Articles de boel afsluiten en dat deden ze boordevol goesting. De band geraakte de dag voordien niet op het festival door een gemiste ferry en dus moest dat vandaag ingehaald worden. Dat deden ze op het eind een unieke manier. De vier vrouwen brengen chaotische postpunk die heel repetitief opbouwt, om dan plots en snedig uit de hoek te komen. Hoogtepunt was hier “Kick Like a Girl”, dat vooral overtuigt door de afwisseling van agressieve vocals van de frontvrouw en bassiste en de iets zachtere vocals van de twee gitaristen. De snelle delen leenden zich er op het eind ook toe om in het publiek toch nog een bescheiden moshpit op gang te trekken. Loose Articles nam geen compromissen en dat werkte aanmerkelijk goed in Perron 3.

Een van de meest gekende bands op de line-up van Left of the Dial kan misschien wel The Cool Greenhouse zijn. De band speelde op zaterdag twee keer, met in Perron 1 hun tweede show die een goeie opkomst met zich meebracht. Ook hier waren het vooral weer de bevriende bands die voor de sfeer zorgden, want The Cool Greenhouse is niet altijd de muziek waarop je meteen los wil gaan. Toch werd er van begin tot eind wild in het rond gesprongen en gedanst en The Cool Greenhouse nam dat allemaal met veel plezier aan. De groep had in het begin wat moeite doordat ze een gitaar niet vonden, maar uiteindelijk viel alles op zijn pootjes en konden we nog een laatste keer dansen. ‘I trusted you’, zong de band en dat bleek ook de zin van het optreden te zijn. Het nummer was er eentje waarbij de band telkens stopte om dan opnieuw te starten en het ‘I Trusted You’-zinnetje al maar sneller te herhalen; het publiek ging bijgevolg compleet wild. Dat dit dan in de bisronde nog eens terugkwam, bleek helemaal te gek te zijn. Ook afsluiter “Alexa!” was een heerlijk hoogtepunt waarbij iedereen zich volledig in het rond gooide. The Cool Greenhouse is een coole band die met een verhalende zanger en catchy gitaarlijnen heel wat kan voor elkaar krijgen.

En dan sloten we ons festival toch nog af in Perron 2. Daar werd de hardcorepunkband Milo’s Planes geprogrammeerd. Ook daar zware moshpits, maar zo eentje waarvan je alleen maar blauwe plekken overhoudt. De band brengt harde, vuile noise waarbij je het ofwel heel warm krijgt ofwel gewoon wegloopt. Wij omarmden het en zagen nog een heerlijk pittig einde van het festival. Vooral toen de groep nog een hardcorecover van “Sabotage” van Beastie Boys inzette, werd letterlijk alles afgebroken. Een beter einde voor dit wilde festival konden we ons niet bedenken.

Left of the Dial is een geweldig festival, dat ook in België zijn plaats zou moeten hebben. Alle, maar dan ook alle bands met potentieel kan je hier aan het werk zien en we probeerden zelf ook om er zo veel mogelijk van te zien. Het resultaat was een geslaagde driedaagse die zelden teleurstelde, zodat we nu al kunnen aftellen naar volgend jaar. De locaties zijn goed gekozen, de muziek is uitmuntend en de organisatie is erg vlot zonder grote problemen of zaken die mislopen. Left of the Dial heeft het nu al in zich om een sterke vaste waarde te worden, want eens je er één keer bent, blijf je komen.