© CPU – Cédric Depraetere
Het is inmiddels al van 15 november 2019 geleden dat Kensingtons nieuwste worp Time ons werd aangereikt. De tour die daarop volgde werd keer op keer uitgesteld door een alom bekende reden, maar vandaag mocht het dan eindelijk. Een kleine twee jaar na datum kon Kensington de zuidergrens oversteken voor een concert in de Lotto Arena. De band is ontzettend populair in Nederland, met arena’s die in een mum van tijd uitverkopen. Om die reden wellicht, hadden heel wat noorderburen de weg naar de Lotto Arena schijnbaar vlot gevonden.
En dat publiek kreeg met “Part Of Me” meteen nieuw(er) werk voorgeschoteld. Het viertal betrad droogjes het podium, nam werktuig ter hand en vatte aan met bijzonder rommelig en dof klinkend geluid. Ongeveer halfweg “Riddle” wist de gitaar van Casper Starreveld niet al te vervelend meer te klinken, maar in tussentijd hadden de Nederlanders het publiek al voor zich gewonnen. Eloi Youssef bewees al van bij de eerste tonen zijn ongelofelijke toonvastheid nog niet te zijn verloren, een overtuigend applaus was zijn verdiende deel.
© CPU – Cédric Depraetere
Maar Kensington is natuurlijk meer dan zijn frontman alleen. Zo kregen we met een bijzonder stevige en quasi onherkenbare versie van “Words You Don’t Know” zowaar een episch metalmomentje te verwerken. Starreveld liet zijn instrument een stuk assertiever klinken dan op plaat, en geruggesteund door een muur van geluid, werd het potentieel van het nummer ten volle tentoongespreid. Ook “Bats” en “Regret” werden in verrassend donkere versies gebracht, waardoor we een drieluik kregen dat bijzonder strak en ietwat brutaal wist te klinken. Wat ons betreft een dappere en meer dan geslaagde keuze.
Want Kensington krijgt natuurlijk grote podia onder de voeten geschoven door de hele resem hits die de heren aan elkaar kunnen rijgen. Zo kregen de aanwezigen met “Sorry” een eerste echte crowd pleaser te verwerken, waarbij een halve electronicazaak aan telefonie de lucht in werd gestoken. Ook vervolg “Uncharted” werd bijzonder gretig meegekeeld, waarna Starreveld een loftrompet uit de coulissen besloot te halen. De derde gitaar die tijdens het nummer door de luidsprekers klonk, bleek echter de weg tussen die coulissen en het podium te zijn kwijtgeraakt.
© CPU – Cédric Depraetere
Gewiekst zoals ze zijn, had Kensington zijn grootste kanonnen natuurlijk voor de bisronde bewaard. Met onder meer “All For Nothing”, “War” en “Streets” kreeg het publiek eindelijk waar het al zo’n anderhalf uur op zat te wachten. Slingers, confetti, vuurwerk en andere pyrotechniek werden de lucht in gekeild en voor het eerst tijdens de set was er ook elektriciteit in de lucht te bespeuren. Kensington deed zes nummers na elkaar waarin ze het best zijn: uitbarsten met een aanstekelijkheid waarvoor zelfs de stijfste harken van de zaal niet immuun zijn.
De Nederlanders hadden met andere woorden hun setlist alweer vakkundig in elkaar gepuzzeld. Het moet gezegd dat Kensington op plaat misschien niet altijd de spannendste band is om naar te luisteren, maar live gaat die stelling niet op. Zeemzoete momentjes zijn er zeker aan vast, maar stevig doorjassen zijn de heren evenmin verleerd. Hierdoor zijn we nooit naar een gemakkelijke aaneenrijging van hits aan het luisteren. Dat de sfeer in de zaal op bepaalde momenten een beetje doods aanvoelde, was zeker niet te wijten aan wat de heren op het podium bewezen.
Setlist
Part Of Me
Riddle
Bridges
Bats
Regret
Words You Don’t Know
Island
All Before You
Insane
Control
Sorry
Uncharted
Chronos pt. 1
Perfect Family Day
Little Light
Chronos pt. 2
All For Nothing
Do I Ever
Home Again
War
Streets
St. Helena
Even een kleine note voor rectificatie aan de redactie chronos pt.2 klopt niet na little light chronos pt.1 & 2 zijn een geheel horen bij elkaar.