We weten niet waarom, maar we herinneren ons nog haarfijn dat moment in 1997 toen we na de eerste beluistering van Falling Into Infinity dachten: ‘Hoe gaan die mannen het in godsnaam interessant houden op hun volgende plaat?.’ We vonden voorgangers Images & Words en Awake toch wel heel straf, dus we waren er stellig van overtuigd dat Dream Theater een plafond bereikt had. Maar kijk. We zijn vierentwintig jaar en vijftien miljoen verkochte albums verder en hier is het nieuwe, alweer vijftiende album van Dream Theater: A View From The Top Of The World. Geen verkeerd gekozen titel, want dit niet kapot te krijgen vijftal staat al jàren aan de top van het progressive metal-genre. Veel geïmiteerd, nooit geëvenaard, zoals ze zeggen.
Dream Theater is dan ook een merk. Je hoort een nummer en je weet meteen dat het van hen is. Het voordeel is duidelijk. Het nadeel ook: hoe hou je het in godsnaam fris en hoe vermijd je dat je steeds weer hetzelfde nummer maakt? Dus is onze eerste vraag bij nieuw werk altijd: springt het eruit?
Opener “The Alien” was de eerste single die ons bij het verschijnen al van onze sokken blies: vintage, hyperkinetische, melodieuze Dream Theater. En dat 9 minuten en 31 seconden lang. “Answering The Call” is niet eens goed en wel begonnen, of de gitaar- en keyboardriffs kletsen ons al om de oren. Halverwege laten John Petrucci en Jordan Rudess ons ook nog eens alle hoeken van de kamer zien in een waar solofest.
Over naar “Sleeping Giant”. Na een paar minuten dringt de vraag zich op: ‘Is dit een meesterwerk?’. Het nummer geeft je werkelijk op geen enkel moment de indruk dat je het doorhebt: telkens gebeurt er weer wat anders, of het nu een solo, een break of een tempowissel is. En wat te denken van “Awaken The Master”? Een van vet druipende, in vuile motorolie gedrenkte riff mept ons plat, met de hulp van een ontketende Mike Mangini. Rudess haalt eerst wat funky keyboards boven, daarna een piano (ja, een piano!), Petrucci soleert erover en dan terug naar die monsterriff. Tjonge, dat is meer muziek dan sommige groepen op een heel album weten te brengen. En het zijn pas de eerste drie minuten van een tien minuten durende progressive party.
Kan het nog langer? Ja, hoor. Het titelnummer duurt maar liefst 20 minuten en 23 seconden. Je bent Dream Theater of je bent het niet. Maar de vraag was dus: springt het eruit? Nou en of. Ook al hebben we het voor iets kortere nummers, toch zou A View From The Top Of The World zomaar eens het beste, meest inventieve album van deze line-up kunnen zijn. Het weidse, cinematografische gevoel van de nummers, alsof ze de soundtrack van een onbestaande film zijn, palmt ons volledig in. Bovendien vroegen we ons op geen enkel moment af waar Mike Portnoy was. En John Petrucci, tja, die is meer dan ooit een gitaargod: hoe hij al meer dan dertig jaar consequent zo’n hoog niveau haalt, is gewoon bovenmenselijk. Het is misschien eenzaam aan de top, maar met dit plaatje is het er toch best gezellig.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
