AMOK is alweer aan zijn laatste weekend toe. De afgelopen tien dagen stond Brugge in het teken van het ontdekkingsfestival waar een veertigtal avontuurlijke en boeiende namen optraden op tal van unieke locaties in de stad. Zo gingen we op muzikale ontdekkingstocht met de AMOKATHON en kunnen we vanavond nog genieten van o.a. Alfa Mist en Yazz Ahmed.
De organisatie heeft zijn best gedaan om een mooie affiche samen te stellen, maar ze waren niet de enige die artiesten mocht uitkiezen voor het festival. Muzikante ESINAM kreeg namelijk carte blanche en mocht de line-up van gisterenavond zelf cureren. Een unieke kans die ze met beide handen greep en tot een succes volbracht. De Magdalenazaal stond gisterenavond namelijk in het teken van goede muziek, opkomend talent, grootse jazz en meer.
Het was namelijk niet alleen maar muziek wat de klok sloeg. ESINAM nodigde artiesten, vrienden en familie uit die kunst en cultuur in de breedste zin van het woord brachten. Zo begon de avond met een vertoning van Les Heritières, een documentaire van Charlotte Diament die ons een inkijk gaf in het leven en de dromen van vier vriendinnen (waaronder Esinam) in het multiculturele Brussel.
Er was ook schilderkunst van de Franse schilder Mucyo in de foyer, die tal van iconische personen op stof afbeeldde en ook Selasi Dogbatse (de zus van Esinam) zorgde voor een hoogtepunt op de avond. Ze is danseres en choreografe voor supersterren als Rihanna, Missy Elliott, en Cardi B. Het was dus geen verrassing dat er veel toeschouwers een glimps wilden opvangen van haar dansvoorstelling. Het publiek stond met ontzettend veel verbazing en bewondering te kijken naar haar groep.
Dansen leek wel de rode draad te zijn doorheen de avond. Het eerste optreden was van STACE. Het project van Stacy Claire is nog relatief nieuw, maar zorgde voor een ontzettend goede reactie bij het publiek. De zachte soul en r&b die ze samen met Lou Wery en Louise Van den Heuvel bracht, werd met veel enthousiasme en bewegende benen onthaald.
Dat had voor een deel te maken met hoe zelfzeker de frontvrouw het publiek enthousiast maakte om mee te doen, maar vooral door haar geweldige stem. Stacy’s stem klonk dromerig en boterzacht over de zwoele beats en funky bas, maar kon op de juiste momenten ook fors uit de hoek komen. Vooral tijdens hun cover van “Say Yes” van Floetry. We kijken uit naar die debuut-ep!
Uiteraard kon ESINAM zelf niet ontbreken op de affiche. Ze had er alle reden toe, want onlangs verscheen haar plaat Shapes in Twilights of Infinity die ze kwam voorstellen. Op dat album groef ze dieper in het muzikaal universum dat we leerden kennen op haar debuut-ep. Dat universum klinkt op plaat een tikkeltje mysterieus, maar ook uitnodigend en dansbaar en dat was gisterenavond op het podium niet anders.
Tijdens het optreden werd ze bijgestaan door een uitstekende bassist, gitarist en drummer: allemaal muzikanten die perfect hun rol vervulden, maar ook voldoende vrijheid en ruimte kregen. Uiteraard was het Esinam zelf die van veel muzikale markten thuis is en hierdoor centraal stond. Ze wisselde tijdens nummers spontaan tussen de meest uiteenlopende instrumenten alsof het verschillende kleuren van potloden zijn waarmee ze haar muziek inkleurt. Hierdoor valt haar muziek qua genre niet in een hoekje te duwen. Ze combineert moeiteloos invloeden, stijlen en technieken. Eenmaal haalde ze haar dwarsfluit boven en combineerde ze deze met elektronische effecten, andermaal speelde ze percussie, creëerde ze loops of ging ze aan de slag met vocale samples. De ideeën waren gevarieerd en de reactie van het publiek was van begin tot eind enthousiast met veel dans en gejuich tot gevolg.
Hoewel ESINAM de toeschouwers opgetogen achterliet, was dit nog niet het hoofdprogramma van de avond. Esinam vertelde dat Makaya McCraven bovenaan haar wenslijst stond, maar dat ze niet verwachtte dat het een realistische boeking was. Niets is minder waar, want met heel wat moeite stond de gevierde Amerikaanse jazzdrummer samen met zijn trio op de planken van de Magdalenazaal.
De artiest loopt bij jazzliefhebbers al een tijdje in de kijker dankzij een aantal goed onthaalde albums op International Anthem en een coveralbum met het werk van Gil-Scott Heron. Hij wordt ook wel een ‘beat scientist’ genoemd en wie hem live zag, zal die titel zeker niet in twijfel trekken. McCraven ging met duizelingwekkende precisie tekeer op zijn drums, met enorm veel kracht en passie, maar ook met een ongelofelijke coolheid die je van een bandleider verwacht. Je kan niet naast zijn talent kijken, maar hij laat ook graag de ruimte aan zijn medemuzikanten.
Hij nam ons mee doorheen een aantal hoogtepunten uit zijn oeuvre, maar dook ook in de rijke catalogus van Blue Note. Dat deed hij niet zomaar, want binnenkort verschijnt Deciphering The Message, een album waar hij dertien klassiekers uit het label herwerkt. Gisterenavond konden we alvast interpretaties horen van “Autumn in New York” van Kenny Burell en “Frank’s Tune” van Jack Wilson. Het waren stuk voor stuk versies die dichter bij de stijl van Makaya McCraven liggen dan bij het origineel en we hadden het niet anders gewild. Of het nu eigen werk was of een cover, het publiek smulde zichtbaar van het werk van dit trio.
Wie na Makaya McCraven nog niet klaar was met dansen, kon tenslotte nog naar beatmaker Le Motel gaan kijken die samen met videokunstenaar Antoine De Schuyter een multimediale set brachten op basis van de onlangs uitgekomen ep Transiro. Het viel duidelijk in de smaak bij de aanwezigen en het feestje was de ideale afsluiter van een prima samengestelde avond vol talent en ontdekking.
Zaterdag 9 oktober en zondag 10 oktober zijn er nog optredens in Brugge in het kader van AMOK. Meer informatie vind je op hun website.
