De zomer zit er definitief op en de druilerige herfst is opnieuw in de Brugse straten geslopen. Geen slecht nieuws, want sinds een jaar of drie krijgt de stad rond deze periode tien dagen lang een nieuwe adem dankzij AMOK. Op het Brugs stadsfestival van KAAP kan je van 1 tot 10 oktober een veertigtal avontuurlijke en boeiende optredens zien, verspreid over tal van unieke locaties.
AMOK begon gisteren traditiegetrouw met de AMOKATHON. Op die avond kan je je van plaats naar plaats bewegen en tal van verrassende opkomende artiesten ontdekken. Gratis en voor niets. Zo stonden Antoine Pierre, Ndugu, Giovanni Di Domenico, Uma Chine en Condor Gruppe op de affiche, maar er moeten keuzes gemaakt worden in de timetable. Wij gingen dus kijken naar aki, Dorian Dumont, N∆BOU en Shoko Igarashi.
Een concert in een cinemazaal maak je niet dikwijls mee. Vanuit onze knusse zetels konden we in een gezellig verlichte zaal in Cinema Lumière genieten van de muziek van aki. Het project rond drumster Anke Verslype stelde daar haar recentste ep Niobe voor. Vanaf de eerste momenten werden we – net als bij een film – in de wereld van dit project getrokken. Het kwartet bracht ademende jazz. Hun composities beginnen klein en luchtig, maar groeien op subtiele wijze aan met kleurrijke toevoegingen. De groep ging als een schilder te werk die op een blanco canvas kleine toefjes verf toevoegt totdat er een levendig impressionistisch schilderij verschijnt.
Natuurlijk speelden de sublieme drums en percussie een grote rol in het verhaal. De ritmes klonken weids en waren tegelijkertijd ook bijzonder strak. Ze vervoerden de muziek naar nieuwe plaatsen, maar wisten net zo goed de lijm te vormen tussen de muzikanten. De harpiste, gitarist en bassist vormden dan weer de perfecte combinatie om de nummers vol frisheid en leven te vullen. Eenmaal met prachtige uitvoerige melodieën, andermaal met verfijnde details. We hebben het laatste van dit project gelukkig nog niet gehoord, want als laatste nummer kregen we al een voorsmaakje van het volgende album.
Na het optreden van aki repten we ons naar de Ryelandtzaal. Die zaal was oorspronkelijk een kleine intieme kerk. In het midden prijkt er een reusachtige orgel en aan de zijkant hangen de staties van de kruisweg. Het dient regelmatig als een bijzondere setting voor concerten, en op AMOK is dat niet anders. We waren er net op tijd om Dorian Dumont nog een aantal nummers te horen spelen op zijn vleugelpiano. Niet de nummers van hemzelf, maar die van niemand minder dan Aphex Twin, een artiest wiens muziek een mysterieus, ontoegankelijk en grimmig imago heeft, maar eigenlijk ontzettend goed in elkaar zit.
Dumont is een grote fan van de legendarische producer/muzikant. Dat hoorden we in de manier waarop hij over hem spreekt, maar ook in de versies die hij bracht. Zijn bewondering voor hem is hoorbaar in zijn spel. Dorian Dumont koos een aantal van zijn briljante werken uit waaronder “Polynomial C”, “Fingerbib”, “Vordhosbn” en “Xtal” en deed er helemaal zijn eigen ding mee. Hij zette de composities volledig naar zijn hand. Op momenten waren er aanknopingspunten te horen die de Aphex Twin-liefhebbers zeker gespot hebben, maar Dorian Dumont ging grotendeels een eigenzinnige weg in en dat was meer dan geslaagd.
Ook in het Snuffel-hostel is er een leuk concertzaaltje en daar speelde N∆BOU. Het project rond tromboniste Nabou Claerhout kwam er een voorproefje geven van haar toekomstige plaat en dat bracht veel volk op de been. Volledig terecht, want vanaf opener “For You” was het al duidelijk dat dit een indrukwekkend optreden ging worden. Het kwartet bracht ijzersterke jazz zonder poespas; eenmaal standvastig als een rots, andermaal ontzettend onstuimig. Dat laatste kwam vooral tot zijn recht bij het explosieve gitaarwerk van gitarist Roeland Celis.
Hetgeen wat ons echter het meest verblufte, was het allerlaatste nummer. Tijdens “Greybeard” stond Nabou Claerhout alleen op het podium en plots leek het alsof we op een volledig ander concert waren beland. Met haar trombone en een arsenaal aan effecten stapelde ze langgerekte tonen over elkaar tot een melancholische golf van klanken. Die combinatie van trombone en glinsterende elektronische geluiden intrigeerde enorm. Het was een optreden dat uitblonk in kwaliteit en creativiteit en maakt ons benieuwd naar het nieuwe album.
Ooit een optreden gezien in een hotdogbar? Wij ook niet. Tot gisteren. Shoko Igarashi speelde op AMOK namelijk niet één, maar twee sets op de eerste verdieping van het sfeervolle Paula Mostaert. Hoewel Igarashi een achtergrond heeft in jazz, gooide ze het gisteren met haar soloproject over een andere boeg. Samen met Casimir Liberski nam ze ons mee naar de meest uiteenlopende stijlen: van synthfunk met invloeden uit vintage videogames en citypop, tot abstracte electronica, tedere instrumentale duetten en zwoele jazz. Die variëteit kwam ook terug in de vele instrumenten die het duo mee had: synths, blaasinstrumenten en zelfs blaasinstrumenten die eigenlijk synths zijn.
Het was een bijzonder eigenzinnig optreden, eentje dat ontzettend wist te fascineren. We hebben gisteren veel leuke nummers gehoord die ontzettend dansbaar en speels waren, waaronder “Apple Banana”, dat binnenkort zou uitkomen. Helaas is een bar zelden een makkelijke locatie om te spelen: soms is er te veel achtergrondlawaai en te weinig aandacht. We hebben Shoko Igarashi bijvoorbeeld al eens zien spelen bij een verlaten buitenzwembad in Oostende in het kader van Dansand (een hotdogbar blijkt niet de enige gekke concertlocatie te zijn). Het publiek daar was enthousiast, dus de muziek kwam toen nog beter tot zijn recht. Desondanks wist het duo ook gisteren volop te smijten op de muziek en er een geslaagde avond van te maken. We kijken uit naar meer!
Er zijn tot en met zondag 10 oktober dagelijks optredens in Brugge in het kader van AMOK. Meer informatie vind je op hun website.
