© Leni Sonck
David Numwami en Saint DX stonden gisteren allebei in de Orangerie van de Botanique. Het is geen toeval dat deze twee samen geprogrammeerd stonden, aangezien ze eerder dit jaar samen een lied uitbrachten en beiden deel uitmaken van de liveband van Charlotte Gainsbourg. Die samenwerkingen kregen we jammer genoeg niet te horen en het voorprogramma werd verstoord door technische problemen, maar desondanks kregen we dankzij David Numwami toch een mooie avond.
Saint DX begint in zijn eentje aan het optreden. Het dromerige pianodeuntje mist wat kracht en vanaf het tweede nummer klinkt het dankzij de saxofonist wat zwoeler. Al gauw komt er nog een drummer bij en komt er wat meer kracht in de set. Net wanneer het allemaal op gang komt, valt het stil. Technische problemen… Er worden nog wat pogingen gedaan om de boel te redden, maar tevergeefs. De normaal verlegen frontman komt nog met enkele ludieke praatjes om de boel op te vrolijken, maar we kunnen er niet om heen dat Saint DX op een sisser eindigt.
David Numwami begint zijn set met een wandeling door het publiek en dat gaat gepaard met een luid applaus. De muzikant opent met “Thema” en eens hij er zijn gitaar bij haalt, kan het bewegen beginnen. Op het einde krijgen we al een kleine gitaarsolo te horen en dat is slechts een voorbode van wat de gitaarvirtuoos te bieden heeft. Tijdens “Beats!” loopt hij terwijl hij gitaar speelt over het podium en zo doet Numwami denken aan artiesten als Prince. De relatief ingetogen muziek gaat gepaard met het nodige showgehalte, al zijn het toch vooral de charmes van de zanger die (naast de muziek) overtuigen. Waar hij een jaar geleden misschien nog wat terughoudend was, staat hij nu met volle overtuiging op de plakken.
Na zijn bindteksten te zingen, volgt er een ingetogen versie van “Le fisc de l’amour” en wordt er zachtjes meegezongen. Naar het einde toe krijgen we nog een iets stevigere versie van datzelfde lied en dat gaat gepaard met gitaarsolo’s van David Numwami en Clement, zijn bewegelijke toetsenist. Ze beginnen op het podium, maar al snel duiken ze het publiek in en jammen ze er wat op los. Numwami klimt het podium weer op en begint zomaar wat piano te spelen. Hij haalt nog eventjes iemand op het podium gewoon om een knuffel te geven en nadat de muzikant van iemands pintje heeft gedronken, weten we dat alles kan en alles mag. Vrijheid, een grote dosis liefde en wellicht ook wat zattigheid zweven over het podium.
Ondanks dat Numwami aan het begin van zijn set wat nieuwe nummers brengt, blijft het publiek toch aan zijn lippen hangen. Wanneer er als bisnummer “The Music Is Forever” wordt gebracht, verliezen we hem echter even. Het zweverige deuntje komt wat leeg over, maar gelukkig wordt er toch nog tof geëindigd. Het publiek krijgt er maar geen genoeg van, dus brengt de muzikant “Beats!” nog maar eens, deze keer akoestisch. We hebben de indruk dat de uiterst enthousiaste David Numwami nog had willen verder gaan, maar je kan dezelfde nummers niet blijven opnieuw brengen natuurlijk.
Ondanks dat de avond slecht van start ging, wist David Numwami het toch helemaal recht te trekken. De leuke liedjes, het grote enthousiasme, de passie die er vanaf spat en de warme charmes van de muzikant maken zijn optredens gewoon immens leuk. Bovendien is hij dan nog eens een sterke muzikant en entertainer en wordt hij bijgestaan door een even enthousiaste muzikant. Wat kan je nog meer verlangen als publiek?
