In 2011 waaide er plots een frisse, rammelende wind doorheen het indierocklandschap. De opwindende debuutplaat What Did You Expect from The Vaccines? was voorbij voor je het zelfs in de gaten had. Hits als “If You Wanna”, “Post Break-Up Sex” en het zomerse, doch melancholische “Wetsuit” staan in het collectieve geheugen geprint. Op de daaropvolgende tour stond de band gekend voor zijn energieke – en relatief korte – shows, maar het publiek kon deze Britten wel smaken.
Het hoeft niet gezegd worden dat de verwachtingen hooggespannen lagen voor opvolger Come of Age. Het album surfte nog even gezwind mee op de rammelrock van zijn voorganger, maar het verrassingseffect was er enigszins af, hoewel singles “Teenage Icon” en “I Always Knew” het beste lieten vermoeden. Voor de derde en vierde plaat moest de band uit een ander vaatje tappen en naast de kenmerkende gitaren werd er hier en daar al eens naar aanvullende elektronica gegrepen. Op enkele fijne singles na konden deze albums maar moeilijk bekoren en leek het voor sommigen misschien alsof we het beste van The Vaccines wel gezien en gehoord hadden.
Hier zijn ze dan aanbeland, tien jaar later, met een bandnaam die actueler klinkt dan ooit tevoren. The Vaccines nemen je graag mee naar hun eigen fictief gecreëerde stad Love City. Hoe we ons deze plaats moeten voorstellen, bespraken we enkele weken geleden met zanger Justin Hayward-Young. Naar aanloop van de nieuwe plaat kregen we reeds vijf fijne singles te horen, benieuwd of het geheel ons evenzeer kon bekoren.
Met het drieluik “Back in Love City”, “Alone Star” en “Headphones Baby” worden de poorten naar hun escapistische creatie alvast open gebeukt. De drie nummers – die we al even kennen ondertussen – onderscheiden zich allen met een erg catchy refrein en nestelen zich eenvoudigweg voor de rest van de dag in je hoofd. Het is meteen duidelijk dat de band grootser en bombastischer wil klinken dan op hun eerdere langspelers.
Zo zien we de fans al wild gaan op de stevige riff van “Wanderlust”. Halfweg het nummer lijkt het wel alsof je in een ouderwetse spaghettiwestern verzeild bent geraakt. Die vibe wordt nog even aangehouden op “Paranormal Romance”. Na een rustige intro nemen de drums je in galop mee langs de saloons in Love City terwijl het nummer blijft aanzwellen tot een ultieme climax. Verontschuldig je alvast aan alle omstaanders als je uit het niets ‘And I wanna be like Hercules’ meebrult vanop je (stalen) ros.
Met het mindere “El Paso” krijg je even tijd om te bekomen op een bankje, maar veel rust gunnen de bandleden je niet. Back in Love City mikt overduidelijk op je dansbenen en het tempo wordt aldus snel weer opgeschroefd dankzij het eerder atypische “XCT”. De gitaren staan hier meer in dienst van een stevige synthbas, die opnieuw vergezeld wordt van een weldoordacht refrein.
Met dertien nummers nemen de Britten het risico om de trip doorheen hun walhalla nodeloos te rekken. Niets is echter minder waar, gezien de variatie in riffs en tempowisselingen het interessant houden. Vooral “Peoples’ Republic of Desire” knalt na een dreigende intro je boxen helemaal aan flarden. De rustpunten op het einde van de plaat doen je enigszins op adem komen, maar kunnen minder beklijven door al het stevige werk dat je al achter de kiezen hebt.
De band kondigde het album zelf aan als hun beste werk tot dusver en qua afwisseling in de nummers en de kwaliteit van de productie kunnen we hen alvast volgen. Back in Love City zal The Vaccines weer enkele plaatsen doen opschuiven op de line-up gezien de plaat – dankzij de grootse riffs en toegankelijke refreinen – smeekt om live gespeeld te worden.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
