© Jamie Wdziekonski
Australië is het laatste decennium uitgegroeid tot een van de rock- en punkbroeihaarden in de muziekindustrie. Een absolute uitschieter in het rijtje artiesten is ongetwijfeld de doorgeslagen punkers van Amyl and the Sniffers. Hun ep Big Attraction & Giddy Up en self-titled debuutalbum klonken beide strak, vuil en oorverdovend en na een ellenlange twee jaar wachten, kregen we dit jaar eindelijk nieuwe muziek. De singles van hun opkomend album Comfort to Me klonken alvast beter dan ooit tevoren, met “Security” als voorlopig hoogtepunt. Hoog tijd om eens met de band te babbelen dus, meer bepaald met frontvrouw Amy Taylor en gitarist Dec Martens, die overigens bijna niet kon komen omdat zijn frietketel in brand was gevlogen 10 minuten voor het interview. Gelukkig kon hij er zelf wel om lachen, en dus was de toon meteen gezet.
Stilistisch is er nog niet zo veel veranderd aan jullie muziek sinds Big Attraction & Giddy Up, maar wat is voor jullie sindsdien veranderd?
Dec: We zijn vooral veel beter geworden in wat we doen door gewoon heel vaak te spelen. Dat geldt ook voor Amy, die vaak meer de tijd neemt om lyrics te schrijven nu. Het is vooral het conceptualiseren en schrijven van muziek waarin we gegroeid zijn.
Kan je ons eens meenemen door jullie proces van nummers schrijven?
Dec: Meestal komt er een iemand van de band naar voren met een riff en beginnen we daar rond te jammen. Dan zien we wel wat er uit de bus valt. Tegelijkertijd is Amy ook aan de lyrics aan het schrijven en probeert ze een beetje uit hoe goed de lyrics zouden passen op de muziek die we aan het maken zijn. We hebben ook wel al spontaan een nummer gemaakt toen we gewoon wat aan het proberen waren met een akoestische gitaar. We doen het dus wel op enkele verschillende manieren.
Amy, je beschreef het album eerder al als ‘It’s a Mitsubishi Lancer going slightly over the speed limit in a school zone’. Vanwaar dan de titel Comfort to Me?
Amy: De titel komt uit de song “Capital”, die eigenlijk gaat over bestaan en de nutteloosheid van een doelloos bestaan. Het is dus in feite een beetje een existentiële titel die vooral slaat op die nutteloosheid. Maar Comfort to Me is ook chaos en een concept en punkmuziek, dus eigenlijk is het heel veel tegelijkertijd.
Dat existentiële lijkt ook een belangrijk thema te zijn in de teksten op deze plaat. Was het schrijven ervan een soort van verwerkingsproces?
Amy: Op een manier wel, ja. Het was niet echt de bedoeling om hiermee problemen te uiten, maar de lyrics zijn zo omdat ze geschreven zijn tijdens een vreemde periode, en dat merk je wel. Het hielp eigenlijk vooral omdat ik op die manier iets te doen had en mijn gedachten wat kon ordenen door ze in muziek te gieten.
Jullie verklaarden eerder al dat AC/DC een grote invloed is geweest, hoe hebben zij bijgedragen tot de ontwikkeling van jullie sound?
Dec: (lacht) Ik groeide op met AC/DC en andere fuzzy rockbands die als opgroeiende muzikant een soort van culturele identiteit in je vormen. We hebben nu als band nooit muzikaal bands als AC/DC proberen kopiëren, maar die energie en strakheid is wel een grote invloed geweest op de manier waarop we nu nog spelen. Ik denk wel dat ze vooral vroeger een grote invloed hadden, maar nu iets minder.
Zijn er nog andere bands die een sterke invloed hebben gehad op jullie?
Amy: Fatlip vind ik geweldig, hij heeft een nummer waarin hij vertelt over hoe fucked up hij is en daar heb ik heel veel respect voor. Junglepussy is ook top.
Amy, jij werkte onlangs nog samen met Viagra Boys. Zie je bands als hen als voorbeelden?
Amy: Niet echt, bands als hen zie ik minder als invloeden, maar meer als gelijken en vrienden. Invloeden zijn vooral mensen en dingen waarmee ik geen persoonlijk contact heb. Sleaford Mods bijvoorbeeld, dat zijn geen invloeden omdat het vrienden zijn. Ik laat me liever inspireren door artiesten als Cardi B en Dolly Parton.
De coverart is deze keer ook… anders. Heeft dat iets te maken met de thematiek die jullie op Comfort to Me aansnijden?
Amy: Voor mij is het album een soort van telescoop in mijn hersenen. De cover vat samen wat het voor mij betekent. De artiest die het maakte toonde ons op een gegeven moment dat voorstel nadat hij een paar nummers gehoord had en er was toen een unaniem gevoel van ‘yep, dit is het’.
Je maakte zelf ook enkele exclusieve coverarts, hoe was het om die te maken?
Amy: Inderdaad, ik maakte er zo’n stuk of 36 op een maand tijd om speciale, exclusieve edities van te maken. Niet echt met een speciale betekenis, maar het was gewoon heel leuk om te maken.
Punk is een geweldig genre, uiteraard, maar vaak merk je bij bands dat ze na enkele albums stilaan opgedroogd raken qua creativiteit. Heb je op dat vlak al een toekomstbeeld?
Amy: Geen idee eigenlijk, we denken nooit zo ver vooruit met deze band. Hopelijk maken we hierna nog een album dat misschien heel goed is, maar misschien ook heel slecht. We zien wel. (lacht).
“Knifey” is een beetje een uitschieter op het album door zijn rustiger en meer poppy karakter, maar toch met een heel donkere thematiek in de lyrics. Hoe kwam dat nummer tot stand?
Dec: Gus kwam op een gegeven moment met een soort van traag baslijntje en hij luistert heel vaak naar postpunk. Ik schreef er dan de strofe bij, maar het was nooit bedoeld om zo donker te worden als het nu is. De jamsessies rond die song zorgden uiteindelijk wel voor een song met een hoog postpunkgehalte.
Is dat een richting die jullie in de toekomst misschien wel uit willen gaan?
Dec: Ik zou dat in ieder geval heel fijn vinden. Ik denk dat het belangrijk is om divers te blijven, zeker voor de fans, die uiteraard geboeid moeten blijven. Dan is het denk ik wel belangrijk dat we wat genres gaan combineren zonder dat we onze identiteit verliezen.
Amy: Ja dat klopt, we (de band) luisteren naar heel veel dingen. Country, postpunk, poppunk, rock, garagerock, gewoon mooie muziek in het algemeen… We voelen ons vooral niet gelimiteerd tot een genre. En als de jongens met welk nummer dan ook komen, fuck yeah, laten we dat dan proberen.
Dus het volgende album wordt country?
Amy: Ja, dat klinkt goed! (lacht)
Wat heeft de pandemie ons volgens jullie geleerd over de muzieksector en zijn maatschappelijke positie?
Amy: Ik denk dat het er in België heel gelijkaardig aan toe gaat als hier, namelijk een verhaal van dubbele standaarden. De Americanfootballcompetitie kon bijvoorbeeld wel blijven doorgaan met duizenden toeschouwers, terwijl liveshows wel gewoon gecanceld werden. Er is anderzijds wel een organisatie, genaamd Support Act, die een financieel steuntje in de rug geeft en dat is heel cool.
Ten slotte: Wat heb je het meest gemist in de lockdown: zuipen in de pub of optreden?
Amy: (lacht) Lamzuipen zijn we steeds blijven doen, dus zal het wel optreden zijn.
