Voodoo Village 2021: Occult bevrijdingsfeest

Met een jaar vertraging daalden tienduizend danceliefhebbers af naar het ‘s Gravenkasteel in Humbeek. Ze verzamelden er voor Voodoo Village: al zes jaar een vaste waarde in de Belgische elektronische muziekscene. Zaterdag konden ze er genieten van dj-sets van onder meer Stephan Bodzin, FJAAK, &ME en Kobosil. Veertien uur lang werd er gefeest rond het kasteel. Verspreid over vijf podia gaven meer dan veertig dj’s er het beste van zichzelf.

Naar Voodoo kom je niet alleen voor de betere elektronische muziek, want het festival is een totaalervaring. Het hele terrein is wonderbaarlijk ingericht: elk podium heeft zijn eigen persoonlijkheid en inkleding. Ook de festivalgangers waren niet verlegen om zich helemaal op te kleden. Glitterkaken overheersten, maar her en der zagen we ook uitgedoste, geschminkte en gevederde feestvierders die zich minder hadden ingehouden.

Eens aangekomen gaan we op onderzoek uit. Het terrein kent vele verborgen hoekjes en kantjes. Achter elke boom of tent schuilt iets nieuws. We begeven ons naar de Forest Stage. We dansen er tussen de bomen op hypnotiserende tonen en diepe bassen. Het houten podium staat verborgen in het bos; op de bomen zien we vreemde schilderingen. Achterin leest een waarzegster je tarotkaarten.

De voodoomagie leek te werken. Wanneer dj Sagan een mix van Roy Ayers’ “Everybody Loves the Sunshine” oplegt, dringt de zon zich door de bomen. Na een bewolkte start zou het festivalterrein voor de rest van de middag in de volle zon baden. Op naar het hoofdpodium, waar Parallel Circuit de laatste minuten van zijn set draait. De enorme lichtdoorlatende shelter is een broeikas geworden. Mooglie doet zowaar nog een schepje bovenop de zwoele sfeer met zijn mix van spacy melodieën en tribale ritmes.

We laten het hoofdpodium voor wat het is en lopen nog wat rond. Verderop vonden we een echte broeikast. In The Glass House kunnen mensen genieten van de kunstwerkjes van chef-kok Wout Bru samen met een lekkere cocktail. Dit alles wordt begeleid door typische housebeats. Helaas is deze tent niet voor iedereen toegankelijk en kijken we wat verder. Pal in het midden van hetzelfde plein staat de Dome. Hier zou Lola Haro de avond beëindigen. Red Bulls ‘Most Promising Artist’ van 2019 is er eentje om al langer in de gaten te houden. De Antwerpse wist op professionele wijze de Dome af te sluiten.

Zover waren we evenwel nog niet. Voor het overige deel van de avond zouden we ons onder de Shelter bevinden. Daar konden liefhebbers van de hardere techno hun toevlucht zoeken. One Track Brain, ofte Jeroen De Pessemier – je weet wel: die van The Subs – knalde er gretig op los toen we aankwamen. Geheel in passende outfit en schmink ramde hij de vuilste bassen door onze strot. “The Prophet” van CJ Bolland bleek een absoluut hoogtepunt.

Veel tijd om uit te rusten kregen we niet, want na een warm applaus voor Jeroen nestelde ONYVAA zich achter de decks. Tijdens haar set beleefden we een energieke reis, beïnvloed door het tijdloze Detroit en warehousetechno. Door de combinatie van hypnotiserende melodische loops creëerde ze een levendige expeditie die de dansvloer in vuur en vlam zette.

Ondertussen maakte de zon plaats voor de nacht. Het hele terrein lichtte op. Nu pas kwam de onvoorstelbare moeite die in het decor was gestoken tot zijn recht. In een dansende fontein werden etnische symbolen geprojecteerd. Over het hele terrein waren rookmachines verstopt, waardoor het feest in mysterieuze mist kwam te hangen. Mensen kropen knus rond een kampvuur. De lasers van het hoofdpodium zweefden boven onze hoofden uit op het kasteel.

Om tien uur begonnen de mannen van FJAAK aan de afbraak van de Shelter. Veel meer dan hun verschroeiende schijven hadden ze er niet voor nodig. FJAAK bleek het hoogtepunt van de avond, met name als je van techno, breakbeat, hiphop en alles daartussen houdt. De Shelter bleek een ideaal decor voor zo’n feest. Het doek van de tent was smerig en het kon er een beetje stinken. De grond was een modderpoel, losgetrapt door enthousiaste feestvierders. Heerlijke tracks van eigen makelij zoals “District 8” en “The Tube” knalden triomfantelijk door de boxen. Wanneer Nachtschaduw (de huisfotograaf van Kompass) op podium uit de kleren gaat, weet je dat het goed zit.

Afsluiter Kobosil moest dus alles uit de kast halen hetzelfde niveau aan te houden, en met zijn snelle en agressieve stijl deed hij dat probleemloos. Na een halfuurtje besloten we de rest van het terrein nogmaals te verkennen bij nacht. Op het hoofdpodium verwende levende legende Stephan Bodzin iedereen met een meesterlijke set. Lola Haro zweepte de Dome op en in het bos was het feeëriek dansen tussen de bomen, het licht en de mist. Satori bracht een ideale afluister van de avond na al het geweld in de Shelter. Zijn slome beats en interessante remixes van onder meer Dick Dales “Misirlou” brachten ons voor een laatste keer in hogere sferen.

Voor je het wist, na veertien uur, zat het feest erop. De euforie na corona was groot, maar post-covid lijkt feesten tot twee uur ’s nachts toch niet zo evident. Op het gras, in de zetels of voor het podium lagen mensen te slapen. Helaas moest iedereen naar huis; bruut werden ze uit hun slaap gewekt om zich naar buiten te begeven.