Rock Ternat (Dag 2 met o.a. DIRK., Brihang & Arsenal): Dans de regen weg

Vaak gaat het op de tweede festivaldag ietwat moeilijker vooruit. De bezoekers zijn nog moe van de dag ervoor. Vaak omdat ze zoveel moesten stappen, maar ook omdat ze soms wakker worden met een kater. Maar op de tweede dag van Rock Ternat gebeurde net het tegenovergestelde. Iedereen was klaar om er tegenaan te gaan op de eerste editie sinds het faillissement van acht jaar geleden. Herbeginnen terwijl het bekende virus zich nog altijd kan verspreiden was een moedige beslissing van vzw La Mama Dora. We kunnen concluderen dat het ook de juiste beslissing was. De kersverse bruid die het ja-woord vierde tijdens de startdag zullen velen zich nog lang herinneren. Om dag twee even memorabel en geslaagd te maken, staan artiesten zoals Brihang en Arsenal vandaag op het programma.

First Floor

‘Het is maar water hoor. Fuck de regen, wij gaan knallen!’ De mannen van First Floor waren nog niet eens begonnen aan hun repertoire toen de eerste regenbui van de dag plots haar werk deed. Iedere bezoeker zocht meteen een schuilplaats. Gelukkig is deze jonge band uit Sint-Pieters-Leeuw al ervaren genoeg en wisten ze dat ze geen tijd konden verspillen. Na de eerste noten van “Going Nowhere” schoten hun trouwste fans vanuit Brussel en omstreken meteen naar voor. Dat zij net niet doorweekt waren, zou hun een worst wezen. Ze werden wel eens de ‘OG’s’ genoemd door zanger en gitarist Milan Meert. Het viertal was strak gekleed en zo klonk hun muziek ook. Na een drietal nummers werd duidelijk dat Meert live veel ruwer zingt dan in de studio. Die ruigere zangstijl gaat hem eerlijk gezegd ook beter af.

Tijdens het opgewekte “Lisa”, hun eerste single, kwam de zon eindelijk weer tevoorschijn met een juichend publiek tot gevolg. De zon en het gejuich motiveerde First Floor om nog een tandje bij te steken voor ze van het podium moesten. Dit weliswaar na “Slow”, een ietwat rustiger nummer dat nog niet uit is. Natuurlijk begon de vermoeidheid bij de band stilaan toe te nemen. ‘Ben ik de enige hier die het zo warm heeft?’, klonk het bij gitarist Joachim Langenus. Maar van die vermoeidheid lieten ze weinig merken. Het optreden was lekker dynamisch en de jongens maakten voldoende sprongetjes in de lucht met hun gitaar. Ze sloten af met “Down to You”, waarop hun energie een hoogtepunt bereikte en de gitaarsolo een glimlach toverde op veel gezichten. Misschien moeten ze de taak van publiekstrekker toch wat beter verdelen in de toekomst. Frontman Milan deed er alles aan om Ternat voor zich te winnen, maar de anderen mochten ook wel eens helpen.

Ramkot

Ramkot was ook slechts een voorgerechtje op het herrezen festival. Een zeer appetijtelijk voorgerechtje natuurlijk, en wellicht al een stuk hoger gegrepen dan First Floor. Nochtans droegen de leden van beide bands nette witte hemdjes. Maar wanneer je die kleurrijke broeken zag, wist je dat het bij Ramkot menens was. Het toeschouwersaantal leek plots aanzienlijk hoger te zijn en sommigen vroegen al om een snellere drumbeat tijdens de soundcheck. Na een boodschap van algemeen nut klonk er een korte intro die ging van mysterieus en luid naar sensationeel en zwoel. Met die overgang verschenen de winnaars van De Nieuwe Lichting 2021 op het toneel om vol overtuiging te beginnen met het liedje dat hun die titel gaf. De hoge noten die bassist en zanger Hannes Cuyvers raakte tijdens het refrein van “Red”, galmden over heel Ternat. Het publiek begon al te headbangen, maar rustig zodat er onderling nog kon worden gebabbeld en gegrapt.

Even later nam gitarist Tim Leyman de rol van zanger over. Een leuk moment voor die zij die niet meteen wisten dat Ramkot zoveel zangtalent bevat. De scheurende en gemene gitaarklanken volgden het ritme van zijn stem tot wanneer de hoge stem van Cuyvers opnieuw meedeed. Samen vonden hun stemmen harmonie en pasten ze zich moeiteloos aan de talloze tempoveranderingen aan. Naast de onder effecten bedolven gitaar en bas voelde iedereen de drums anders ook stevig kloppen. Drummer Tom Leyman had zelfs een apart pedaal waarmee hij een agressief klinkende synth kon produceren. Grappig genoeg leidde dat helse geluid meestal tot schattig applaus van enkele toeschouwers. Hetzelfde gold voor de akelige schreeuw van Cuyvers. Eergisteren nog wierpen de Gentenaars hun nieuwe single “Fever” op alle kanalen. Het nummer klinkt anders dan wat we al kennen en in Ternat zorgde de eerste liveversie alleszins voor heel wat lovende reacties. Maar het was vooral tijdens het populaire “Am I Alright Now” dat naast headbangen er voor het eerst veel handen de lucht in gingen. Wanneer de chaos gaan liggen was, kondigde Ramkot nog snel aan dat er een nieuw album aankomt. Met deze set leek de toon van de avond definitief gezet.

High Hi

We kunnen wel zeggen dat Ramkot de tent vakkundig gesloopt had. De lat lag dus aanzienlijk hoog voor eender wie nog komen moest. Er stond nog niemand op het podium toen de rookmachines al hun werk deden, maar het was geen glimp van een zeker alternatief poptrio uit Leuven die we stilaan opvingen door de rook. Het waren Kobe, de nieuwe presentator van het festival, en Otto-Jan Ham die vlug nog even duidelijk maakten dat iedereen op Rock Ternat VIP was. Hun stelling werd snel bevestigd, want iedereen had het komende uur recht op ongeremd dansen. En of er gedanst werd. Vanaf de eerste drumbeat op “94A9” maakte frontvrouw Anne-Sophie Ooghe van het podium haar persoonlijke discotheek. Ze is wel vaker opgewekt en vol energie, en dat liet ze ook weten. ‘Ik ben blij. De zon schijnt, alles gaat goed’, zei ze wanneer ze even haar gitaar stemde.

Drummer Didi Gonzalez demonstreerde een staaltje vakmanschap door het tempo aan te geven terwijl hij zong. Om niet te vergeten dat hij daarnaast ook nog eens de controle heeft over het synthpop-geluid. Alleen maar door hem te zien spelen, was het entertainmentgehalte hoog genoeg. Zo rapt hij een stukje “Without Me” van Eminem tijdens de brug in “Madison”. De aanstekelijke baslijn in “Firepool” wierp de schijnwerpers op bassist Koen Weverbergh. In het rond springen deed hij niet, maar statisch was hij allesbehalve en zijn toon was uitstekend. De muzikale effecten die sommige toeschouwers deden schrikken tijdens de soundcheck, klonken alleen maar dromerig in het geheel. Ook opvallend was de uitvoering van “Borders”, een shoegaze liedje met een avontuurlijke opbouw. Ooghe begon al dansend met een microfoon in haar hand en speelde twee minuten later samen met de jongens het langste instrumentale stukje tot nu toe. Om haar moeiteloos gitaar te zien spelen terwijl ze geen moment stilstond, voelde aan als het groot lot winnen. High Hi beloofde ons nog drie nummers, maar enkel als we enthousiast genoeg waren. De bijna chaotische passie en energie die geprojecteerd werden op het podium, waren moeilijk te evenaren. Toch kwam het publiek met momenten van de grond tijdens de hit “Daggers” en dat resulteerde in een geslaagde prestatie van beide partijen.

DIRK.

DIRK. had de eer om als eerste act van de avond op te treden met een grote spandoek achter het drumstel. De Tieltse rockers waren nochtans geen headliner vanavond, hoewel de meeste muziek tot nu toe al headliner-waardig was. Met een vleugje klassieke muziek kroop drummer Robin Wille al glimlachend naar het publiek het podium op. Wille sloeg onverhoeds de boel in gang en meteen ging de vibe van kalm naar onheilspellend. Met de gsm in de hand kropen frontman Jelle Denturck en de rest het podium op en richtten ze nog vlug even de camera op ons voor op hun Instagrampagina. Met “Toulouse” ontstond er meteen tumult in de voorste rijen en achteraan begon het ook al onveilig te worden. Na enkele nummers stonden er zelfs in de wachtrij voor het toilet mensen die niet konden wachten om zich te mengen in een eventuele moshpit.

Naast het vlammende gitaarwerk leken de stembanden vanavond ook gesmeerd. Hoewel de monitor iets luider had mogen staan, zong het trio vooraan vlekkeloos in harmonie tijdens liedjes zoals “Waste”. Soms verwerkten ze een stukje choreografie in hun voorstelling. DIRK. was niet even lenig als de leden van High Hi, maar ze deden toch hun best. Zo gingen de gitaristen van perfect stilstaand spelen over naar het innemen van verschillende posities op de vloer. Toen de groove erin zat, werd frontman Jelle wat losser. ‘Rock Ternat, is iedereen al zat!’, brulde hij tot vier keer toe. Gevoel voor humor was een pluspunt dat duidelijk aanwezig was in hun set. Er werd vrolijk meegezongen op publiekstrekkers als “Hit” en “Gnome”, maar er was ook plaats voor emotie. Voor ze begonnen aan “Sick ’n Tired” uitte Jelle oprecht zijn dankbaarheid naar ons om vanavond aanwezig te zijn. Om dat gebaar nog wat aan te wassen, voerden ze een licht emotioneel toneelstukje uit tijdens “Fuckup”. DIRK. gaf iedereen de kans om mee te zingen over alles wat het leven soms zuur maakt, zoals de coronacrisis. Deze jongens gaven een optreden dat nog lang zal nazinderen.

Brihang

Net voor Brihang van start ging, kregen we een déjà vu. Een onverwachte regenbui. Heus geen ongewoon verschijnsel als we kijken naar de voorbije zomer, maar leuk is het ook niet. Gelukkig is er Brihang om ons gerust te stellen. ‘Het zal maar vijf minuutjes duren!’, beweerde de rapper uit Knokke. Na de uitvoering van “Rommel” bleek zijn bewering al te kloppen. De zon kwam op en tegelijkertijd klommen enthousiaste toeschouwers op elkaars schouders om Brihang en zijn band in volle glorie te zien spelen. De rapper kwam zoals elke andere act naar Ternat om de boel op stelten te zetten. Maar hij wist vanavond beter dan wie dan ook hoe je het publiek naar je laat luisteren. Dat deed hij op verschillende manieren. Tijdens “Oelala” verzekerde hij aan de hand van gebarentaal evenveel aandacht van de fans aan hem als aan DJ SNS, die de sfeer zette voor elk nummer.

Terwijl een paar ballonnen in de lucht werden gebokst door het publiek, vertelde Brihang over hoe hij aan zijn teksten komt. Zo merkte hij een tijdje geleden op hoe de directeur van BOZAR tijdens een interview onopzettelijk twee woorden liet rijmen. ‘Ik schrijf mijn tekst niet zelf he’, zei hij zonder zich te schamen. Ook door zijn intonatie voortdurend te veranderen kwamen zijn vaardigheden als verhalenverteller naar boven. Naast woorden maakte hij soms gebruik van het podium en zelfs de spotlampen. Hij deed er alles aan om zo oprecht mogelijk over te komen en het publiek was helemaal mee. DIRK. was trouwens niet de enige artiest met humor vandaag. Sam, de nieuwe stagiaire van de band, zette het statief klaar zodat Brihang kon beginnen aan “Alles Draait”. Twee kleine anekdotes over Sam’s ervaring als stagiair maakten van hem de meest geprezen niet-artiest van het festival. Naar het einde toe verdween de band even en keerden ze terug met Brihang die stond op een opvallend grote blok goud. Zijn album is ook goud en dus mocht het vanavond wat meer zijn dan alleen een steentje. Eindigen doet hij op een vrij spectaculaire manier door hoog en droog te staan op een hoogtewerker. Er was zoveel ambiance dat bijna niemand de drone opmerkte die om de minuut voorbijvloog.

Black Box Revelation

Rond een uur of negen werd het donker in Ternat en begon het buiten af te koelen. De mensen die de hele middag aan de toog stonden, trokken zich er maar weinig van aan. Zeker wanneer hun favoriet rockduo uit Dilbeek op het punt stond om te beginnen. Rock Ternat stond voor het eerst bomvol wanneer werkelijk iedereen meezong op “Gloria”. Je zou denken dat de gemiddelde leeftijd tijdens dit optreden wat hoger lag. Niets is minder waar als je zag wie er vooraan wild werd tijdens de lange gitaarsolo’s in “War Horse” en Tattoed Smiles”. In vergelijking met de vorige artiesten moest Black Box Revelation in feite geen moeite doen om Ternat uit hun hand te laten eten.

Gitarist Jasper Morel was ook van de partij en al jaren een echte aanwinst voor de band. Eenvoud heeft nooit in het nadeel gespeeld van Black Box Revelation, maar de bijna buitenaardse klanken van Morel waren een mooie verrassing. Hij leunde zo vaak tegen de rug van Jan Paternoster tijdens solo’s dat het bijna leek of ze gingen worstelen. Wanneer de eerste helft van de set erop zat, verzocht Paternoster vriendelijk dat zoveel mogelijk mensen de zaklamp van hun gsm opzetten. De meest snuggere muziekliefhebbers hadden snel door dat ze de gebruikelijke set onderbraken voor een eerbetoon aan Charlie Watts, de overleden drummer van The Rolling Stones. Dit deden ze met een cover van “Brown Sugar”. Zoals op het originele nummer werd de groep vergezeld door een saxofonist. Jammer genoeg vonden veel toeschouwers zijn deelname onnodig. Ondanks het feit dat zijn solo moeilijk te horen was, deed hij het formidabel goed en kreeg hij toch een welverdiend applaus. Met “Never Alone, Always Together” en “I Think I Like You” werden fans nog een laatste keer aangemoedigd om te springen op de beats van drummer Dries Van Dijck. Zo kreeg niemand last van de felle wind.

Arsenal

Otto-Jan Ham is een echte liefhebber van Arsenal. Daarom nam hij vlug de opportuniteit om de legendarische muzikanten aan te kondigen. Iedereen die vandaag op het podium stond, was enorm blij om nog eens in Ternat te kunnen spelen. Maar blijkbaar hield Arsenal de meeste vreugde uit hun optreden. Zanger John Roan liet weten dat de band een geschiedenis heeft met het festival. Ze spelen hier al van toen ze amper naambekendheid hadden verworven en vinden het waanzinnig dat ze na acht jaar ’terug thuis’ zijn. Nog voor het publiek de kans kreeg om te juichen als reactie op zijn kleine speech, stond hij al te dansen op de toon van “Black Mountain (Beautiful Love)”. Arsenals podium zag er wonderbaarlijk uit. Elk lid danste erop los, maar bleef ondertussen in positie. Soms waren de levensgrote schaduwen van de dartelende achtergrondzangeressen zichtbaar op een muur ernaast. De gigantische discobal in het midden hielp om alles visueel op orde te stellen.

Tijdens de set werd er zelden tussenin de nummers gebabbeld. Arsenal wist dat er enkel muziek nodig was om een goede sfeer te creëren en het publiek besefte dat ook. Met de zuiderse invloeden in “Saudade, Pt. 2” bouwden ze een non-stop feestje. De extra lange percussie op het einde was de kers op de taart. Het was een optreden vol hits, want ze volgden snel op met “Melvin”. ‘Up in the sky’ werd luidkeels meegezongen en de hele tent ging op en neer toen ze de overgang maakten naar de lichte EDM-versie. Leonie Geysel schitterde wanneer ze de zang op zich nam, maar elk lid stond in de belangstelling. Ook Felix Machtelinckx van de band Tin Fingers. Hij nam even de tijd om “Animal” te zingen, een recente single vanop het nieuwe album van Arsenal. Zingen deed hij in het Frans en ook hij leverde zo’n goede prestatie dat we nauwelijks de exotische en dansbare stemming van het nummer opmerkten. We kunnen ons dan ook voorstellen dat het niet makkelijk was om met zo veel leden een muzikale warboel te voorkomen. Met “Estupendo” en “Lotuk” hebben ze zonder twijfel de harten gewonnen van nieuwe fans, als die al aanwezig waren.

Metropolitans

Om een geslaagde afsluiter van het festival te verzekeren, was niet veel nodig. Twee DJ’s, één draaitafel en af en toe wat vuurwerk en spektakel. In hun Engelse voetbaltruitjes heeft Metropolitans in het verleden al vaker op Rock Ternat gestaan. Ook zij hadden het dus even over hun geschiedenis op deze bodem, maar al snel vlogen ze erin met een mix van een klein uurtje. Sommige momenten klonken wellicht iets vuriger door de speakers van hun headset. Maar Metropolitans had genoeg bass drops, loops en andere en andere technieken om ambiance op te wekken bij zowat iedere generatie. De confetti en het vuurwerk waren mooi meegenomen en de mix van “God Is A DJ” was zeker een hoogtepunt.

Rock Ternat mag haar best doen om de ravage recht te zetten. Erg zullen ze dat niet vinden. De eerste editie sinds 2013 was meer dan geslaagd en dus kunnen ze hopelijk weer verder voor enkele jaren. Wij hebben er alvast het volste vertrouwen in.