LiveRecensies

Jasper Steverlinck + K’s Choice @ Arena 5: Voelen dat je leeft

© CPU – Chris Stessens

De zomer loopt op z’n eind, maar daar merken we in Brussel niks van. Arena 5, de nieuwste telg onder Brusselse concertzalen, trekt de zomer nog even door en verwacht in september onder meer Hernan Cattaneo en SCH. Gisteravond kregen we een heuse double bill met Jasper Steverlinck en K’s Choice. Steverlinck zou aanvankelijk een hele avond de arena in handen krijgen, maar uiteindelijk koos de organisatie toch voor een iets rijker gevuld programma. Hoewel de zon ver zoek was, vloeide het bier naar goede gewoonte rijkelijk en werden de verschillende hoekjes van Arena 5 door het publiek verkend, op zoek naar het allerleukste of beste plekje om een avondje te genieten van muziek, maar vooral ook van elkaar.

Echte sterren komen altijd te laat en dat moet ook Jasper Steverlinck ten gehore gekomen zijn. Iets later dan gepland, maar met een hoop goesting, betrad de voormalige Arid-zanger het podium. Hij deed dat niet alleen, want er leek een half orkest verzameld op podium. Een behoorlijk aantal strijkers en contrabassen vulden de doorsnee instrumentatie bestaande uit piano, gitaar en drums aan en zorgde al gauw voor een rijk geluid. Dat grootse geluid zorgde ervoor dat Arena 5 al gauw gevuld was met muziek, die tot in de kleinste hoekjes van de site kroop.

Steverlinck bracht een mix van oud en nieuw materiaal, aangevuld met hier en daar een cover. Daar maakte hij telkens een geheel eigen creatie van, waardoor we een beetje met een dubbel gevoel achterbleven. Enerzijds is het heel interessant dat nummers een compleet ander jasje krijgen, maar anderzijds leek dat jasje verdacht veel op de omhulsels van zijn eigen, oudere werk waardoor we soms een beetje de weg kwijt raakten doorheen de set. Na een op opera geïnspireerde cover van K’s Choice, bracht Steverlinck een song die hij samen met een bevriende muzikant schreef wiens kind langzaamaan doof en blind aan het worden is door het syndroom van Usher. De woorden ‘Cannot change it / It’s inevitable’ krijgen opeens een heel andere, zware lading en wanneer we rondkijken zien we dat de traankanalen hier en daar al aan het werk geslagen zijn.

 

De set is doordrongen van melancholie tot een soms dramatisch niveau toe. Een kwaliteit die versterkt wordt door de strijkers en de innemende stem van Steverlinck. Er werd in alle kleuren van het muzikale, maar vooral emotionele spectrum geschilderd waardoor we soms met gesloten ogen zachtjes wegdrijven. Weg naar een veilige plek, tot een zacht briesje ons er opeens aan herinnert dat het eind augustus toch niet zo warm is als we in gedachten hadden voor we vertrokken. Gedurende de set worden de muzikanten één voor één in de kijker gezet en dat is meer dan terecht, want zonder hen zou het geheel pit en diepgang missen. In die gelaagde instrumentale mix ligt ergens de stem van Jasper Steverlinck. Door de overweldigende klanken worden zijn vocalen bij momenten gereduceerd tot onverstaanbare klanken. Het verhaal dat hij probeert te vertellen primeert uiteindelijk ook niet, want de emotie bereikt je toch wel.

Wanneer Steverlinck aankondigt een cover te brengen van een groep waar hij enorme fan van is en zelfs alle platen van in huis heeft, is onze interesse gewekt. Vervolgens weerklinkt “You Are”, een song die hij schreef met Arid, de band waarin hij jaren actief was en zo krijgt de verrassing een onverwachte en misschien wel teleurstellende wending. Al kunnen we niet ontkennen dat Steverlinck het geheel ook zonder zijn bandleden van Arid vol overtuiging weet te brengen. Waar de set een beetje schwung miste, zorgt “You Are” voor een frisse wind.

‘Dat waren alle vrolijke liedjes, nu de minder vrolijke’, kondigt de zanger aan, maar laten we eerlijk zijn: echt vrolijk werd het nooit. We krijgen enkele nieuwe nummers te horen waaronder “Remember You” dat klein begint, maar halverwege plots omslaat wanneer de drums het geheel vervolledigen. Ook “The Healing” is nog niet op een van zijn langspelers te vinden, al had dat prima gekund. Afronden doet hij onder meer met een stuk dat wel heel erg aan opera doet denken. De knaldrang lijkt duidelijk even opgeborgen, want hoewel het geheel mooi klinkt, wordt het nooit echt een feest.

De eer om er een feest van te maken, is aan K’s Choice. De band rond Sam en Gert Bettens draait al heel wat jaren mee en die ervaring spat dan ook van het podium. Het is de intrigerende stem van Sam Bettens die je al gauw de diepte in sleurt naar een plek waar het fijn vertoeven is. Vaak zien we K’s Choice niet meer live aan het werk, maar wanneer het gebeurt, zijn we getuige van iets magisch. Iets wat het menselijke kunnen overstijgt, daalt neer op het publiek en waar de set van Jasper Steverlinck eerder een fijne sightseeing bus was, is K’s Choice een spannende rollercoaster. ‘Ik heb gehoord dat het warmer is als je danst’, meer had het publiek niet nodig om het gemak van een stoel in te ruilen voor de gezelligheid van de dansvloer.

Het leek alsof we terug in de tijd doken, naar ver vervlogen jeugdjaren waarin we het kunnen van onze speakers op de proef stelden in onze kamer. We hebben er even op moeten wachten, maar van zodra de broertjes Bettens en hun band op het podium stonden, was er tijd en ruimte voor het meer uitgesproken gitaarwerk. Zang en gitaar flirten vaak met elkaar, maar uiteindelijk komen ze allebei als winnaar uit de bus. Zo moet de gitaar het onderspit delven op “Butterflies Instead”, maar komen er daarna talloze kansen om in volle glorie het publiek in te pakken.

De gepolijste rock van K’s Choice mag er nog steeds wezen. De teksten lijken de tand des tijds moeiteloos te doorstaan en daarvan is “If You’re Not Scared” een prachtig voorbeeld. ‘I feel love in every sigh / If you’re not scared, then why am I’, klonk het en daarmee werden alle clichés opzij gezet. Emotie en stevige gitaren, dat kan prima samen bestaan. Ook “Virgin State Of Mind” weet een dergelijk momentum te creëren door steeds meer ruimte in te nemen zonder te exploderen. Klassevol, strak, maar bovenal ontzettend menselijk.

Dat menselijke aspect blijft ook belangrijk, want hoewel de muziek primeert en de bindteksten schaars zijn, neemt de band toch tijd om zijn dankbaarheid te uiten. Er wordt dan ook even stilgestaan bij de belangrijkste elementen volgens de muzikanten: samen op een podium muziek én plezier maken en het publiek zien genieten. En genieten werd er gedaan, want voor even leek de wereld op pauze te staan, geen geweld, geen ziektes, maar gewoon muziek. Zo simpel kan het soms zijn, weg van de realiteit. Met het verlichte Atomium als decor, krijgt het optreden een werelds tintje en dat klopt ook wel met zo’n band. Strakke overgangen houden het tempo in de set en de zorgvuldigheid waarmee elk nummer opgebouwd wordt, zorgt ervoor dat de vloer als het ware vanzelf begint te daveren.

Er waren heel wat mooie momenten en voor de broertjes Bettens was het mooiste moment misschien wel wanneer die andere Bettens met zijn vrouw stond te dansen op “Echo Mountain”. Stilstaan was dan ook echt geen optie en alle remmen gingen los wanneer de band “Not An Addict” inzette. We moesten er even op wachten, maar eindelijk was het ook aan het publiek om de stembanden aan het werk te zetten. Een uitgesponnen gitaarsolo zorgde uiteindelijk voor de kers op de taart. We zouden liegen als we dit niet het hoogtepunt van de avond zouden noemen, al was het maar omdat de regen even later roet in het eten dreigde te gooien.

Een kleurrijke lichtshow zette het geheel nog extra kracht bij, waardoor de duisternis van de late augustusavond nog donkerder en eindelozer leek dan normaal. In die duisternis bracht K’s Choice licht en een vleugje magie. Was het het gevoel van een cowboyfilm in “The Phantom Cowboy”, de indrukwekkende drums in “No One Knows” of toch de emoties van “Almost Happy” of “I Will Carry You”, we zullen het nooit met zekerheid weten. Het is een mooie avond om op terug te kijken en dat moet ook de band gevoeld hebben. Afsluiten deden ze met eerder ingetogen nummers die het gevoel gaven van naar een aftermovie te kijken van een fantastisch mooie reis. ‘Toen ik begon met het nemen van hormonen, zei de dokter dat ik mogelijk wat emoties zou verliezen, maar ik moest hier vanavond toch meermaals een traan wegpinken’, aldus Sam Bettens. Dan weet je dat het goed is.

Setlist:
Another Year
Bag Full Of Concrete
If You’re Not Scared
We Are The Universe
Butterflies Instead
As Rock and Roll As It Gets
Believe
Perfect Scar
Virgin State Of Mind
Echo Mountain
No One Knows
Not An Addict
Hide
Almost Happy
Mr. Freeze
The Phantom Cowboy
I Will Carry You

20.000 Seconds
Instrumental

690 posts

About author
Dansende Beer met een hart voor Scandinavische popmuziek, sad girl music (lees: Phoebe Bridgers) en Franstalige dingen.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Live /s Live (Festivaldag 3): Pure rauwheid en starre harmonie

De derde dag van Live /s Live was er een met hoogtes en laagtes. We zagen heel wat groepen met wat jaren…
LiveRecensies

Will Tura nodigt uit @ Sportpaleis: Kroon op het werk van De Keizer

Een monument. Een legende. Will Tura heeft tijdens zijn carrière heel wat bijnamen gekregen, maar ‘De Keizer Van Het Vlaamse Lied’ dekt…
InstagramLiveRecensies

Lokerse Feesten 2023 (Festivaldag 9): Onvergankelijke glorie

Op de voorlaatste dag van de Lokerse Feesten kijken we doorgaans al even in de achteruitkijkspiegel. Het was een editie waarbij de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.