Als zestienjarige stak de Nieuw-Zeelandse Ella Marija Lani Yelich-O’Connor voor het eerst haar neus aan het venster als professioneel zangeres en we mogen met een gerust hart zeggen dat de rest geschiedenis is. Lordes debuutsingle “Royals” is op dit moment goed voor bijna een miljard streams en tientallen muziekprijzen. Dat zorgde er bijgevolg voor dat er een gigantische druk kwam te liggen op de schouders van de tiener, maar met Pure Heroine veegde de jongedame alle twijfels van tafel. De wereld maakte de geboorte van een nieuwe popster mee, die iedereen met de neus op de feiten durfde te drukken. Hoe dan ook geraakte haar carrière snel van de grond en zag ook topproducer Jack Antonoff het talent van Lorde. De twee sloegen de handen in elkaar en wisten zo van Melodrama een nog groter succes te maken.
De Nieuw-Zeelandse mocht zich dan ook een beetje Billie Eilish avant la lettre noemen, doordat ze haar verdriet en donkere gedachten wist te verwerken in catchy hits. Lorde heeft op die manier de hedendaagse popmuziek mee bepaald, maar die tijden lijken nu voorbij. De zangeres leek even op haar succesvolle golf door te blijven surfen, maar toen sloeg het noodlot toe. Haar hondje stierf, Lorde sukkelde in een depressie en kieperde alle muziek die ze had gemaakt in de vuilnisbak. Ze trok richting Antarctica om daar aan zichzelf te werken. Dat bleek een succes, want ze vond er haar liefde voor de natuur en het leven terug. Lorde is nu gelukkig, met Solar Power als bekroning.
In voorafgaande interviews werd er graag ingezoomd op de synesthesie waarmee Lorde haar muziek maakt. Zo klonk Melodrama nog Egyptisch paars, maar richtte ze zich voor Solar Power volledig op goud. Een rustgevende, idyllische sfeer, waarin ze haar liefde voor natuur en zon kon verwerken. Om de rust in haar muziek zo goed mogelijk weer te geven, wordt ze niet enkel ondersteund door Antonoff, maar vergezellen ook Phoebe Bridgers en Clairo haar. Zij verzorgen met hun zeemzoete stemmen de backings, terwijl Lorde muzikaal probeert uit te drukken hoe gelukkig ze is. Ze doet dat vaak op wondermooie manieren, maar raakt al snel verstrengeld in het net der langdradigheid. Iets dat we niet meteen hadden verwacht van een popster.
Met “The Path” lijkt Lordes derde album nochtans gemoedelijk uit de startblokken te komen. Het goudgele is bijna hoorbaar, terwijl ze samen met een rustig beatje haar stem gebruikt als een warme, rustgevende knuffel. ‘We are all broken inside’, zingt ze, waarna ze al onze slechte gedachten als een dromenvanger probeert op te vangen. Het daaropvolgende “Solar Power” gaat zelfs net dat stapje verder en bloeit open tot een voorzichtige meezinger voor op een gezellig strandfeestje. Het kristallen tijdperk van de Nieuw-Zeelandse mag dan wel geen grootse, arenavullende pophits bevatten, het totaalplaatje klopt als een bus. Zeker doordat ze op “California” – door Lorde zelf omschreven als de grootste dansplaat van het album – haar stem steeds melodischer gebruikt.
Allemaal heel mooi en rustgevend dus, maar we kunnen niet ontkennen dat er een zweempje teleurstelling door ons hoofd spookt. Dat was ook al het geval bij de release van een single, want hoewel het totaal wel klopt, lijkt er toch telkens die bepalende factor te ontbreken die ons helemaal meekrijgt in het verhaal. Ons hart maakt dan ook een klein sprongetje telkens we flarden horen van de oude sound van de zangeres. Helaas is dat altijd van korte duur. De donkere beat had van “Fallen Fruit” nochtans een veel leuker nummer kunnen maken, want met enkel een gitaar en een stem kom je natuurlijk niet ver. Dat is dan ook het probleem waar de Nieuw-Zeelandse wel vaker, om niet altijd te zeggen, mee kampte. Het verhaal dat ze wil vertellen geraakt verloren in de langdradigheid van de nummers, waardoor Solar Power al snel tot achtergrondmuziek dreigt te degraderen.
“The Man With The Axe” vertelt zo bijvoorbeeld het verhaal van haar doorbraak, maar teksten als ‘I thought I was a genius / But now I’m 22 / And it’s startin’ to feel like all I know how to do is / Put on a suit and take it away’ lijken er nooit helemaal uit te komen. Zeker naar het einde van de plaat slaat de eentonigheid wat vaker toe. “Big Star” fonkelt wel, maar blijft toch voorzichtig hoog en droog aan de hemel hangen en ook “Oceanic Feeling” zal ons collectief geheugen niet halen. Jammer, want we begrijpen maar al te goed welk verhaal Lorde wil vertellen.
We zijn heel blij dat Lorde haar donkere gedachten achter zich heeft gelaten en eindelijk gelukkig is, maar dat gaat in dit geval helaas ten koste van de muziek. Soms lukt het nochtans wel, want “Mood Ring” en “Stoned at the Nail Salon” konden ons zeker overtuigen zonder er echt uit te springen, maar het grote publiek aanspreken of laat staan commerciële successen scoren lijkt er met Solar Power niet in te zitten. Dat laatste zou misschien ook deels aan de zangeres zelf kunnen liggen, want ze maakte nagenoeg geen enkele vorm van reclame rond de singles of de plaat. We hopen in elk geval dat er live wat meer pit in de nummers kruipt, want anders zullen ze wegdeemsteren tussen de grootse meezingers. Het worden met andere woorden drukke maanden voor de zangeres, want dankzij haar status heeft ze richting volgend jaar een arenatour op de planning staan en pronkt ze ook bovenaan heel wat festivalaffiches.
Wie Lorde overigens live aan het werk wil zien, zal richting AFAS Arena in Amsterdam moeten trekken op 8 juni 2022. De Solar Power-tour lijkt ook langs Werchter te passeren, aangezien de vrije datums net iets te toevallig overeenkomen met die van het festival. Wordt vervolgd!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
