Spectacles is meer dan gewoon een album. Het debuut van Benjamin Abel & The Unrequired Love gaat gepaard met een performance (die we voorlopig nog niet gezien hebben) en dat de twee hand in hand horen te gaan, voel je met momenten wanneer je het album beluistert. Operamaker Benjamin Abel Meirhaeghe en producer Laurens Mariën creëerden een verzameling van uiteenlopende nummers en namen daarvoor enkele topmuzikanten onder de arm. Lander Gyselinck (STUFF.), Mattias de Craene (Nordmann, Dijf Sanders) en David Numwami leenden hun muzikale talenten uit aan het duo en Jasper Segers (Soldier’s Heart, Jaguar Jagaur, Sylvie Kreusch) werd als producer ingeschakeld. Samen met Meirhaeghe en Mariën zorgen die vier talenten voor een bombastische, donkere mix van opera, blues en punkpop met heel hoge zang, opwindende saxofoons en uiteenlopende energiestromen.
Mysterieuze tonen openen Spectacles, en zo volgen er nog veel doorheen het album. Panfluitachtige geluiden zorgen op “Choir Of My Heart” meteen voor licht in de duisternis en doen vooral vragen in ons hoofd opkomen. Waar zijn we? Wat is dit? Waar gaat dit heen? We wanen ons in een oerwoud en plots openen de poorten van een grauw kasteel zich. Vervolgens klinkt het op “Bleeding Swan” alsof er zwaarden geslepen worden (wat lichtjes oncomfortabel aanvoelt), maar zodra gastheer Benjamin Abel zijn stembanden aan het werk zet, voelen we ons wel welkom in zijn paleis, in zijn wereld. Op “Bleeding Swan” gebeurt er op zich niet zo veel, maar tegelijkertijd ook wel. Er wordt een uiterst specifieke sfeer gecreëerd, die heel statisch en filmisch overkomt. Ondanks dat alleen onze oren geprikkeld worden door de muziek, krijgen onze ogen meteen de drang om her gehoor achterna te gaan. Het visuele voelt cruciaal aan en als dit er niet echt is, dan brengt de muziek visuele fantasieën met zich mee.
Op het aanstekelijke “Dance to Free” worden alle regels (als deze er al waren tijdens voorgaande nummers) overboord gegooid. Het statische maakt ruimte voor bevrijdende dansbewegingen, die onlosmakelijk met dit lied verbonden zijn. Drummer Lander Gyselinck breekt hier helemaal los, maar wanneer deze even verdwijnt en Benjamin Abels hoge stem laat schitteren, is de spanning te snijden. Zodra het dansfestijn gedaan is, begeven we ons op “Voodoo Hardcore” naar de kerkers, waar we in wazige toestand slechts half beseffen wat er gebeurt. Donkere beats, angstaanjagende geluiden en opzwepende percussie voelen aan als marteltuigen, maar toch voelt het allemaal zo goed.
Waar sommige nummers heel concreet zijn en een duidelijke sfeer scheppen, voelen andere aan als vage vaagheid. “Ohia” is er zo eentje. In een korte versie had het een interlude kunnen zijn op een album van Arca of dergelijke, maar hier komen Benjamin Abel en Laurens Mariën ons vijf minuten lang met haast onverstaanbare, torenhoge zang en zweverige muziek kalmeren. Net als “Breath” is het een rustpunt in het album, maar het is net té rustgevend. Doordat het bovendien zo luchtig is, wordt het moeilijk om de aandacht erbij te houden. We kunnen ons goed voorstellen dat de focus hier tijdens optredens op het visuele ligt, want deze nummers brengen zelf weinig met zich mee.
“Licking All the Balls of the Boys” en “Bright Nights” zijn dan weer wat concreter, en voelen opnieuw wat filmisch aan. Tijdens die eerste krijgen we dankzij het drumwerk de indruk dat er een leger hierheen marcheert, terwijl de saxofoon voor zomerse zwoelheid zorgt. Zwetende lichamen maken het in onze fantasie alleen maar zwoeler wanneer de saxofoon vervolgens terugkeert tijdens debuutsingle “Fake Tattoos”. Het voelt aan als een grote vrijpartij en wanneer Benjamin Abel de hoogte in schiet, wordt het hoogtepunt bereikt. En het blijft niet bij één hoogtepunt. Het oorgasme komt spijtig genoeg bruut tot een einde.
Het oerwoud, het dansfeest, de kerker en de seksuele escapade bevinden zich qua sfeer mijlenver van elkaar en ook muzikaal zijn ze slechts met moeite met elkaar te verbinden. Spectacles is dus niet meteen een samenhangend album te noemen en is ook een beetje een hobbelige rit. Het ene moment wordt er een zeer duidelijke situatie geschetst en wat later kunnen we er kop noch staart aan vinden, maar één ding is duidelijk: dit album moet visueel ondersteund worden, want met alleen de muziek stellen we ons veel vragen. Spectacles is een mysterieuze uitnodiging voor de shows van Benjamin Abel & The Unrequired Love en we gaan graag op die uitnodiging in.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
