Ronquières (Dag 1): Variatie ten top met een Italiaanse kers op de taart

Het aantal grote festivals is deze zomer helaas op onze beide handen te tellen, maar zij die erin geslaagd zijn om ondanks alle beperkingen en maatregelen de nodige flexibiliteit aan de dag te stellen, plukken daar nu bijzonder mooie vruchten van. Een tijdje terug spraken beelden uit Amerika tot de verbeelding, maar inmiddels is het ook in ons land zo ver. Het kan en het mag weer, zij het dan wel met de nodige omwegen. Wie een volledige vaccinatie achter de rug heeft of vrijwillig stokjes in de neus laat duwen, kan genieten van een festival als vanouds. Gewapend met kampeermateriaal trokken we de taalgrens over, naar Ronquières. Nog nooit zullen we zo genoten hebben van alle kleine dingen die een festival tot een waar hoogtepunt van de zomer, of het jaar, maken. Het gras is nog groen, de stembanden worden gesmeerd, klaar voor de eerste dag. Mocht het je ontgaan zijn, een bepaald Italiaans fenomeen stond voor het eerst sinds hun overwinning op de grootste liedjeswedstrijd van de wereld in België en dat zullen we geweten hebben.

David Numwami

Gewapend met een brede glimlach en zijn gitaar, bestijgt Numwami het podium. Het is nog vroeg, maar laat dat geen domper op de feestvreugde zijn, want al gauw vult de weide zich met muziekliefhebbers die een glimp willen opvangen van de jongeman of rustig wakker willen worden. Het schijnt een drukke dag te zijn voor de zanger, die na zijn optreden op Ronquières nog tweemaal het podium mag betreden en dat allemaal in minder dan 24 uur. Hij heeft er duidelijk zin in en zorgt voor een gezellige sfeer terwijl vrienden elkaar terugvinden. We hebben het allemaal gemist en ook wij pinkten een traantje weg, een wereld zonder corona lijkt even surrealistisch als het prachtig is. Onlangs bracht Numwami zijn ep Numwami World uit en dat blijkt ook live een heel fijne wereld te zijn om in te vertoeven.

Charles

We zien de wei voor het eerst in extase wanneer Charles het podium betreedt. De jonge Waalse zangeres mag het grote podium ofwel Tribord openen en ondanks het vroege uur hebben zich al heel wat fans verzameld. Eenmaal Charlotte aan haar set begonnen is snappen we het helemaal, want ondanks haar jonge leeftijd lijkt ze helemaal te weten waar ze mee bezig is. Een boeiende set doet de tijd aan ons voorbijrazen, terwijl ook een reeks emoties de revue passeren. Ook Charles kreeg het duidelijk even moeilijk en benoemde nogmaals hoe bijzonder het was om hier aanwezig te zijn, zonder social distance, zonder mondmaskers, alsof het allemaal maar een slechte droom was. De laagte in haar stem weet ze zo goed te gebruiken dat het een soort extra instrument wordt dat enorm veel diepgang aan de nummers toevoegt. Een ingetogen cover van “No Time To Die”, de James Bond-soundtrack van Billie Eilish, valt goed in de smaak bij het publiek dat dan ook luidkeels meezingt. We waren getuige van een ster in wording die zelfs in haar groeifase al mooier schijnt dan het klasgemiddelde.

Dionysos

Als de Nederlandse band De Staat een tegenhanger zoekt in Frankrijk, dan hebben we die met Dionysos mogelijk gevonden. De band gaat al heel wat jaren mee en moet het hebben van een sterke, ietwat theatrale livereputatie. Er lijkt een heus feest losgebarsten op Ronquières wanneer Dionysos aan hun set begint en al gauw snappen we waarom. Door het gevarieerd instrumentarium kleurt de doorwinterde band nog steeds met levendige kleuren. Wat dacht je van een oranje telefoon als instrument? Je bedenkt het zo gek niet of de band heeft het waarschijnlijk al wel een keer uitgeprobeerd. Dat een publiek de helft van de show bepaalt, bewijzen deze Fransen als geen ander. De energie vloeit van het podium naar de festivalgangers en vice versa, wat voor een heel fijne dynamiek zorgt. Wanneer zanger Mathias om drie seconden stilte vraagt, gehoorzaamt het anders zo uitbundige publiek zonder twijfelen. Als beloning krijgen we een hoogtepunt om U tegen te zeggen dat de band gedurende hun set nog meermaals herhaalt. Voor we het goed en wel beseffen, zien we hoe de zanger het publiek in duikt en wat hebben we dat gemist, zwetende lichamen, bier dat rondvliegt en crowdsurfen.

Pomme

Ze zou in 2020 meermaals in België spelen, maar het mocht niet baten: enkele dagen voor haar geplande passage in de Botanique ging de wereld op slot. Op Ronquières keert de Franse terug met haar breekbare liedjes. Die songs krijgen live heel wat meer ruggengraat en daardoor lijken ook de fans die al sinds vroeg op de dag de eerste rijen bezetten helemaal mee te gaan in het verhaal van Pomme. Met een gitaar in de hand of van achter de piano weet ze het publiek als het ware te betoveren tussen al het gitaargeweld dat op deze eerste dag op de planning staat. Soms is er niet veel nodig om goed te klinken en dat heeft Claire Pommet, ofwel Pomme, duidelijk begrepen. Met liedjes als “Je Sais Pas Danser”, “Les Cours d’Eau” en “Ceux Qui Rêvent” weet ze een sterke set neer te zetten. Wie niet vertrouwd was met de muziek van Pomme kreeg een herkansing om uit volle borst mee te zingen wanneer ze een cover brengt van Mylène Farmers “Désenchantée”. Een nummer dat misschien wel meer dan ooit resoneert met de tijd waarin we leven en bovendien de zeer aangename stem van de Franse nog eens dubbel en dik in de verf zet.

Måneskin

Er is een band waar we absoluut niet omheen konden tijdens deze eerste festivaldag. Al sinds de poorten van Ronquières openzwaaiden, bezetten enkele tientallen fans de eerste rijen om zeker hun favoriete Italianen van dichtbij te kunnen zien. Het is dan ook voor het eerst sinds hun grote overwinning op het Eurovisiesongfestival dat Damiano en kompanen op Belgische bodem spelen, gezien hun show op de Lokerse Feesten noodgedwongen geannuleerd werd door een blessure van drummer Ethan Torchio. Dat er dan ook fans vanuit heel het land en zelfs ver daarbuiten naar het hellend vlak van Ronquières afzakten, hoeven we niet echt uit te leggen. De band is ongelofelijk populair en dat zullen we geweten hebben. Al tijdens de soundcheck lijkt het publiek hun eigen stembanden zwaar op de proef te stellen. Nadat extra security aangevoerd werd en meermaals vals alarm gegeven werd vanuit het publiek, was het tijd voor wat het hoogtepunt van de dag of misschien wel het festival moest worden.

Gehuld in weinig aan de verbeelding overlatende outfits betraden de vier Italianen het podium en alleen dat was al genoeg om een schokgolf teweeg te brengen. Al gauw kregen we hun winnende song “Zitti E Buoni” te horen, waarna de band het even over een andere boeg gooide. Mogelijk willen ze dat het internationale publiek hun beter kan begrijpen, maar daardoor gaat een deel van de charme verloren. De Italiaanse songs konden we op één hand tellen en waren zelfs in de minderheid in vergelijking met de grote hoeveelheid covers die ze brachten. Zo brachten ze een eigen versie van “Bury A Friend”, wat niet meteen in het straatje van Måneskins eigen repertoire ligt en dus voor gemengde reacties zorgde. Ook Harry Styles, The Killers en Iggy Pop passeerden de revue en hoewel dat zeker niet verkeerd klonk, hadden we liever meer eigen werk gehoord. Muzikaal is er zeker nog groeiruimte voor de jonge band, maar dat ze een zeer indrukwekkende show neerzetten, moeten we ze wel nageven. Afsluiten deed de band door enkele fans het podium op te roepen wat voor de nodige chaos zorgde, maar even later keerden ze terug om de nog steeds hongerige fans een laatste hapje te voederen met “I Wanna Be Your Slave” voor de tweede maal en gelukkig niet in de versie met Iggy Pop.

Roméo Elvis

Na meer dan 600 dagen mocht Roméo Elvis eindelijk weer het podium op en dat zullen we geweten hebben. Met enkele minuutjes vertraging, zoals het hoort bij echte sterren, verschijnt de Brusselse muzikant ten tonele en vanaf dan gaat het in stijgende lijn. Ondanks dat het podium, zoals het hiphopartiesten betaamt, vrij leeg bleef, zorgde de oudste Van Laeken-telg voor een heuse show. We zouden het bijna het beste van Roméo Elvis in bijna anderhalf uur willen noemen, want onder meer nummers van Maison en zijn grote succesplaat Chocolat passeerden de revue. Tijdens “J’ai Vu”, dat net als “Tout Oublier” voor de gelegenheid helaas zonder het gezelschap van Angèle gebracht werd, gingen duizenden telefoons de lucht in en ditmaal niet om alles van de eerste tot de laatste seconde te filmen, maar wel om het digitale equivalent van een aansteker van links naar rechts te bewegen. Aan sfeer geen gebrek en dat er een eind aan de show moest komen, was beslist een domper op de feestvreugde. “Bruxelles Arrive” bracht nog een laatste schokgolf teweeg, waarna ook Roméo Elvis stilletjes maar zeker diende af te ronden.

Een gevarieerde, explosieve eerste dag op Ronquières deed ons luidop dromen van een overvolle festivalzomer. Van intimiteit naar populariteit, er is geen plek beter geschikt dan een festival voor tegengestelden die elkaar naar hogere niveaus tillen. We hebben genoten van livemuziek zoals het hoort, onder een blakende zon en met rijkelijk vloeiende al dan niet alcoholische versnaperingen.

Ontdek meer foto’s op onze Instagram.

Setlist Måneskin:

In nome del Padre
Zitti e Buoni
bury a friend (Billie Eilish-cover)
Chosen
Take Me Out (Franz Ferdinand-cover)
Beggin’ (The Four Seasons-cover)
I Wanna Be Your Slave
Somebody Told Me (The Killers-cover)
For Your Love
Kiwi (Harry Styles-cover)
I Wanna Be Your Dog (Iggy Pop & The Stooges-cover)
Coraline
Close to the Top
Lividi sui Gomiti

I Wanna Be Your Slave