Dertien nummers op vrijdag 13 augustus… Valt het te wijten aan bijgeloof of een variatiegebrek dat Still Woozy’s langverwachte debuutalbum ‘niet al dat’ is? Wees niet gealarmeerd als je clickbaitradar tilt slaat; verderop ontdek je waarom het antwoord eenduidig in de laatste en — toegegeven — ook minder spannende optie ligt.
Het album kreeg de assertieve titel If This Isn’t Nice, I Don’t Know What Is. Grotendeels is die zelfverzekerdheid niet misplaatst, want elke luisterbeurt is inderdaad ‘nice’ in de fijne, gemoedelijke, warme betekenis van het woord. Aanvankelijk lijkt Sven Gamsky alles voor de wind (of eerder voor de aangename zomerbries) te gaan. Wanneer “Woof” als opener door onze speakers wooft, zou je zowaar een indierockplaat kunnen verwachten. Soit, zover zit je er dan ook weer niet naast, want Still Woozy is still indiepop met een melodische hiphoptint. We krijgen dus een frisse versie van Gamsky te horen, waarin de woorden ‘You wouldn’t last a day in my head’ in het refrein een groots statement op ons afvuren dat blijk geeft van een gevoel van uniciteit.
Ook met “Rocky”, “Window”, “Get Down” en “All Along” lijkt die gesuggereerde singulariteit in de sterren geschreven. De combinatie van talrijke, tactisch geplaatste accenten in drum en bas, zijn inmiddels zo vertrouwde stemgeluid en een onmiskenbare, tegelijk ongedwongen groove laat ons verdrinken in Still Woozy’s vanilleland. ‘The proof of the groove is in the pudding’ en een smakelijke suikerrush is hier inderdaad gegarandeerd. Het zijn nummers die grijze miezermuren gezwind wegduwen met een nieuwe backdrop van verzengende hitte.
‘Here comes the sun’; het lijkt Still Woozy’s levensleuze. Het is er zalig vertoeven, tot je net niet dichtgeknepen ogen een zonnebril beginnen missen en je intussen kreeftgekleurde huid schreeuwt om zonnecrème. Met andere woorden: de blakende zon is niet een en al rozengeur en zonne… uhm, maneschijn. Wat daarnet nog in de sterren geschreven stond, blijkt zo nu en dan ook slordig met een bot patattenmes in een bankje gekerfd. Zo hebben we nummers als “Woopie”, “Get By” en “Before You Were Mine” tegen dan al wel gehoord. Ja, het is upbeat en plezierig, maar dat volstaat niet om ons geboeid te houden. Nog spijtiger wordt het met het levenloze “WTF”, het overhaaste “That’s Life” en de onderpresterende afsluiter “These Days”. Still Woozy zit met een variatieprobleem. Zijn basis is te vaak te gelijkaardig, waardoor een eenheidsworstgevoel onvermijdelijk wordt. Natuurlijk wisselt zijn afkruiding en saus, maar wat Mathieu Terryn ook mag beweren, een croque blijft een croque en daar heb je geen drie keer per dag zin in.
Nochtans zijn er met het opvallend gezapigere “Drake” en de ons reeds bekende single “Kenny” twee uitstekende voorbeelden te vinden van hoe Gamsky zijn klank effectief weet te verbreden. Dit zijn verkenningstochten langs slomere stroompjes die zonder twijfel in de smaak vallen. Hij slorpt ons op in zijn onbezorgde traagheid, en had dat duidelijk een aantal keer meer mogen doen.
Still Woozy is een artiest die baat heeft bij het verafspeellijsten van muziek in plaats van een old school focus op albums. Enkel sneu voor hem dat Dansende Beren langspelers nog steeds aandachtig uitkient, en dat uitgerekend hier en nu gebeurd is. De ideale middenweg is om ‘de best of’ van If This Isn’t Nice, I Don’t Know What Is naar je allerzomerste afspeellijst te katapulteren, waar ze thuishoren en volledig tot hun recht kunnen komen. De boog constant gespannen houden, zit er voorlopig nog niet in voor Still Woozy, maar we blijven uitkijken naar nieuwe stappen en singles waar we ongetwijfeld opnieuw enthousiast over zullen kunnen pennen.
Op 24 maart 2022 brengt Still Woozy de zon naar de Ancienne Belgique. Tickets vind je hier.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
