Eeuwige belofte Torres – het muzikale alter ego van Mackenzie Scott – doet een nieuwe worp naar het globale sterrendom. Ze krijgt consistent goede reviews en bekendere indie-acts als Sharon Van Etten omarmden de singer-songwriter al begin jaren tien; toch wist de Amerikaanse nooit bij het grote publiek door te breken.
Ze heeft nochtans genoeg muzikale kwaliteiten die ons weten te bekoren. Zo experimenteerde Scott op elk album al met haar muzikale kleurenpalet. Het zelfgetitelde debuut was pure minimalistische singer-songwritermuziek, tweede album Sprinter voegde zware gitaren toe aan de mix, op Three Futures kwamen poppy St Vincent-invloeden om de hoek kijken en op Silver Tongue experimenteerde ze met elektronica-invloeden.
Vijfde plaat Thirstier voelt aan als een hutsepot van al die invloeden. De gitaren op opener “Are You Sleepwalking?” klinken onmiskenbaar jaren negentig, maar na nog geen minuut flipt de muziek naar synths en een melodie die zo uit een St Vincent-plaat lijken te komen. Het resultaat is druk en bombastisch, maar het werkt wel. Ook “Don’t Go Puttin Wishes In My Head” trekt voluit de overdadige kaart. Muziek van het Grote Gebaar, zeg maar. We bespeuren in het nummer trouwens een gitaarlijn die ons wat aan “Heroes” van David Bowie doet denken.
Veel liedjes switchen tussen die stijlen, waardoor er binnen de nummers wel veel variatie is, maar het allemaal na elkaar ook wat vermoeiend klinkt. Scott komt er ook niet altijd mee weg. Het klinkt alsof ze iets te graag een hit wil hebben, en er dan maar de kitchen sink tegenaan gooit, zoals ze dat in het Engels zeggen. Neem vooruitgeschoven single “Hug From a Dinosaur”, dat ongegeneerd voor de radio geschreven lijkt, bijna tot op het belachelijke af.
De arrangementen zijn dus rijk en expressief, maar het resultaat voelt soms wat geforceerd aan. Het is dan ook een kleine verademing wanneer het gaspedaal even wat teruggenomen wordt, zoals op het titelnummer, waar de muzikante het toch niet kan laten na een minuutje al in een explosief refrein uit te barsten. We hadden het moeten zien aankomen. De plaat eindigt wel op een hoogtepuntje: “Keep the Devil Out” klinkt eerst enerverend, maar na een paar luisterbeurten ijzersterk.
Thirstier is een goed plaatje, maar loopt zichzelf ondanks de compactere speelduur van vijfendertig minuten iets te veel voor de voeten om echt uitstekend te zijn. Minder is soms meer. Maar we zijn er zeker van dat ook dit album goede reviews zal krijgen en door de fans omhelsd zal worden. Definitief doorbreken? De tijd zal het uitwijzen. Aan een gebrek aan inspanning ligt het alvast niet.
Website / Facebook / Instagram
