Brihang, Nordmann & Esinam @ Gent Jazz: Blazers en wegblazen

Geloof het of niet, maar toen we vandaag toekwamen op Gent Jazz zat er een steentje in onze schoen. Was het een voorteken van de muziekgoden? Wellicht, want op het einde van de avond zong Brihang over het steentje in zijn schoen. Vooraleer het zover was dansten we op onze stoel tijdens de leuke set van Esinam en droomden we weg tijdens het wat eentonige optreden van Nordmann. Brihang stond vandaag bovenaan de affiche en terecht. Met zijn herkenbare en rake teksten wist de West-Vlaming een sterke prestatie neer te zetten, om dan nog maar te zwijgen over de toffe bindteksten die de charmante rapper nog aangenamer maaken.

We willen beginnen door aan de organisatie van Gent Jazz te vragen om Esinam nog eens terug te vragen wanneer we opnieuw mogen rechtstaan en dansen. De zuiderse, zwoele muziek is ideaal om je benen op los te gooien en de betoverende melodieën willen ons alleen nog meer doen bewegen. De melodieuze dwarsfluit en het leuke gitaarspel vallen al gauw op, maar het zijn de vrij stevige beats die zorgen voor dat tikkeltje meer. Naast een dwarsfluit, drumstel en gitaar vinden we nog verschillende keyboards, een kleine djembe, basgitaar en contrabas terug op het podium, waardoor er doorheen de set steeds nieuwe instrumenten bijkomen. Esinam Dogbatse en haar drie muzikanten spelen op het gevoel en volgen dus geen vast patroon. Samen met hen ontdekt het publiek waar de muziek heen gaat en dat maakt het spannend voor zowel de toeschouwer als de muzikanten.

Net wanneer het lichtjes eentonig begint te worden beslist de frontvrouw om wat te zingen, en ondanks dat Dogbatse niet de beste zangeres is weet ze met haar zachte zang wel voor wat leuke afwisseling te zorgen. Al gauw grijpt ze terug naar haar grootste talent en wordt de dwarsfluit weer boven gehaald. De rattenvanger van Hamelen kenden we al, maar nu zijn we ook helemaal gehypnotiseerd door Esinam van Brussel.

Nordmann bevindt zich wat in dezelfde sferen als Esinam, maar dan minder dansbaar. De muziek doet ons wegdromen naar zuiderse oorden, maar zou ook geschikt zijn om op te zetten tijdens een drugstrip vol hallucinaties. Het vijftal begint met een zacht, zwoel en mysterieus nummer en wekt zo meteen interesse. Voor het grootste deel van de set blijft het zachte en zwoele aanwezig, maar het mysterieuze verdwijnt al gauw. Na enkele vrij gelijkaardige nummers hebben we door dat alle volgende liedjes ook in dezelfde lijn zullen liggen. Nordmann is heel goed in wat ze doen, maar als je datzelfde blijft doen, wordt het minder speciaal. Matthias De Craene wisselt vrijwel constant tussen verschillende blaasinstrumenten, wat in het begin indrukwekkend overkomt, maar uiteindelijk gaat ook dat wauw-effect verloren.

Wanneer er eens een lied aan bod komt waarin de gitaar een grotere rol speelt, begeven de heren zich wat richting rockmuziek. Toch blijft Nordmann grotendeels binnen hun vertrouwde en afgebakende terrein. Naar het einde toe breekt de muziek toch nog enkele keren los (voornamelijk dankzij drummer Elias Devoldere) en dat voelt dan heel bevrijdend aan. Ja, als ze willen kunnen ze toch eens verrassend en opzwepend uit de hoek komen. Ondanks dat de set wat eentonig is zien we wel een hoop getalenteerde muzikanten en we hopen dat ze in de toekomst wat meer buiten de lijntjes gaan kleuren.

Net als alle grote rappers gaat ook Brihang wat door zijn knieën. Net als alle gewone mensen heeft ook Brihang last van coronakilo’s. Optreden is een goed middel tegen die extra kilo’s, zegt hij. Dat is Brihang: een rapper die heel gewoontjes is en dat uit zich in teksten waarin Jan en alleman zich herkent. Tijdens het eerste nummer verwijst de West-Vlaming al naar corona (iets waardoor iedereen beïnvloed werd) en later brengt hij het lied waarmee hij zijn vrouw ten huwelijk vroeg, een persoonlijk momentje. Teksten over zaken groot en klein waarbij bijvoeglijke naamwoorden als raak, kritisch, oprecht en herkenbaar er keer op keer mogen zijn. De rijm in de teksten van Brihang is beter dan in die van ons.

Boudy Verleye, zoals de rapper echt heet, praat de nummers aan elkaar op een luchtige en ludieke wijze. Hij grapt over een carrière als komiek, maar van ons zou hij zijn twee talenten mogen combineren. Een rappende cabaretier: wie weet wordt het een succes! Grootste hit “Steentje” wordt naar goede gewoonte gebracht door Brihang die met zijn benen in een grote steen zit. Er is dus ook ruimte voor beeldende humor. De grote steen is niet het enige visuele in het optreden van Brihang, want op het podium staan er verschillende platformen met daarop instrumenten van zijn gitarist/pianist en dj. De rapper klimt op de verhogen, de ene keer om kort en krachtig op zijn muziek te bewegen, de andere keer om te preken. Zijn frustraties zijn tijdens zo’n preek voelbaar in de hele tent, waardoor de West-Vlaming dan ook zonder verder moeite te moeten doen iedereen meekrijgt.

‘Tis eens iets anders, maar tis ook goe, neje?’ vraagt Brihang tijdens zijn optreden. Het is anders, inderdaad, want we moeten op onze stoel blijven zitten en de rapper kan niet met een ladder het publiek in (zoals hij gewoonlijk doet). Hij gaat dan maar tijdens bisnummer “balanceren” op een tafeltje staan en dat is ook een meer dan goede manier om af te sluiten. Met twee muzikanten heeft Brihang de kleinste band van de avond, maar toch laat hij de grootste indruk achter. Hij was de headliner van de dag en maakt die titel ook helemaal waar. Tijdens de eerste twee optredens kregen we blaasinstrumenten te horen, maar Brihang blaast ons zelf weg.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!