Met twee leden uit King Gizzard and The Lizard Wizard zal The Murlocs altijd het kleinere broertje blijven van de ondertussen al legendarische voorgenoemde Australische groep. Desalniettemin heeft de band er op tien jaar tijd toch ook al vier uitstekende albums weten uit te persen, met enkele meer dan bescheiden hits. Voor hun tiende verjaardag doken ze met de start van de pandemie de studio in en het resultaat is album nummer vijf: Bittersweet Demons.
Volgens frontman Ambrose Smith werd Bittersweet Demons hun meest mature werk tot nog toe. Matuur kan relatief opgevat worden, want opener “Francesca” gaat met een wilde mondharmonica en scherpe gitaren op Boheemse manier van start. Dat het geluid en de algehele stijl uit de jaren 70-80 een grote invloed heeft gehad op het album, stopt de band niet onder stoelen of banken. Phil Spector en John Lennon komen overduidelijk piepen op ondere andere het vrolijke “Dangerous Nature”. Dat Ambrose de plaat grotendeels op piano geschreven heeft, is hier ook duidelijk te horen; het instrument heeft doorheen het album een prominentere rol dan op vorig werk.
Titeltrack “Bittersweet Demons” combineert de nieuwe vintage klank van de band met hun meer vertrouwde psychedelische geluid. Dat piano de gebruikelijke muur van gitaren vervangt, is een welkome toevoeging en kan inderdaad gezien worden als een band die matuurder en meer gebalanceerd werk levert. “Skyrocket” leunt ook stevig op de pianotoevoeging, maar springt eruit als een soort stevig sinister western nummer. Op “Illuminate The Shade” lijkt het alsof de band wijlen Tom Petty erbij heeft gehaald en hem onder druk op een knalroze synth liet spelen; het resultaat klinkt vreemd genoeg als The Rembrandts, speciaal dus, maar het werkt fantastisch.
“Eating At You” heeft veel weg van een nummer van The Fratellis toen deze nog kwaliteit leverden. De zoveelste intro met mondharmonica hier gaat nu toch wel vervelen. In de strofes herpakt het nummer zich wel en krijgen we te horen dat ook Ambrose een zware lockdown achter de rug heeft. Het verlies van een goede vriend en het gemis van mensen rondom zich bleek een grote drijfveer achter de plaat. ‘Gotta be rich to see a psychiatrist’ zingt hij weemoedig en half millenial België knikt waarschijnlijk mee. De grote hoogtes en diepe laagtes waar hij op “No Self Control” over zingt, worden weer begeleid door zonovergoten instrumentatie, maar een intrinsiek sterk nummer is het niet. Afsluiter “Misinterpreted” verdient ook een eervolle vermelding voor het onorthodoxe, maar geslaagde brouwsel van een door Pink Floyd geïnspireerde riff met nillies feelgood rock.
In zijn geheel bekeken staan er een paar nummers op deze plaat die meer opvulling zijn dan dat ze meerwaarde hebben, maar de band maakte een goede inschatting met te zeggen dat dit hun meest mature werk is. Het is hoorbaar dat er meer detail in de instrumentatie geslopen is en het klankexperiment werd niet geschuwd. Meer tijd om handen in de lockdown en introspectie liggen aan de basis van dit toch wel gewijzigde geluid van The Murlocs en het resultaat is een interessant en gebalanceerd album.
