© Stefaan Temmerman
Na een passage van Dikke en Freddie Konings op donderdag waren de tafeltjes aan DOK Noord voor de eerste maal uitverkocht voor de passage van Doodseskader en Briqueville. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een uitgelaten en zware avond. Dok zat afgeladen vol, het bier vloeide rijkelijk en achteraan moesten tafels à l’improviste worden samengesteld aangezien het aantal bubbels groter was dan verwacht. Voor velen was dit het eerste liveconcert sinds vorige zomer. Ken je dat nog, mensen die in je oor aan het schreeuwen zijn en nog versta je ze niet door de luide muziek? Wij waren het ook bijna vergeten.
Helaas bleek de avond maar half geslaagd. Na Doodseskader kreeg het publiek te horen dat Briqueville niet zou kunnen spelen. Een bandlid zou gevallen zijn tijdens de soundcheck, waardoor het optreden niet kon doorgaan. De avond eindigde in mineur. Desalniettemin gaf Doodseskader het beste van zichzelf.
‘Een doodseskader is een bende die gevormd is om een of meerdere personen te doden.’ (Wikipedia). Wanneer je Tim De Gieter en Sigfried Burroughs op het podium ziet staan en hoort, lijkt zoiets niet veraf. De twee heren produceren een bikkelharde sound van metal, sludge en grunge. Het duo is een van de betere dingen die de pandemie op het Belgische muzieklandschap heeft nagelaten. Hun debuutplaat die vorig jaar in december uitkwam bleek een sloophamer van formaat. Op DOK kon het publiek voor de eerste maal live kennismaken met hun sound. De mannen zijn er uiteraard niet op uit een of meerdere personen om te leggen, onze trommelvliezen hebben het weliswaar amper overleefd.
In een veertig minuten durende krachttoer bedwelmde Doodsekader het zonnebadende publiek in een pikzwart bad vol onheilspellende riffs en beukende drums. De Gieter klinkt als een opgejaagd beest. In bloot bovenlijf, met zijn gezicht verhuld achter zijn lange haren lijkt hij er nog op ook. Zijn screams laten onze haren rechtstaan. Burroughs neemt met zijn vocals wat dreiging weg uit het geheel, dat er hoe dan ook niet minder vervaarlijk op wordt.
Het is een beetje vreemd deze muziek al zittend te beluisteren. Toch krijgt het duo het publiek al vlug mee. Mensen headbangen op hun stoel, en ja dat ziet er inderdaad minder stoer uit dan anders, maar goed: meer zat er niet in. Doodseskader bewijst dat wat ze op plaat kunnen ook live kunnen bolwerken: de luisteraar uit zijn comfortzone sleuren en mee te nemen naar ongure oorden, een spoor van chaos en vernieling achterlatende.
Helaas bleek dat iets te letterlijk. Iets voor negen, wanneer Briqueville zou starten, kregen we te horen dat hun concert niet zou doorgaan omdat een bandlid gevallen zou zijn en naar het ziekenhuis moest overgebracht worden. Er werd meegedeeld dat de show verplaatst werd naar het najaar. Alle tickets zouden tot dan geldig blijven. De sfeer keerde. Het publiek uitte hun steun door een applaus en droop langzaam af.
Achteraf bleek dat het bandlid na de soundcheck zijn hoofd had bezeerd door van het podium te vallen. We hopen natuurlijk ook dat hij geen blijvende letsels overhoudt aan zijn ongelukkige val. Net nu hun eerste concert van dit jaar doorging, zal dit een extra opdoffer zijn. We zien elkaar terug in het najaar. Hopelijk zonder tafels, zonder ongelukken en plakkende van het zweet in de moshpit, waar headbangen weer diezelfde uitlaatklep kan zijn als voorheen.
