© Joseph Cultice
Zijn naam is te bewonderen op albums van Nirvana, Foo Fighters, Green Day en Smashing Pumpkins, de producerhoed van levende legende Butch Vig staat vol pluimen. Als oprichter en drummer van de rockgroep Garbage, die ene met een extraverte zangeres en drie zwartgeklede mannen op de achtergrond, heeft hij zelfs een volledig nieuwe hoed nodig. Hun zevende album, dat wordt aangekondigd als ‘een kritiek op de opkomst van kapitalistische kortzichtigheid, racisme, seksisme en vrouwenhaat over de hele wereld’, een coronapandemie en herinneringen aan Kurt Cobain zorgden voor meer dan genoeg gespreksstof. De Nevermind-man sprak met ons vanuit zijn geboorteplaats: Madison, Wisconsin.
Wat een activistisch en anarchistisch album hebben jullie gemaakt. Met een titel als No Gods No Masters is dat natuurlijk moeilijk te negeren. Was dat een bewuste keuze?
We wilden een album maken dat een reflectie is van de wereld die we zagen. Het werd al snel duidelijk wat een gek beeld dat was. De laatste jaren waren absoluut krankzinnig. Hier in de Verenigde Staten was Trump president en plots sloeg ook de corona-lockdown ons om de oren. Dit zal de geschiedenisboeken ingaan als een extreem vreemde periode. Shirley (Manson, zangeres van Garbage) schrijft onze teksten en dit keer nam haar rebelse kant de bovenhand. Maar het is niet rebelser dan nodig, ‘Hate the violator. Destroy the violator’ komt bijvoorbeeld rechtstreeks uit een vrouwenmars in Chili. Het is de meest politieke plaat die Garbage ooit maakte en ik denk niet dat we dit album tien jaar geleden durfden maken, maar we voelden allemaal dat we dit nu moesten doen.
Jullie zijn allemaal akkoord met de teksten die Manson schrijft?
Shirley is de spreekbuis van onze band. Zij schrijft en zingt de teksten, maar spreekt voor ons alle vier. In de band delen we veel meningen: over politiek, cultuur, de maatschappij, maar ook eten en muziek. Als mijn politieke visie helemaal anders was dan die van Shirley, zouden we waarschijnlijk niet in dezelfde band zitten. We staan dan ook alle vier volledig achter elk woord. Mijn dochter is vijftien en het is vaak beangstigend in wat voor wereld zij moet opgroeien. Als dankzij deze plaat ook maar één iemand sterker in zijn schoenen staat, zijn we geslaagd.
Zijn jullie niet bang om fans te verliezen, mensen die het niet eens zijn met jullie?
Absoluut niet, en ik denk dat niemand van ons vier die angst heeft. Er zullen mensen pisnijdig zijn door dit album. Maar dat is oké. We don’t give a fuck anymore. Als band zijn we niet meer geïnteresseerd in popplaten opnemen. We weten dat deze nummers niet in de top 40-hitlijsten zullen belanden. Radiostations houden van vers bloed, opkomend talent en vampiers. Die realisatie werkte heel bevrijdend voor ons. Nu maken we gewoon de Garbage-platen die we willen maken. Als mensen daar niet naar willen luisteren, that’s okay.
Jullie hebben geen ambitie meer om op de radio gedraaid te worden?
Het is natuurlijk altijd fijn om zendtijd te krijgen. Gisteren hoorde ik “Wolves” op de radio hier in Madison en dat was cool, maar ook te verwachten, want het is het meest poppy nummer van de plaat. Maar een paar uur later hoorde ik plots “The Men Who Rule The World” en ik was gewoonweg verbaasd. Ik had nooit verwacht dat nummer ooit op de radio te horen. De ‘fucks’ waren gecensureerd, maar het klonk nog steeds fantastisch.
In België kwam het ook al op de radio, hier werd niets gecensureerd.
Man, ik hou van België.
Jullie maakten nu een plaat vol meningen. Is dat de taak van elke artiest?
Ik hou van hiphop omdat daar ook heel vaak sterke boodschappen inzitten. Maar ik geniet ook van “Teenage Dream” van Katy Perry. Elke keer dat dat op de radio komt, denk ik bij mezelf: ‘damn, wat een topnummer, had ik dat maar geschreven.’
Als elke artiest begint te prediken, zou de wereld hunkeren naar popmuziek met bubblegum-lyrics. Soms is muziek gewoon bedoeld om de wereld te ontvluchten. Mensen willen niet altijd denken, soms willen ze gewoon dansen.
Was het moeilijker om een album op te nemen in deze vreemde periode?
We gingen al in 2019 twee weken op afzondering in een prachtig huis in Palm Springs, waar we de leefkamer hadden omgevormd tot repetitieruimte. Daarna hadden we zo’n veertig schetsen van nummers en gingen we elk weer onze eigen weg. We zijn nog een aantal keer samengekomen, maar voor het album af was, zaten we allemaal in lockdown. Gelukkig is het 2021. Iedereen heeft laptops en zo konden we vanop afstand het album afmaken. Door die afzondering steeg de intensiteit van het album heel sterk. Iedereen was prikkelbaar en dat is te merken aan de scherpte van het album.
Manson sprak in een ander Belgisch muziekblad ooit over de periode toen jullie Version 2.0 opnamen. Weet je nog? Die tijd dat jullie een barrekening opstapelden van 200.000 dollar.
(lacht) Man, dat was een heerlijke tijd. De eerste plaat was een onverwachts groot succes en daardoor hadden we er net een tour van achttien maanden op zitten. Natuurlijk waren we stik kapot tijdens het opnemen van het tweede album. We begonnen pas ’s middags en werkten dan door tot tien uur. Daarna trokken we naar Café Momo in de buurt, waar we elke dag opgewacht werden door een bende vrienden. Dat waren fantastische avonden en iedereen dronk op onze rekening. ‘Wie wilt er nog een margarita?’ (roept door zijn huis) Elke week ging onze ingenieur de rekening afbetalen: vijfduizend dollar, tienduizend dollar … Uiteindelijk gaven we meer uit in dat café dan het budget voor ons album. Maar zo gaat het er niet meer aan toe, tegenwoordig drinken we wijn in de studio. We zijn ouder, wijzer en gesofisticeerder.
Elk nummer van het nieuwe album klinkt als een ander genre, konden jullie niet kiezen wat voor album het zou worden?
Elk nummer heeft inderdaad zijn eigen vibe. Met Garbage zweven we tussen punk, rock, pop, orkestmuziek, elektronische muziek en hiphop. Het is Shirleys zingen dat alles bijeenhoudt. Haar sterke persoonlijkheid is de lijm die al onze nummers verbindt. Daardoor kunnen Duke (Erikson), Steve (Marker) en ik op onze muzikale trips gaan. Dankzij haar vinden wij het nog fijn om muziek te maken, elk nummer is opnieuw een wit canvas. Zij zorgt ervoor dat alles wat we doen, altijd als Garbage klinkt.
Is het belangrijk om No Gods No Masters als een album te luisteren?
Dankzij mijn dochter ben ik goed op de hoogte van de hippe manier van muziek luisteren; TikTok, Youtube, Spotify. Mensen luisteren enkel naar een nummer, vaak zelfs geen volledig nummer meer. Wij zijn old-school, we maakten een album. Ik snap dat niet iedereen daar tijd voor heeft en liever op Spotify kijkt welk nummer het meeste likes heeft, maar ik hoop dat onze fans, minstens één keer, de tijd nemen om het volledige album te beluisteren. Dat ze zich laten meenemen op onze muzikale reis.
Het laatste nummer van het album, “This City Will Kill You”, klinkt bijna als een afscheidsnummer van showbusiness. Moeten jullie ons iets vertellen?
Dat klopt, Shirley zingt over de dingen die je moet doen om niet krankzinnig te worden in deze wereld. Maar het gaat niet specifiek over LA, het kan ook over Londen, Parijs of Brussel gaan. Soms moet je de moeilijke beslissing nemen dat het beter is om te vertrekken. Maar geen zorgen, wij blijven in LA.
Voor de deluxe-editie namen jullie een aantal covers op, hoe klinken die?
We combineerden David Bowies “Starman” met het typische Pink Floyd-geluid en namen een cover op van “Because the Night” van Patti Smith. Dat laatste deden we al een aantal jaar geleden met Screaming Females. Als je hen nog niet kent, zeker opzoeken! Marissa is een heel kleine vrouw, maar dan pakt ze een gitaar en shred ze als Jimi Hendrix. Ongelooflijk.
Door kenners word je in de top tien van beste producers ooit geplaatst. Zie je jezelf als een producer die drumt of eerder omgekeerd?
Ik neem producen en songwriten veel serieuzer dan drummen. Toen ik begon te drummen, oefende ik dag en nacht. Dat was mijn manier om in een band te raken. Maar sinds ik startte als ingenieur en producer, is dat mijn passie. Ik hou ervan om in de studio te zijn. Elke keer als we op tour gaan met Garbage, moet ik terug oefenen. Vorige week namen we een aantal nummers op voor TV en mijn god, de dag erna had ik blaren op mijn handen en kon ik niet wandelen door mijn rug. Maar het was het waard om nog eens met de band live te spelen.
Miste je touren in de lockdown of zat je als een echte producer dagen in de studio?
Gelukkig heb ik een thuisstudio waar ik de hele pandemie lang kon werken. Ik zag veel vrienden, die als professionele muzikanten moeten leven van touren, eronderdoor gaan. Daarom zette ik me ook in voor liefdadigheidsevenementen voor muzikanten en mensen in de muziekwereld. Hopelijk loopt het naar zijn einde en kunnen onze shows in de VS en de tour met Blondie in het Verenigd Koninkrijk doorgaan. Heel de band is al gevaccineerd, dus we hebben er vertrouwen in.
Je werkte al samen met grootheden uit de muziekgeschiedenis, maar wie mag jou morgen bellen om het volgende album te producen.
Ik hou van Lana Del Rey! Zij mag me altijd bellen. Op het nieuwe album zijn er zelfs een paar invloeden van haar op te merken. Daarnaast luister ik ook veel naar underground punk de laatste tijd en dankzij alle Netflix-, HBO- en Amazon Primeshows waar ik het afgelopen jaar tijd voor had, lijkt een soundtrack maken me ook heel cool.
Wanneer het over de beste albums ooit gaat, wordt in dezelfde adem consistent Nirvana’s Nevermind genoemd. Jij was erbij. Is dat het beste album ooit?
Absoluut! Nevermind is dertig jaar oud en klinkt nog even sterk en relevant als toen het uitkwam. Ik hou ervan om te zien hoe het album opnieuw omarmd wordt. Mijn dochter en haar vrienden beginnen naar Nirvana te luisteren en komen de hele tijd langs om vragen te stellen. ‘Wat voor persoon was Kurt Cobain? Hoe was het om met Nirvana te werken? Mocht je veel beslissen?’ Het is cool dat de nieuwe generatie de kracht van de plaat ontdekt. De woorden van Kurt blijven aanspreken. Hij had geen antwoorden, maar hij had dezelfde problemen. Zo raakt hij je. Kurts zingen blijft geheimzinnig, de nummers zijn nog steeds heel sterk en de muzikale prestaties horen bij de beste ooit. Dus ja, still number one.
Je werd 65 vorig jaar, in België is dat de pensioenleeftijd. Staat je schommelstoel al klaar?
(lacht) Op pensioen gaan is op dit moment niet eens een optie. Ik weet niet wat ik zou doen, ik heb absoluut geen hobby’s. Muziek maken is mijn leven, en dat ga ik doen zolang ik het kan. Er staat een tour op het programma, ik heb nog projecten als producer gepland en we spreken zelfs al van een nieuw Garbage-album. Zolang ik gezond blijf, blijf ik muziek maken.
No Gods No Masters is overal te beluisteren vanaf 11 juni.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
2 Comments