© Jordan Hemingway
De Britse altrockers van Wolf Alice kunnen niet wachten om album Blue Weekend op de wereld los te laten. We spraken frontvrouw Ellie Rowsell en drummer Joel Amey over het opnameproces, betekenis zoeken in muziek, artwork en de impact van Brexit op het toeren. De twee zagen er moe, maar tevreden uit na een hele dag Zoom-interviews geven.
Er zit vier jaar tussen Blue Weekend en voorganger Visions of a Life. Hadden jullie een pauze nodig, of strooide corona roet in het eten?
Ellie: COVID-19 gaf ons de tijd om te zorgen dat muzikaal alles perfect afraakte. Er waren ook geen concerttournees om het creatieve proces te onderbreken, maar ik heb het gevoel dat het zonder corona even lang geduurd zou hebben. We hebben Visions of a Life twee jaar gepromoot en maar een paar maanden vrijaf genomen om tot rust te komen. Daarna zijn we begonnen met dit album te schrijven, en hier staan we nu. Van buitenaf lijkt het dus een lange periode tussen de twee platen, maar er is in die tijd wel veel gebeurd.
Hadden jullie ideeën opgespaard, of begonnen jullie pas in de studio te schrijven?
Joel: We kwamen na de tour van 2018 terug met ideeën, demo’s en riffs, die we naar elkaar opstuurden. Dat was fase één van het proces. Daarna volgde fase twee, waarin we samen wat verder aan de muziek prutsten. Fase drie was dan het feitelijke opnamewerk in de studio, het echte werk, zeg maar. En toen brak de coronacrisis uit. In een parallel universum bestaat er een versie van Blue Weekend zonder corona. Maar het gebeurde zoals het moest gebeuren, neem ik aan.
Er zit grote verscheidenheid in de nummers. Jullie switchen moeiteloos tussen rock, folk en pop.
Ellie: Elk liedje kent zijn eigen creatieve proces en we proberen altijd verschillende versies uit. Het kan veel richtingen uitgaan. Toen ik de demo van “The Last Man on Earth” begon te maken, de eerste single van deze plaat en ons eerste pianonummer, begon ik op pc met piano. Nu ja, een MIDI-keyboard eigenlijk. Ik wil het geen piano noemen, want MIDI suckt. Maar de teksten kwamen uit mij gevloeid. Ik had het gevoel dat het nummer groots moest klinken, omdat de teksten zo over the top zijn. Dat hebben we vervolgens muzikaal verkend. Ik ben blij met hoe kerkachtig het klinkt.
Elk album klinkt weidser en gelaagder dan het vorige. Jullie experimenteren veel met texturen. Een bewuste beslissing?
Ellie: We houden van grootse geluiden en zijn een vrij ambitieuze groep. Wanneer je voelt dat iets belangrijk voor je is, dan wil je dat ook in de muziek gereflecteerd horen. Dat gaat niet met elk nummer; een liedje als “No Hard Feelings” moet intiem klinken. Maar het is leuk om als kleine band aan iets groots te werken. Je krijgt de kans om samen te werken met grote namen zoals producer Markus Dravs en wil daarvan gebruik maken en avontuurlijk zijn.
Joel: Dat was voor ons een terugkerend patroon: intiem beginnen, concluderen dat het niet groots genoeg klinkt, en daarop verder bouwen. Dat is een leuke muzikale reis.
Het album bevat veel harmonieën, bedenken jullie die samen?
Ellie: We smijten ideeën naar elkaar en houden wat werkt. Ik denk dat onze stemmen goed samenklinken. Het is ook leuk om onze gitarist, Joff, en bassist, Theo, mee te laten zingen. Zoals op opener “The Beach”. Ik denk toch dat Theo meezingt op dat nummer. Soms vergeet ik wie wat wanneer zingt.
Joel: Ik herinner me dat dat Joff is. Hij heeft een specifiek bereik dat niemand anders in de band heeft en dat nodig is in de mix. Zijn zang zit zeker in “The Beach”. Ik denk dat we in dat nummer allemaal zingen.
Waarom kozen jullie voor producer Markus Dravs en namen jullie het album in België op?
Ellie: We houden van mensen die met diverse bands samengewerkt hebben. Onze liedjes klinken heel uiteenlopend, dus we hebben iemand nodig die fan is van punk, maar ook van bijvoorbeeld folk. Dravs werkte al samen met Arcade Fire, die je moeilijk in een hokje kan steken. Dat speelde mee.
Joel: We hebben ook goede herinneringen aan die studio. We namen er onze tweede ep op, Creature Songs. Ik herinner me niet meer exact hoelang we er toen waren – vier dagen misschien – maar we dachten ‘zou het niet cool zijn om hier langer te kunnen blijven?’ Het opnameproces van Blue Weekend duurde drieëneenhalve maand. Dat is dus het andere uiterste, qua ervaring. Die studio is ook een soort speelgoedwinkel, vol leuke opnameapparatuur. De mensen die er werken zorgden goed voor ons, zeker toen de situatie door corona ongelooflijk vreemd werd.
Zit er een rode draad in de teksten?
Ellie: Er is geen sprake van een groot concept. Ik haalde inspiratie uit mijn relaties met mezelf, mijn vrienden en mijn partners, en schreef bij elk nummer waarover ik wou schrijven. Maar de nummers werden na elkaar gemaakt, dus ik kan daar persoonlijk een rode draad in zien die gebroken raakt door andere dingen. Net zoals het leven. In sommige opzichten is het een intiem album, maar het is ook niet alsof het mijn leven is in muzikale en tekstuele vorm. Het is aan iedereen om erin te lezen wat ze willen.
De video van “No Hard Feelings” geeft de indruk dat het om een vervolg gaat op “Don’t Delete the Kisses”, uit Visions of a Life. Klopt dat?
Ellie: Ik denk dat als we te veel over de betekenis praten, dat het plezier wegneemt voor de fans. Iedereen moet zelf betekenis zoeken, al is het vrij duidelijk dat beide nummers over de liefde gaan, of toch een vorm van liefde. Veel van het narratief dat je uit dit album kan halen, zagen we pas na het schrijven van het album. We dachten, hier kunnen we visueel iets uithalen: dit is interessant voor een regisseur.
Een albumtitel moet een plaat samenvatten. Hoe bedenk je zo’n titel?
Joel: Het artwork, de titel en video’s zijn voor mij de afsluitende zaken van een album. Toen Ellie het titelvoorstel deed, voelde dat meteen goed aan. Ik voelde hetzelfde als toen ze me de foto’s toonde van het artwork: ‘Dit is de wereld die we creëren, waarin we ons bevinden’, dacht ik. Het titelvoorstel Blue Weekend wekte bij mij een gevoel van ‘fuck yeah!’ op. Ik heb mijn eigen gevoelens bij dit album, er zit melancholie in, maar ook hoop, humor, spanning en thrills. Een beetje van alles.
In de rocker “Smile” zit inderdaad veel kracht, maar ook kwetsbaarheid. Ellie, je bent van fan de film Lost in Translation. Verwijst de tekst ‘Lost souls in the bar’ naar die film?
Ellie: Het is geen verwijzing naar die film, al begrijp ik waarom je dat denkt. Maar het is eerder… Als je onder druk staat om iets te zijn, dan is dat soms een reden om dronken te worden. En in het nummer werkt dat.
Welke nummers zijn jullie favorieten?
Joel: Voor mij is dat “No Hard Feelings”. Ik kan naar dat nummer luisteren als een fan. Joff en Ellie maken dat liedje en ik moet amper iets doen, behalve achteroverleunen en genieten. Ook “How Can I Make It OK?” was een favoriet van zodra ik de demo hoorde. Ik geloofde echt in dat nummer en ben blij met hoe het is uitgedraaid. Ik keer ook altijd terug naar “Feeling Myself”. Vooral vanuit het perspectief van een muzikant. Het technische element zit heel goed in elkaar, net zoals de toon en de harmonieën. Daar ben ik trots op.
Ellie: Ik heb hetzelfde met “Feeling Myself”. Die dertig seconden muziek in de brug zijn een van de beste dingen die we al gedaan hebben. Ik hou ook van “How Can I Make It OK?” omdat het me het gevoel geeft dat alles in orde zal komen. En ik krijg er zin door om te dansen. Ook “Play the Greatest Hits” is een favoriet. Dat is een sneaky nummer, snel, zwaar en punk-achtig, maar het zit goed in elkaar. Ik hou van de woorden en het is tof om te spelen. Er zitten ook kleine muzikale nuances in.
Veel muzikanten ‘haten’ hun afgewerkte liedjes, omdat ze eraan willen blijven sleutelen. Hoe weten jullie wanneer een nummer af is?
Ellie: We hebben veel geluk, want het team rond ons begrijpt ons en forceert ons niet. Ze proberen ons op ons gemak te stellen en onze intuïtie te doen volgen. Maar het klopt, het is moeilijk te weten wanneer een nummer af is. Veel hangt af van het buikgevoel. En door corona kon ik daar sowieso niet op vertrouwen. Dat is het mooie van in een band te spelen, je bent met vier mensen, dus als het tot een consensus komt, kan je vrij zeker zijn dat het goed is. Eén persoon kan perspectief verliezen, in een groep neemt altijd wel iemand afstand.
Hoe beslis je welke nummers eerst als singles uit te brengen?
Joel: We spenderen veel tijd aan het samenstellen van de tracklist en een single heeft dezelfde impact: fans krijgen een eerste indruk van een plaat. Het is dus belangrijk en we denken er goed over na. Maar het is voor elk album anders. Toen iemand “The Last Man on Earth” suggereerde, dacht ik, ‘oh ja, daar had ik niet aan gedacht.’ Ik vond dat een leuke verrassing, dus hopelijk ervaarden de fans dat ook zo. Tot nu toe ben ik blij met de verschillende ervaringen die mensen gehad hebben met de nummers.
Hadden jullie een uitgesproken visie voor het artwork?
Ellie: Het was de eerste keer dat we alles probeerden te laten samenwerken en deel uitmaken van dezelfde wereld. De albumhoes is een foto van de band. Vroeger zouden we nooit overwogen hebben onszelf op de hoes te zetten. Maar we worstelden echt om een afbeelding te vinden die weergaf hoeveel van onszelf we in dit proces gegoten hebben. Het voelde uiteindelijk logischer aan onszelf te laten fotograferen, dan een abstracte foto te zoeken die alle verhalen kon omvatten. En het werkt. Ik ben fan van het kleurenpalet. We filmden ook elf video’s op zes dagen tijd, één video per nummer, in dezelfde stijl.
Het zijn moeilijke tijden voor een linkse Britse band. Jullie waren uitgesproken voorstanders van Jeremy Corbyn. Wat denken jullie van de Brexit, nu de impact concreet wordt?
Ellie: Ik weet niet hoe die vraag te beantwoorden zonder in een lang gesprek te verzanden.
Joel: Ik ben niet altijd de best ingelichte persoon hierover, maar het ziet er slecht uit als het op toeren aankomt. De logistiek wordt verschrikkelijk. Vroeger konden we gewoon in een busje springen met enkele maten, vijf pond in de broekzak, en we waren vertrokken. Het idee dat de ‘nieuwe’ Wolf Alice vanaf dag één met papierwerk zal moeten worstelen is heel deprimerend. Ik zie geen positieve kanten aan deze zaak. Het is dus frustrerend voor ons, maar vooral verwoestend voor nieuwe groepen. Angstaanjagend zelfs. Na corona wil ik overal kunnen spelen en zoveel mogelijk verschillende unieke plekken kunnen bezoeken – dat is een van de grootste geschenken die je als band krijgt.
De digitale livestreams die jullie gedaan hebben, zijn alvast erg goed.
Joel: Bedankt, maar het is niet hetzelfde. Ik heb veel respect voor iedereen die zich bezighoudt met livestreams. Het is leuk, maar het blijft moeilijk. Je mag streams en liveoptredens niet vergelijken, maar moet ze als aparte dingen beschouwen.
Minder optredens betekent meer vrije tijd. Werken jullie aan nieuwe ideeën?
Ellie: We hebben het vrij druk met de promotie van Blue Weekend, ook al toeren we niet meteen echt uitgebreid. Maar ik denk dat we vlug weer zullen beginnen schrijven, al is het maar omdat het zo leuk is.
Joel: Ik zit nog volop in de wereld van Blue Weekend. Ik ben daar nog op gefocust en amuseer me er mee.
Begrijpelijk. Gefeliciteerd met jullie nieuwe album!
Blue Weekend komt uit op 4 juni 2021.
