AlbumsRecensies

Chris Potter Circuits Trio – Sunrise Reprise (★★★½): Fris, maar onevenwichtig

Zowel binnen het Britse als internationale jazzcircuit is saxofonist Chris Potter een bekendheid. Vrijwel continu is hij in de weer met allerhande releases en bijdragen aan muziekprojecten. Door de coronapandemie zag hij zijn concertagenda stevig ingeslinkt, waardoor hij meer tijd verkreeg om aan nieuwe muziek te werken.

Eind vorig jaar nog verscheen het zelfopgenomen album There Is A Tide, dat hij niet enkel componeerde en produceerde, maar waar hij ook nog eens alles zelf inspeelde (sax, bas, gitaar, drum,..). In tegenstelling tot het nieuwe Sunrise Reprise waarvoor hij de hulp inriep van muzikanten als de ruimschoots ervaren jazzdrummer Eric Harland en pianist James Francies.

Sunrise Reprise blinkt uit in frisheid. Het is een album met slechts vijf composities. Dat gegeven op zich maakt al duidelijk dat het hier gaat om een plaat die heel erg de teugels vrij laat vieren. Veel uitbundige energie in de studio, hetgeen je onder meer ook hoort in het soleerwerk. Tezelfdertijd merk je ook hoe ontzettend hecht dit trio speelt. Zo valt ook op hoe onstuimig (en virtuoos!) deze groep muzikanten is zonder (of toch eerder uitzonderlijk) de groove ergens uit het oog te verliezen.

De muziek op de plaat is gevoed door wat er zich allemaal in de wereld afspeelt. De klimaatcrisis tekent aanwezig – dat haal je ook uit titels als “Sunrise and Joshua Trees”, net als Black Lives Matter. Al is het album in hoofdzaak te beschouwen als een gebald tijdsdocument. Sunrise Reprise bruist dan ook van vitaliteit en creativiteit. Neem er gerust de maar liefst vierentwintig (!) minuten durende jazzescapade “Nowhere, Now Here / Sunrise Reprise” eens bij. Stevig jammend trekt het trio er initieel op uit, om goed halverwege beetje bij beetje af te remmen en te verzanden in licht psychedelische effecten.

Prima album van Potter & co dus. Een release die veel energie te geef heeft, maar die ook soms wat onevenwichtig aanvoelt (bijvoorbeeld de inzet van een wat rustigere track als “The Peanut” – een tedere ballade met een zoete saxpartij), maar gelukkig ook meerdere luisterbeurten overleeft. En dat zijn doorgaans wel de albums die écht de moeite lonen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.