AlbumsRecensies

Marinero – Hella Love (★★★): Bossanova in de baai van San Francisco

Marinero, Spaans voor ‘zeeman’, is de alias van de Amerikaan Jess Sylvester. Met een Mexicaans-Amerikaanse moeder en een zeeman als vader lag de keuze voor het pseudoniem wat voor de hand. De jonge muzikant groeide op in de baai van San Francisco, maar verhuisde na de opname van zijn in 2019 uitgebrachte debuutalbum Trópico de Cáncer naar Los Angeles. Met de opvolger Hella Love verwerkt Sylvester het afscheid van zijn geliefde San Francisco. Nu de zomer dichterbij komt, wordt de plaat op het perfecte moment uitgebracht, want net als zijn voorganger leent Hella Love zich uitstekend tot luilekker relaxen op zonnige vakantiedagen.

Zo goed als alles aan Hella Love werd door Sylvester zelf uitgevoerd. Hij schreef alle teksten, speelde alle instrumenten in en nam met ondersteuning van Jason Kick ook de volledige productie van het album voor zijn rekening. Sylvester liet zich inspireren door klassieke Latijns-Amerikaanse groepen zoals Los Terrícolas, maar evengoed door componisten uit de jaren zestig en zeventig, zoals Morricone en Esquivel. Vooral de bizarre, zuiderse easy listening van die laatste schemert door op de plaat. Ook de warme, melancholische sfeer van Carole King en Serge Gainsbourg vormde een belangrijke inspiratiebron.

Sylvester weet de uiteenlopende stijlen op een goede manier te combineren tot een muzikale ode aan San Francisco. Na een korte instrumentale intro start het album pas echt in “Through the Fog”, een verwijzing naar de sluier van mist waarin de stad ‘s ochtends ontwaakt en een metafoor voor de negatieve gevolgen van druggebruik. Met akoestische gitaar, fluit, orgel en ingetogen percussie schept Sylvester een typisch bossanovaritme. Naar het einde toe worden even een saxofoon, trompetten en strijkers toegevoegd en wordt het nummer met knipogen naar symfonische jarenzestigpop nog spannender.

Net zoals het optrekken van de mist een bruisende stad blootlegt, zo ontvouwen zich sprankelende teksten na meerdere beluisteringen van Hella Love. In het zwoele “Nuestra Victoria” bezingt Sylvester La Victoria, een oude Mexicaans-Amerikaanse bakkerij die enkele jaren geleden de deuren moest sluiten wegens onenigheid tussen de eigenaars. Ondersteund door een gitaarmelodie die herinneringen oproept aan de soul van The Isley Brothers blikt Sylvester terug op de warme herinneringen aan de buurt waar hij opgroeide. Met veel nostalgie gebruikt hij de sluiting van de geliefde buurtwinkel als beeldspraak voor afscheid nemen en omgaan met verandering.

Op de rest van de langspeler blijft Sylvester San Francisco verkennen op de melodieën van diverse, zonnige genres; in “Isle of Alcatraz” bezingt hij de eenzaamheid van de verlaten gevangenis op de tonen van een chachacha, terwijl “Luz del Faro” (verwijzend naar de historische vuurtorens in de stadsbaai) trage mariachimuziek vermengt met easy listening-kamerpop. De psychedelische klanken van “Beyond the Rainbow Tunnel” lonken dan weer naar acidrock uit de jaren zestig. Met “Frisco Ball” voegt hij ten slotte nog een bescheiden disconummer vol swingende percussie en spacy synthgeluiden toe aan het album.

Sylvester weet de verschillende stijlen op een succesvolle manier te combineren tot een geheel dat zich vlot laat beluisteren. Enig minpunt is het vrij beperkte zangbereik van de man. Hij haalt zelden uit en zingt de meeste nummers op een ingetogen manier met een lage stem. Op enkele momenten schakelt hij over op een hogere kopstem (zoals in het zwoele titelnummer, waarin hij het op de tonen van een kleverige rhodespiano heeft over hoe zijn ouders elkaar in de jaren zestig ontmoetten), maar het blijft wat te beperkt om de aandacht voldoende lang vast houden.

Met Hella Love brengt Marinero een zonnige plaat vol bossanova, jaren zestig-kamerpop en jaren zeventig-psychedelia. Het album is zowel een liefdesbrief als een afscheidsrede aan San Francisco, waardoor een beluistering aanvoelt als een korte vakantie naar de zonovergoten baai aan de Amerikaanse westkust. Er zijn slechtere plaatsen om naar weg te dromen.

Facebook / Instagram

166 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
AlbumsRecensies

Isolde Lasoen - Oh Dear (★★½): Gebrek aan originaliteit

Als een groot artiest jouw muziek zo goed vindt dat deze er per se ook op wil staan, dan zijn de verwachtingen…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Robin Kester - Honeycomb Shades (★★★★): Zweven tussen extase en melancholie

Dik twee jaar geleden bracht Robin Kester met This Is Not A Democracy haar eerste mini-album uit. Waar het in eerste instantie…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Hamish Hawk - Angel Numbers (★★★★): Schots en scheve kamerpop

Vijftien seconden ver in “Once Upon an Acid Glance” en we denken dat we de nieuwe van The Divine Comedy in handen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.