De Amerikaanse popster Bebe Rexha bezorgde ons in het verleden al heel wat radiohits door samen te werken met onder andere Martin Garrix, G-Eazy, David Guetta en The Chainsmokers, en heeft zo al meer dan vijf miljard streams op Spotify kunnen verzamelen. Toch is Bebe Rexha nooit de superster geworden die veel mensen in haar zagen. Haar eerste album Expectations kon ondanks twee monsterhits zowel op commercieel als muzikaal vlak niet helemaal overtuigen. Spijtig genoeg is er met haar tweede album Better Mistakes niet veel beterschap en lijkt ze haar teen aan dezelfde spitse stenen te stoten.
Het eerste grote verschil met haar debuut-lp is het aantal samenwerkingen, want Rexha nodigde op Better Mistakes niet minder dan acht gastartiesten uit om haar te vergezellen. Zo maakt de immens populaire Doja Cat op “Baby, I’m Jealous” haar opwachting, maar toch geraakt het nummer op geen enkel moment van de grond. Ook het futloze “Die For a Man” met Lil Uzi Vert of “My Dear Love” met Ty Dolla $ign en Trevor Daniel zuigen alle energie uit ons lichaam en zijn niet meer dan een ongelofelijk eentonige samensmelting van pop en hiphop. Zelfs het verrassend ludieke “Break My Heart Myself”, waarin ze het heeft over haar strijd met bipolariteit, kan dat niet rechttrekken ondanks Travis Barker achter de drums.
Van zodra de zangeres met Albanese roots de trappop wat achterwege laat zoals op het goed gedoseerde “Sabotage”, komt ze direct een stuk geloofwaardiger over en hebben we het gevoel dat ze nog steeds weet hoe ze haar emoties op een mooie manier kan verpakken. Op de titeltrack “Better Mistakes” waagt Bebe Rexha dan iets meer dan op de rest van het album en valt de song tussen de andere twaalf nummers op een positieve manier op. Zeker aangezien het tussen “Trust Fall” en “Sacrifice” gesandwicht zit, twee nummers die ondanks redelijk aanstekelijke hooks niet bepaald een inspirerende uitstraling hebben.
Als er een nummer geschrapt had mogen worden op Better Mistakes, dan is het wel “On the Go” met zijn slentertempo en de overbodige Spaanse strofe van Lunay. Wellicht had dit nummer in een iets spitsere versie en zonder gastartiesten ons wat meer gedaan, maar ook deze keer voelt het aan alsof de keuze voor een samenwerking vooral vanuit een commercieel standpunt is genomen en niet vanuit een muzikaal. Ook haar herwerking van de Italiaanse klassieker “Amore” met Rick Ross, waarop ze dus (alweer) beroep doet op een overhypte rapper, mocht wat ons betreft binnen de studiomuren blijven.
De intenties op Better Mistakes zijn zeker niet slecht, want bijna elk nummer heeft wel een kenmerk dat wel potentieel heeft en goed had uitgewerkt kunnen worden. “Empty” heeft bijvoorbeeld een fijne, eenvoudige gitaarmelodie en is ook vocaal Bebe’s sterkste beurt op het album omdat we horen hoeveel passie ze in het liedje goot. Ook het slotlied “Mama” is omwille van gelijkaardige redenen een aangename popballade, maar die misschien op het einde net iets te bombastisch is om de luisteraar echt te ontroeren.
Fouten maken is uiteraard menselijk en zo kunnen we Bebe Rexha deze middelmatige plaat gerust vergeven. Als ze echter niet helemaal in de vergeetput wilt belanden, dan zal ze snel op zoek moeten gaan naar iets meer eigenheid als artiest. De weinig vernieuwende en behoorlijk voorspelbare popnummers zijn zeker niet slecht, maar de ziel die ze in haar teksten probeert te steken, weerspiegelt zich jammer genoeg niet in de muzikale brei waarop ze die tentoonstelt. Laten we hopen dat ze ons op haar volgende album wel helemaal van onze sokken blaast. Als we haar een gouden tip mogen geven: laat je label minder voor de commerciële keuzes gaan en leg de focus nog eens helemaal op je talent als popster.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
