Voor een uitstekend voorbeeld van hoe een schitterende carrièrestart eruit ziet, kan je gerust eens een oogje werpen op de achttienjarige Alfie Templeman. Als multi-instrumentalist schrijft en producet Templeman zomerse indiepop waarmee hij zich vestigde tot een van de meestbelovende acts van het Verenigd Koninkrijk. Een debuutalbum is volgens Alfie nog niet voor onmiddellijk, maar in de tussentijd lanceert de jonge Brit wel een heleboel materiaal. Waar vorig jaar de ep Happiness in Liquid Form hand in hand ging met een verfrissende cocktailconsumptie, is het 7 mei de beurt aan mini-album Forever Isn’t Long Enough. Naar aanleiding van deze release spraken wij alvast even met dit cordiaal talent.
Hoe gaat het met jou tijdens deze quarantaine?
Niet slecht, dankjewel! De laatste weken waren best wel mentaal uitputtend, maar stilaan gaat het wel terug wat beter. Ik kreeg ook zonet te horen dat ik mijn tweede vaccindosis mag ontvangen volgende week, dus daar ben ik wel blij mee!
Heb je last van bijwerkingen?
Nope! Ik ben er nog. (lacht) Ik kijk er naar uit om na mijn tweede prik toch een klein beetje meer vrijheid en minder te zorgen te hebben. Dat geeft me wel wat hoop voor de toekomst.
Hoe ziet een typische dag er zoal uit voor jou?
Meestal slaap ik redelijk lang. Ik word wakker rond 11 uur, dan wankel ik uit bed en probeer ik ontbijt te maken. Doorgaans luister ik wat naar oud materiaal en probeer ik met ideeën te komen om er misschien een liedje uit te slaan. Zo zijn veel van de nummers op Forever Isn’t Long Enough ontstaan. Mijn dagen bestaan veelal uit die routine. Soms zit er eens een wandeling tussen, en dan is het alweer tijd om naar bed te gaan. Zo simpel is het eigenlijk!
Zijn er andere interesses of hobby’s die je ontdekt hebt?
Daar was ik eerlijk gezegd veel te lui voor. (lacht) Ik bleef me vooral focussen op muziek. Regelmatig hang ik ook wel eens aan de telefoon met mijn vrienden. Veel meer is er niet echt aan.
Is het een bewuste keuze om meer materiaal in kleinere formaten uit te brengen in plaats van te mikken op je eerste debuutalbum?
Ja, ik maak veel liever ep’s dan afzonderlijke singles omdat je zo meer een samenhangend geheel kan afleveren. Tegelijkertijd wil ik nog niet beginnen aan dat eerste debuutalbum omdat de mijlpaal die daarmee samenhangt zo groot is. Wanneer ik daaraan begin, wil ik er zeker van zijn dat ik het goed doe. Met de ep’s voelde het alsof ik genoeg materiaal had om de luisteraars een beeld te geven van mijn sound en waar ik mee bezig was tijdens die maanden in mijn leven. Nu met het mini-album duurde dat wel wat langer. Eind 2019 startte ik met schrijven en vorig jaar maakte ik de plaat af. Ik had ook meer tijd, waardoor ik eigenlijk twee ep’s aan materiaal had, maar net niet genoeg voor een echte langspeler. Zo is het mini-album dan ontstaan.
Normaal gezien had er rond dit mini-album een tour plaatsgevonden, die door omstandigheden is uitgesteld. Hoe ga jij om met die afwezigheid van de livesector en interactie met het publiek?
Ik ben een vrij angstig persoon, ook op sociale vlakken. In 2019 werd ik het optreden net wat gewoon en verliep het allemaal wat comfortabeler. Dan opeens was het lockdown en begonnen de twijfels weer toe te slaan. ‘Wat als het publiek me niet meer terug wilt zien?’, dacht ik. Of niet willen spelen van festivals omdat je dan vaak te maken krijgt met een groter publiek. Ondanks dat ik een enorme overdenker ben, heb ik er wel ongelofelijk veel zin om er terug te kunnen staan.
Heb je misschien een ritueel om je van die angstige gevoelens te verlossen voor je optreedt?
De laatste uren voor ik op een podium sta, zit ik wel in een soort hogere sfeer. Ik probeer niet te eten om me niet opgeblazen te voelen. Soms kijk ik wat televisie of wat dan ook; als afleiding, zodat ik niet helemaal gek word. Veel water drinken en een klein wandelingetje buiten helpt ook wel. Dat laatste is niet altijd makkelijk aangezien er soms al fans buiten staan aan te schuiven. Maar frisse lucht kan echt wel wonderen doen.
Tijdens je optredens word je bijgestaan door een liveband. Hoe is die huidige formatie juist ontstaan?
Met Jos (Shepherd, gitarist) ben ik opgegroeid. We speelden altijd al muziek samen en delen een liefde voor dezelfde bands. De andere twee zijn een beetje ouder. Cameron (Owden, bassist) en Adam (Philip, drummer) leerde ik kennen doordat ik ze zag spelen in lokale bands. Ik vroeg of ze zich wouden aansluiten bij mijn liveband en zo we werden we goede vrienden. Ondertussen zijn we beland waar we nu zijn en maken we vooral veel plezier.
Denk je soms twee keer na over creatieve keuzes tijdens het producen omdat je ze misschien moeilijk live zou kunnen brengen?
Nee, maar dat zou ik beter wel doen! (lacht) Ik vergeet vaak die kant van het verhaal. Dat maakt het soms wel moeilijker om de nummers te leren spelen met de band, maar langs de andere kant lukt het ons wel. Uiteindelijk, als je de nummers genoeg live speelt, wordt het een gewoonte. Er zijn gitaarstukken waar het niet evident is om tegelijkertijd te zingen, maar met genoeg training kan je je brein wel leren om niet tilt te slaan. De laatste tijd wordt het er wel niet makkelijker op; de nummers krijgen meer textuur en details die de oudere nummers missen. Maar de jongens en ik houden wel van een uitdaging.
Hoe ga je tekstueel te werk? Zou je jezelf omschrijven als een autobiografische schrijver?
Vaak bestaan de songteksten gewoon uit vragen die me te binnen schieten. Ik probeer die gedachten dan te verwerken in een nummer. Het schrijven op zich loopt vrij vlot voor mij. Ik zie het wat als een therapie tegen mijn overdenken.
Van schrijversblok heb je dan eigenlijk weinig last?
Inderdaad niet zozeer. Wat wel een slechte gewoonte van me is, is dat ik vaak snel nummers de prullenbak in gooi omdat ik ze niet goed genoeg vind. Soms is het dan wel eens goed dat je van iemand anders hoort dat die nummers helemaal zo slecht nog niet zijn. Zo was er voor mij Justin Young (The Vaccines) die me hierbij wel vaker gerust wist te stellen.
Naast de muzikale kant van je werk wordt er duidelijk ook veel tijd gestoken in de visuele aspecten zoals videoclips en artwork. Hoeveel ben jij betrokken bij deze creatieve zijde van het plaatje?
Vaak kom ik zelf wel wat op ideeën. Zo zaten het kleurenschema en het gebruik van de auto op de Forever Isn’t Long Enough-cover al een tijdje in mijn hoofd. Tekenen kan ik helemaal niet goed, en foto’s nemen van mezelf nog veel minder. Daarvoor werk ik bijna altijd samen met dezelfde twee jongens, Soren (Harrison) en Amir (Hossain). Zij tekenen en fotograferen zowat alles dat te maken heeft met het visuele. Nadat ik mijn input op tafel heb kunnen smijten, laat ik ze hier dan ook volledig in doen. Op vlak van videoclips ben ik dan weer vrij nutteloos! (lacht) Ik probeer er wel aan te werken door meer en meer na te denken over artistieke concepten, maar het vergt wat meer inspanning.
Werk je vaak met dezelfde mensen voor de videoclips?
Nee, hierbij probeer ik wel wat voor afwisseling te zorgen. Er zijn veel regisseurs waar ik naar opkijk, en die probeer ik dan een berichtje te sturen om samen te werken.
Zijn er naast The Vaccines, die je eerder al vernoemde, nog Britse gitaarbands waar je in het bijzonder fan van bent?
Oef, er zijn er zoveel! Ik hou van Sports Team, maar ook van die nieuwe bands die wat meer uit de underground scène komen: shame, Sorry, Black Country, New Road, black midi… De laatste twee vind ik heel vet door de progressieve rockinvloeden die ze uitstralen. Er is momenteel zo veel geweldige gitaarmuziek. Ik ben oprecht blij dat de scène terug aan een opmars bezig is.
Tenslotte, wat kunnen we nog verwachten van Alfie Templeman in 2021?
Wow! (lacht) Wel, naast het aanstaande mini-album hopelijk wat optredens! Als die niet kunnen doorgaan zullen we waarschijnlijk wat virtuele evenementen aankondigen. Nieuwe muziek zit er ook wel in, van mezelf maar ook misschien wel van andere artiesten die ik wil producen. Ik heb nog genoeg in petto en ik ben er alleszins helemaal klaar voor!
Alfie’s mini-album Forever Isn’t Long Enough is overal te beluisteren vanaf 7 mei.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
