We gaan er hier geen doekjes omwinden, de mannen van Bongzilla houden van het duivelse groene gras. Het viel de opmerkende lezer misschien al op, zelfs een onoplettende lezer had het hoogstwaarschijnlijk gespot. De grote cannabisbladen op de hoes vallen bijvoorbeeld een heel erg klein beetje op. We vinden het eerlijk gezegd bijzonder heerlijk dat het trio er zo oprecht voor uitkomt dat een joint roken bij hun dagelijkse routine en muziek past; ze zijn er erg eerlijk over. Ze noemen zichzelf bijvoorbeeld de pioniers van ‘weed metal’ en de titel van het album heet Weedsconsin. Naast een verwijzing naar cannabis verwijst de titel ook naar hun stad van oorsprong: Wisconsin. Weedsconsin is na zestien jaren zonder nieuw album alreeds hun vijfde album. Na enkele wissels zijn het terug de overgebleven drie originele bandleden die het album schreven: Muleboy (bas en zang), Spanky (gitaar) en Magma (drum). Het album is opgedragen aan de legendarische stonermetalproducer John Hopkins die vorig jaar in oktober het leven liet.
Het album schotelt je exact voor wat je, als je Bongzilla een beetje kent, zal verwachten. Zes verpletterende stonermetalnummers met het kenmerkende grommende gezang van Muleboy. Er valt nog te discussiëren of je de zang effectief gezang kan noemen, maar dat laten we in het midden. Op de langere nummers merk je ook duidelijk psychedelische spacerock-invloeden, wat toch een beetje een vernieuwing is voor de band. Maar centraal op het album staan natuurlijk wel, zoals te verwachten, de gitaarriffs. Stonermetal draait nu eenmaal om de grooves die je als band kan creëren door het aan elkaar rijgen van epische riffs, met daartussen natuurlijk genoeg soleerwerk. We kunnen nu al verklappen dat ze op dit vlak zeker niet teleurstellen.
Opener en eerste single van het album “Sundae Driver” beantwoordt aan bijna alles wat we in de tweede alinea opsomden. Logge riffs staan centraal en ook Muleboy geeft het beste van zichzelf. Amper te begrijpen schreeuwt en snauwt hij enkele keren ‘sundae driver’ vooraleer het nummer nog wat verder bulldozert. Vervolgens katapulteert Spanky een typische stonermetalgitaarsolo op je trommelvliezen. Ook het tweede nummer en tevens hun tweede single “Free the Weed” laat er geen gras over groeien. De riff voelt als een supersonische knal maar dan in slow motion. Op een extreem slome manier blaast de riff je uit je sokken. Ook op dit nummer rijgen ze de riffs geweldig aan elkaar zodat het geheel nooit verveelt. We herinneren ons een quote van William Mecum (gitarist van de legendarische stonerrockband Karma To Burn): ‘Goeie stonerrock mag net zoals een rollercoaster nooit vervelen. Het moet soms sneller en soms trager gaan, soms kruip je omhoog om dan naar beneden te zoeven, maar het mag nooit vervelen.’
Na deze twee voorproefjes volgt het nog zwaardere werk. “Space Rock” en “Earth Bong, Smoked, Mags Bags” zijn samen namelijk meer dan vijfentwintig minuten lang, twee pittige nummers dus. “Space Rock” experimenteert zoals de naam al doet vermoeden met zweverige en psychedelische klanken typerend aan spacerock. Het bezwerend nummer neemt je mee langs lange, trippy passages die al je zintuigen prikkelen om diezelfde zintuigen vervolgens in duizenden gruzelementen te versplinteren. De zweverige passages die afgelost worden met vernietigende riffs vinden we de beste. Ze komen elke keer zo verschrikkelijk hard aan. De tweede kolos, “Earth Bong, Smoked, Mags Bags”, begint met een zweverige passage zoals in “Space Rock”. Een zachte bas vergezelt die eerste passage vooraleer het nummer zwoel openbreekt; de grooves staan hier duidelijk centraal. “Earth Bong, Smoked, Mags Bags” is een perfect voorbeeld van hoe een stonermetalnummer te vergelijken valt met een rollercoaster. Het ene moment sta je te zweven, vervolgens headbang je traag mee met de groovy riffs en ten slotte duik je de moshpit in als het nummer explodeert. Hiermee beschrijven we slechts de eerste vijf minuten van het nummer.
Bongzilla brengt met Weedsconsin naar onze smaak één van hun beste albums uit. Ze weten perfect wie ze zijn, wat ze graag doen én welke muziek daarbij past; verwacht dus niet al te veel nieuwigheden of gewaagde experimenten. Wat je wel krijgt is een heuse achtbaan van een album, een must-have voor elke fan van stonermetal, grooves en riffs. Het is een album dat het trio zelf naar alle waarschijnlijkheid zo stoned als een garnaal schreef, maar ook bloednuchter klinkt het geweldig; dat kan je van ons aannemen. Voor lezers en fans van het stonergenre die wel graag een joint opsteken, het album komt uit op 4/20, dus de gelegenheid is er zeker.
Facebook / Instagram / Website
