Wie gespecialiseerd is in Noorse rockbands, zal ongetwijfeld de naam Motorpsycho zijn tegengekomen. Het drietal uit Trondheim is al sinds 1989 bezig met het creëren van stevige rockmuziek en daarmee blazen de heren maar al te graag trommelvliezen op tot ver buiten de grenzen van het Scandinavische land. De laatste keer dat Motorpsycho hun kunsten kwam tonen in België was overigens in mei 2019, toen Het Depot in Leuven nog gewoon een bloeiende muziektempel mocht zijn. Een klein jaar na die show werd The All Is One uitgebracht, die goede kritieken wist te verzamelen. Het drietal lijkt al meer dan dertig jaar in een goede flow te zitten, want de volgende lading riffs staat ook dit jaar netjes klaar in de vorm van Kingdom of Oblivion. Hun 22ste album, of was het nu het 23ste?
Motorpsycho is een band die uitgaat van het principe ‘what you know is what you get’ en dat zijn in hun geval scheurende gitaren, knallende drumpartijen en rondslingerende gitaarsolo’s. Met Kingdom of Oblivion op je bord weet je ook gewoon dat er een geluidsmuur op je staat te wachten en tegen die muur lopen wij vanaf minuut één lekker tegenaan. De confrontatie met de opener “The Waning, Pt. 1&2” is allerminst pijnlijk te noemen, want de Noren tonen daarmee nogmaals aan waarom ze in 2017 werden opgenomen in de Noorse versie van de Rock and Roll Hall of Fame.
De titeltrack “Kingdom of Oblivion” breidt gewoon verder op de opener, en dat hadden we niet anders gewild. Met iets minder dan zeven minuten moet het op dat vlak iets onder doen dan “The Waning, Pt. 1&2”, voor de rest scheurt het zoals we dat gewend zijn van Motorpsycho. De band slaagt erin om ons in twee nummers tijd een geheel arsenaal aan invloeden voor te schotelen. Dat gaat van psychedelische rock tot progressieve rock en zelfs folkinvloeden. De Noren zijn daarom niet zomaar in een hokje te proppen en daar zouden we na meer dan 30 jaar ook niet meer aan beginnen.
Wie enkel het eerste kwartier beluistert, zou kunnen stellen dat de plaat een eerbetoon is geworden aan de gouden jaren van de psychedelische rockmuziek, maar niets is minder waar. Het leuke aan Motorpsycho is dat ze blijven verrassen en op Kingdom of Oblivion doen ze dat met knappe en geloofwaardige folknummers die we niet meteen hadden verwacht, gezien dat eerste kwartier ons bijna letterlijk omver blies. Desalniettemin zijn nummers als “Lady May 1”, “The Hunt” of “After the Fair” welgekomen rustmomenten doorheen al dat geruis, die uiteindelijk een mooie mix vormen met de stevigere nummers.
Op andere momenten zoekt Motorpsycho het onnodig ver naar onze mening, en daar is “Cormorant” het typevoorbeeld van. Het nummer heeft sterke banden met progressieve rock en dat zien we nog wel terug komen op andere nummers. De meningen over deze keuze zullen zeker verdeeld zijn, maar wat het alvast doet is de flow uit de plaat halen, waardoor we dergelijke uitspattingen liever niet op repeat zetten.
Met Kingdom of Oblivion bewijst Motorpsycho nogmaals dat ze meesters zijn in hun vak. Dat betekent vakmanschap met een open vizier, waardoor ze wegkomen met verschillende genres binnen één en dezelfde plaat. Daarmee blijven ze verrassen, maar als het goed is, moet je er niet over klagen. Hier en daar kleurt Motorpsycho wel erg ver buiten de lijnen, maar het feit dat ze zich daaraan wagen, zorgt ervoor dat ze alleen maar aan respect verdienen. Kingdom of Oblivion is een ferme krachttoer die aantoont dat Motorpsycho na meer dan twintig platen nog steeds relevant is en bewijst dat een lange carrière geen synoniem is voor begrenzing.
Cormorant haalt de flow uit de plaat? Man, er is net 1 uur verstreken van puike muziek. Cormorant is het laatste nummer.