Een review beginnen over Motorpsycho doe je niet zomaar. De band bracht sinds hun debuutalbuum in 1991 al meer dan twintig albums uit. Deze albums vielen veelal in de smaak, zowel bij critici en muziekliefhebbers, en zo won het drietal een trouwe fanbase in Scandinavië, Duitsland en de Lage Landen. Hun geluid bestrijkt een immens spectrum, maar doorgaans wordt Motorpsycho beschreven als progressieve rock. Andere genres die al snel aangehaald worden als het over Motorpsycho gaat, houden in: psychedelische rock, heavy metal, hardrock, jazz, folk en country. Achter dit brede muzikale spectrum zitten de Noren Bent Sæther (voornamelijk op basgitaar en stem), Hans Magnus Ryan (voornamelijk op gitaar en stem) en Tomas Järmyr (op drum). Bent en Hans zijn stichtende leden, terwijl Tomas zich slechts in 2017 bij de band vervoegde.
Dat Motorpsycho een band met een deftig repertoire en degelijk aanzien is, schetsten we de vorige alinea al. The All Is One is al even fors als hun repertoire, het album telt dertien nummers en vierentachtig minuten. Een album met dergelijke omvang zie je niet zo vaak (behalve als je Motorpsycho heet dan), maar is het ook kwalitatief? Het korte antwoord op deze vraag is ja, ja het is zeer kwalitatief. Het is een album van enorme klasse. Motorpsycho perfectioneert op dit album het geluid waar ze al lang om bekend staan. Het geluid die we ook terugvinden op hun vorige twee epossen, The Crucible en The Tower. De band beschrijft deze drie albums als de Gullvåg Trilogy. Gullvåg is een Noorse artiest die de hoezen schilderde en wiens thematiek de muziek inspireerde. Ze zingen voornamelijk over de steeds meer gepolariseerde wereld, het verlies aan vertrouwen in de democratie en de steeds meer totalitaire leiders die aan de macht komen. Het Noorse trio is hier geen fan van, dus gaan ze hierover tekeer in hun muziek.
Muzikaal kan je het album in twee delen, die delen werden tevens in twee verschillende studiosessies opgenomen. In de eerste studiosessie namen ze de meer conventionele Motorpsycho nummers op, die verre van conventioneel zijn. Toen ze de studio een tweede maal bezochten namen ze het muzikaal stuk genaamd N’ O.X. op. Dit namen ze op samen met Lars Horntveth (van Jaga Jazzist) en Ola Kvernberg (van Steamdome). Ze schreven dit stuk in opdracht van het Saint Olav Festival in de Noorse stad Trondheim. Daar speelden ze het stuk live op dat festival. N’ O.X. begint met ijl getokkel en opbouwende strijkers, onmiddellijk wordt er een magische sfeer gezet. Na twee minuten valt de gitaar in en wordt het stuk wat drukker. Snel wordt de sfeer erg mysterieus. De strijkers worden onrustig naarmate het nummer doorwalst. Om en bij de zes minuten bereikt het nummer een hoogtepunt, de ingevallen trompetten doen chaotisch hun zin, de strijkers reiken tot nieuwe hoogtes en de gitaar en bas razen maar door. Dit bereikt een hoogtepunt wanneer onze oren getrakteerd worden op een wilde vioolsolo die alle andere instrumenten het zwijgen oplegt. Wanneer dit wilde brouwsel na negen minuten en tien seconden naadloos overloopt in het tweede deel van het stuk zijn ook wij het zwijgen opgelegd. Dit was een klassestukje.
Veel tijd om dit alles te verteren is er niet, want de basgitaar raast gewoon door; duidelijk vonden ze een adempauze overbodig. Na een pletwals van tweeënhalve minuut moeit de gitaar zich met spel. Moeiteloos wordt er over de opjagende bas en drum gesoleerd. De wilde gitaren bloeien open richting een melodieus samenspel met de strijkers die daarna exploderen vooraleer ze ons eventjes rust gunnen. Het nummer eindigt met prachtige gitaren, op naar het derde deel van N’ O.X. genaamd “Ascension”. “Ascension” geeft ons drie minuten rust. Een dromerige viool vergezelt ons terwijl we even nadenken over de eerste twee delen. Dan komen we aan bij “Night of Pan”, het vierde deel dat aanvoelt als een psychedelische trip; in ijl gezang wordt er Save Me geuit terwijl de spanning opbouwt. De invloed van grootheden zoals Pink Floyd lijkt niet ver denken we. “Night of Pan” bouwt gestaag op. De drum blijft opjagen tot na maar liefst elf minuten een orgel zijn aanwezigheid bekend maakt. Na veertien gespannen minuten sluipt een gitaar het nummer binnen. Dan pas doemt het idee bij ons binnen dat de climax van dit nummer niet hier ligt, maar in deel vijf van N’ O.X., “Circles Around the Sun, Pt. 2”. Dit moet de meest epische climax zijn die we ons kunnen herinneren: agressieve gitaren stormen je oren binnen, psychedelische klanken vliegen door de lucht en onheilspellende kreten worden afgevuurd. Machteloos word je aan de grond genageld terwijl de climax ontrafelt. “Balance, balance, balance” blijven ze schreeuwen. Het nummer galoppeert door tot het plotsklaps halt toegeroepen wordt. Verbijsterd blijf je achter. N’ O.X. voelt als een perfecte Motorpsycho live ervaring, meer dan perfect zelfs.
Hierna volgt een instrumentaal nummer, dat ons welverdiende rust gunt, ideaal geplaatst op het album in feite. Ook de rest van het album getuigd van klasse. Titeltrack “The All Is One” is het schoolvoorbeeld van Motorpsycho’s typerende sound. Een negen minuten lang epos met gitaarwerk van de hoogste klasse. Ze combineren hier akoestische gitaar met een elektrische bas, wat ze wel graag doen. De negen minuten laten veel tijd vrij voor het soleerwerk waar de Noren ondertussen meesters in zijn. Hun nummers blijven een trip en zullen waarschijnlijk altijd ook een trip blijven. Ook hier worden strijkers enorm vakkundig in hun nummer geïntegreerd. Ook op single “The Same Old Rock (One Must Imagine Sisyphus Happy)” halen ze de akoestische gitaar boven. Hier slaan ze het arme ding erg agressief aan waardoor de gitaar erg krachtig overkomt. Ook hier wordt er naarmate het nummer vordert lustig gesoleerd en wat is dat toch genieten.
Motorpsycho levert met dit album een klassestukje af dat zelfs na vele luisterbeurten niet volledig verteerd is. De sound die de heren creëren is uniek aan hen. Niemand anders doet hen dit na en dat dwingt respect af.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify
.
1 Comment