Schoolvrienden die besluiten samen muziek te maken en stilaan de wereld veroveren klinkt als een cliché in de oren, maar is wel het verhaal van The Snuts. Het viertal uit Schotland ging samen naar school en voegde hun muzikale activiteiten samen toen ze vijftien jaar jong waren. Ondertussen rekenen we dit Schotse kwartet als een van de meest beloftevolle indierockbands van het moment. Dat ze met hun Mixtape EP op de eerste plek in de Schotse albumhitlijst hebben gestaan, en reeds de podia van onder andere TRNSMT en showcasefestival Eurosonic bestegen hebben, bevestigt hun rijzende status.
Na enkele ep’s is het nu tijd voor hun eerste album, W.L. genaamd. Het wordt uitgebracht op het label Parlophone Records en werd geproducet door Tony Hoffer, een naam die je onder meer van zijn bijdragen bij The Kooks, The Fratellis en Beck zou kunnen kennen. De oorspronkelijke releasedatum van het album was 19 maart, maar door de problemen met een wereldwijde pandemie en ten gevolge van de Brexit werd de release uitgesteld tot 2 april. De band postte in een statement dat ze graag alle fans de plaat willen bezorgen tegen de release, en daarom werd de datum opgeschoven. Een mooi gebaar van de Schotten.
The Snuts kennen we als een indierockband die al eens stevig uit de hoek durft komen en al enkele festivalsanthems op hun naam heeft staan. Als je dan je debuutalbum van start laat gaan met een rustig akoestisch nummer waar zelfs violen op te horen zijn, spreken we van een verrassing van formaat. “Top Deck” heet de opener en is een dijk van een song waar de melancholie van afdruipt, dat authentiek en oprecht klinkt en waar geen instrument of zachte achtergrondstem te veel of te weinig is. Om de schok niet te lang te laten duren, klinkt “Always” opnieuw volledig volgens de verwachtingen. Een catchy gitaarlijntje trekt het geheel op gang, met als climax een sterk dansbaar refrein.
Aan afwisseling is er alvast geen tekort. Op “All Your Friends” ligt de nadruk op de basgitaar, in een nummer dat meer de sfeer opzoekt van bands zoals Arctic Monkeys. “Somebody Loves You” zorgt dan weer voor een zomers gevoel zoals bands als The Wombats ons dat brengen. Een van de grote troeven van de band is de stem van zanger Jack Cochrane, dat op elk nummer uitstekend uit de verf komt. Tijdens “Glasgow” valt ons dit extra op, daar zijn vocale inbreng het geheel extra kracht en energie geeft. Samen met de sterke instrumentale begeleiding zorgt dit voor een van de beste nummers van het album.
Na een heel interessant begin waar uitschieters elkaar afwisselen, valt het album wat stil. Goede, maar minder afwisselende nummers volgen elkaar op, totdat de eerder geloste single “Elephants” voor een nieuwe kentering zorgt. Een hoog tempo, catchy gitaarlijnen en een fout kantje zorgen ervoor dat dit een van de hoogtepunten van het album wordt. Helaas doet het laatste nummer van de plaat dat gevoel snel verdwijnen. “Sing For Your Supper” is een nummer van maar liefst ruim zes minuten en start traag. Hoewel het refrein wel een boost geeft aan het nummer, haalt het nummer nooit het tempo dat zou moeten helpen om met een goed gevoel het album af te sluiten. Er zit een meezingfactor in, maar toch kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat dit misschien het nummer te veel is op het album.
We kunnen terugblikken op een erg afwisselende plaat waar veel verschillende invloeden te horen zijn, maar waar toch alle nummers klinken als The Snuts. Dit is voor een groot deel te wijten aan het herkenbare stemgeluid van zanger Jack Cochrane. De fans die een plaat vol uptempo festivalanthems hadden verwacht, zullen op hun honger blijven zitten. Er zijn er zeker enkele aanwezig in de plaat, maar naar onze mening net iets te weinig. De band geeft daarentegen wel een visitekaartje af als veelzijdige indierockband en toont dat ze moeiteloos zowel geloofwaardige akoestische nummers kunnen brengen als songs waarmee ze hele festivalweides uit de bol kunnen gaan.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
