Voor fans van vrolijke, melodieuze indie was het vrijdag 26 maart een feestelijke dag. De Nijmeegse formatie Waltzburg bracht namelijk hun ep Let’s All Pretend uit. Naast de al eerder uitgebrachte singles “Cleo”, “Sure Shine” en “Inbetween”, zijn er twee nieuwe nummers op te vinden: “Commute” en “The Land”. De rode draad in de teksten van slaapkamerproducer Menno Krivokutya is een vervreemding met de omgeving en het gevoel van ongemak dat hiermee gepaard gaat. Het klinkt wat zwaar, maar dit is niet terug te horen in het vrolijke geluid van de instrumentatie. Waar de oorwurmen op debuutplaat Cut the Wire uit 2019 bijlange niet op een hand te tellen zijn, geldt voor deze ep hetzelfde: de veelal uptempo liedjes staan bol van de hooks.
Openingssingle “Cleo” start verrassend met bongo’s, drums en een repeterende synthloop, welke zorgen voor het fundament van het nummer. Waar normaal gesproken de bas hierbij ook een duit in het zakje doet, is er nu wat meer vrijheid voor het viersnarige instrument, wat resulteert in een paar heerlijke baslijnen. Het duurt even voordat het herkenbare geluid van Waltzburg van de eerdere plaat te horen is, maar zodra de typische catchy gitaarriffs te horen zijn in het refrein, klinkt alles weer als vanouds. Dit komt ook zeker door de herkenbare stem en zangstijl van Menno Krivokutya. Deze voelt nog altijd vertrouwd, maar tegelijkertijd ook totaal niet vernieuwend. De teksten en rijmschema’s zijn ook op deze ep niet bepaald verrassend te noemen.
Dit is ook terug te horen op “Sure Shine”, waarop het bijna een verplichting lijkt om elke zin te laten rijmen. In combinatie met de bekende muzikale stijl zorgt dit ervoor dat de muziek klinkt zoals je verwacht van de band. Ze zullen je in hun nummers niet verrassen met gekke tempowisselingen, dissonante klanken of andere muzikale wendingen. Het is recht voor je raap, wat ook weer de kracht is. Juist hierdoor klinken de nummers direct prettig in het oor en is het erg toegankelijk voor het grotere publiek.
Schoolvoorbeeld hiervan is toch wel “Inbetween”. Hierop laat de band er geen gras over groeien door meteen te openen met een pakkende gitaarriff die de rest van de dag in je hoofd zal blijven hangen. Tenzij daar natuurlijk geen ruimte voor is doordat je het refrein al aan het neuriën bent. De vocale toevoegingen van de zangeres (en vriendin van zanger/gitarist Krivokutya) Nicole komen hier ook erg goed tot hun recht, wat het beste te horen is tijdens het ‘opbouwmomentje’. Het nummer heeft alles in zich om een meezinger te worden bij de eerstvolgende festivals.
Maar dat de band ook uit een ander muzikaal vaatje kan tappen, bewezen ze al eens eerder op het laatste nummer van het vorige album “Eyes Shut”. Ook op de afsluiter van deze ep laten ze een ander geluid horen dan de catchy indiepop waar ze om bekend staan. Op het laatste nummer “The Land” is namelijk een welgekomen verandering te horen. Wat direct opvalt, is dat het tempo wat lager ligt en dat het nummer doordrenkt is van de synths. Hieroverheen is Krivokutya vervolgens op Kevin Morby-achtige wijze te horen. Het moet gezegd worden dat het fijn is om wat afwisseling in stijl te horen.
Al met al zorgt Waltzburg met hun nieuwe ep niet voor veel verrassingen. De nummers zitten allemaal goed in elkaar en zijn stuk voor stuk pakkend, waardoor de ep lekker weg luistert. Luisteraars die liever meer avontuurlijke muziek voorgeschoteld krijgen, zijn hier aan het verkeerde adres, maar wie houdt van catchy indie vol oorwurmen hoeft niet verder te zoeken. Ook al maakt afsluiter “The Land” ons wel nieuwsgierig naar meer muziek die afwijkt van de melodieuze indiepopmal waarin de Nijmegenaren zichzelf nu gegoten lijken te hebben. De nieuwe ep van Waltzburg is dus geen hogere wiskunde, maar de formule die gebruikt wordt, doet zijn werk dan wel weer uitstekend.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
