Waar is de tijd dat je Tune-Yards nog schreef alsof het een Spongebob-meme was? Merrill Garbus heeft ’tUnE-yArDs’ ondertussen ten grave gedragen en had daar een hele goeie reden voor. Doorheen de jaren was de Amerikaanse in zo’n vicieuze album-tour-album-tour cirkel geraakt, dat ze zich gevangen voelde. Nadat in 2018 I Can Feel You Creep Into My Life verscheen, bleef het dan ook redelijk rustig rond de band (op een soundtrack na dan). Het coronavirus leek dus niet echt ongelegen te komen, want nu kon er eindelijk een nieuw hoofdstuk gestart worden.
Een nieuw hoofdstuk betekent daarom niet een hele nieuwe weg, om je meteen gerust te stellen. Tune-Yards klinkt nog steeds als haar iets minder hoofdlettergevoeligere voorganger, maar is op een manier volwassener geworden. ‘Gedaan met al die tierelantijntjes en laat de muziek voor zich spreken!’, moet er door het hoofd van Garbus gespookt hebben. Iets wat ze duidelijk heeft gedaan op sketchy..
Je moet bij Tune-Yards natuurlijk soms wel wat moeite doen om de muziek die voor zich spreekt te appreciëren, want er gebeurt gigantisch veel. Dat begint al bij openingstrack “nowhere, man”, waarin we als het ware overrompeld worden door een mix van van alles en nog wat. De bassige beat van partner in crime Nate Brenner bepaalt het toneel waarop hoofdrolspeelster Garbus haar stem in de spotlights mag zetten. Een succesformule die doorheen sketchy. permanent werkt, maar altijd in een ander camouflagepakje boven komt drijven. Zo krijgen we op “homewrecker” een mix van elektronisch geklingel en een pak glitches te horen, maar ook een klassieke piano en een ietwat ingetogen zangeres. Het nummer fungeert als het ware als een slinky trip, waarin alles op en neer bungelt.
Chaos alom dus, kijk bijvoorbeeld maar naar “make it right.” dat bijna klinkt als een robot, maar op de een of andere manier kan Merrill ervoor zorgen dat die robot in een donkere jazzclub staat. Baslijnen, trompetten… alles wordt er haast bijgepropt, waardoor de chaos compleet is. Chaos die weliswaar tot in de puntjes is uitgedacht, want het nummer op zich klinkt niet toevallig plots heel hoekig en dan wat ronder.
We ontkennen dan ook niet dat het allemaal heel veel (en soms ook luid) is. “silence pt. 1 (when we say “we”)” lijkt dan een welgekomen rustpuntje te worden, afgaande op de titel, maar niets is minder waar. Het tempo schiet de lucht in en opnieuw gebeurt er zoveel dat we het haast niet meer kunnen bijhouden. Gelukkig – we durven het woord bijna niet gebruiken, want het zit echt wel goed in elkaar allemaal – is er dan “silence pt. 2”, dat het andere extreme onderlijnt: een minuut lang niets.
Het is dan ook een soort kantelpunt op sketchy., want vanaf nu gaat de chaosstorm redelijk liggen. De felgekleurde stiften worden al wat meer binnen de lijntjes gehouden, met “hold yourself.” als eerstesteenlegging. Alles klinkt plots veel rustiger, chiller en haast dromeriger. Een nummer als “under your lip” bloeit euforisch open, mede dankzij de stem van de frontvrouw. Het zorgt niet alleen voor een rustiger geheel, maar het album wordt plotsklaps ook veel toegankelijker.
Dat er op de tweede helft dan ook nog een donkere waas van mysterie is neergedaald over sketchy. komt het totaalplaatje eigenlijk alleen maar ten goede. De verschillende laagjes, zoveel verschillende invloeden en instrumenten… Het is alsof je bovenaan een wilde waterval staat, in het water springt, een paar keer door elkaar geschud wordt en dan rustig meedrijft op de daaropvolgende dromerige rivier door een of ander donker regenwoud. Als dit het nieuwe hoofdstuk is in de wereld van Tune-Yards, kunnen wij alvast niet meer wachten om de rest van het boek te lezen.
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
