Met een titel als Dances worden de oren van deze beren natuurlijk meteen gespitst. The Antler King is de band rond muzikale alleskunners Esther Lybeert en Maarten Flamand. Al langer dan een decennium delen zij een geslaagd huwelijk, ook buiten de studio. Hun vorig album, Ten For A Bird, dateert alweer van 2018; deze vierde langspeler komt dan ook niets te vroeg. Ze openen opnieuw de vensters gericht naar hun eigenzinnig indiepop/rock-universum, dat zich nog steeds niet te veel aantrekt van enige begrenzingen.
Dances kwam tot stand in volle coronapandemie en is een reactie op deze zwaarmoedige periode. Van meet af aan was de intentie aanwezig om deze plaat lichtvoetig te houden, wat het dansen net iets makkelijker maakt. Het duo neemt opnieuw alle instrumenten voor hun rekening. Opgenomen in de thuisstudio leveren ze een geluid dat net tikkeltje authentieker mag zijn: de stem van Lybeert wordt bijgestaan door Bob, de ezel, en Colorado, de haan van de buren.
Al bij de opener “Bolero” zijn de voornemens van dit muzikale duo duidelijk hoorbaar: in tegenstelling tot Ravels’ originele ballet ontaardt het liedje hier niet in een bombastische, orkestrale crescendo, maar krijgen we een zomerse percussie te horen met een vette gitaarriff. Een broeierig sfeertje wordt gecreëerd, zoals pakweg Balthazar dat ook kan, waarbij we meteen de neiging hebben om onze cocktailshaker uit de kast te halen. Het funky “Swing 448” neemt de laatste twijfels weg: The Antler King wil ons op de dansvloer. Gitaarspel waar zelfs Prince niet beschaamd voor zou zijn, hier en daar besprenkeld met bliepjes, het zorgt voor een speelsheid die minder aanwezig was op hun voorganger Ten For A Bird.
De stijlveranderingen volgen elkaar snel op tijdens dit album. Op “Foxtrot” waaien Afrikaanse ritmes onze richting uit; samen met hier een nasaler stemgeluid van Lybeert wanen we ons even op een album van Tune-Yards, ook niet vies van een energieke, creatieve mengelmoes. Maar net wanneer we van onze derde margarita willen nippen, valt de realiteit binnen. Ondanks het voornemen om de plaat lichtvoetig te houden, doorprikt corona ook hun studiobubbel en kunnen sommige emoties niet zomaar weggedanst worden. Het ironisch getitelde “We Are Dancing” laat Lybeert het meest ingetogen horen: ‘We are bound to be/Alone/Together’. Ondanks haar warme timbre dat de indruk wekt alsof ze slechts een meter van ons zit, krijgen we er toch een beetje koud van.
Dat The Antler King op dit album zo nabij klinkt, is geen toeval. Oorspronkelijk was het de bedoeling om hun thuisopnames later verder uit te werken, maar daar werd uiteindelijk van afgestapt. Zo wordt de sfeer in hun bubbel des te getrouwer weergegeven en is de plaat een persoonlijke momentopname geworden. Het warme lo-fi geluid doorspekt met huis-, tuin- en keukengeluiden laat herinneringen oproepen van CocoRosie in hun hoogdagen. Vooral in “Cha Cha Bird” en in “Pet Waltz”, waarbij de huisdieren ons een schuldgevoel aanpraten, komen die elementen het duidelijkst naar voor. Allemaal fijn, maar soms zou een strakkere productie sommige nummers net iets hoger kunnen tillen. Zo heeft “Pavement Polka”, ondanks een ijzersterke ritmegitaar, niet het volledige potentieel benut op deze plaat.
Zoals bij elk goed feestje wordt er afgesloten met een slow. The Antler King schurkt zich tegen ons aan en Lybeerts gefluister maakt ons helemaal week. Het zorgt voor een aangename nasmaak na deze portie gemengd. Het nadeel van zo’n portie is dat we willens nillens van het ene naar het andere moeten gaan, en zo sommige indrukken terug te snel verliezen. Die veranderingen maken beklijven moeilijk. Na “We Are Dancing” bijvoorbeeld worden we abrupt uit de intieme sfeer gehaald door het nogal overbodige “Trip The Light Fantastic”, ondanks de overgave van Bob. Maar dat het naar meer smaakt, dat mag duidelijk zijn.
The Antler King toert dit najaar door Vlaanderen.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
