
Met “Move On” valt de band meteen met de deur in huis. Een snijdende, bijna arrogante gitaar neemt ons meteen mee op sleeptouw en laat ons niet meer los. Deze keer geen funky indierock maar een iets donkerdere versie van zichzelf. Toch is de herkenbare Pingpongclubformule van de vorige singles niet ver te zoeken. Met hun voorgaande nummers leek het alsof ze nog op zoek waren naar hun eigen sound. Met “Move On” zetten ze duidelijk een stapje verder in de juiste richting en is het alleen maar afwachten wat hun debuut-ep nog meer in petto heeft voor ons.






