De Belgisch-Britse Moli pakte vier jaar geleden haar koffers om op haar grote muzikale avontuur te vertrekken en die zoektocht resulteert nu voor het eerst in een minialbum. In België wordt ze tot op heden nog serieus over het hoofd gezien ondanks haar aanstekelijke, nostalgische popmuziek met internationaal karakter. Het werd dus hoog tijd dat we persoonlijk kennismaakten met de immens sympathieke artieste, die vorige week haar eerste minialbum Préface uitbracht.
Jouw Instagram-gebruikersnaam is @whoismoli, wat dan meteen ook onze eerste vraag is. Wie is Moli?
Wie is ze eigenlijk? Dat is op zich wel een moeilijke en vage vraag. Ik ben een 22-jarige zangeres die momenteel in Berlijn woont. Mijn hele leven draait rond muziek, wat tegelijk ook mijn grootste passie is. Voor de rest is het eigenlijk best wel een moeilijke en diepe vraag.
Misschien even anders geformuleerd: hoe zou je jezelf introduceren bij iemand die jou nog niet kent?
Ik ben een zeer emotioneel en gevoelig iemand. Dat is ook waarom ik een songwriter ben. Ik gebruik al mijn emoties om nummers te schrijven en het is voor mij ook de ultieme uitlaatklep om te verwoorden hoe ik me voel.
Je brengt nu al drie jaar muziek uit. Is het artiestenleven zoals je had verwacht?
Het is een beetje raar. Toen ik jonger was, had ik altijd al de droom om een superster te worden. Ik keek X-Factor en Britain’s Got Talent, en droomde ervan om net hetzelfde te doen als die mensen op podium. Toen ik uiteindelijk in de muziekwereld terechtkwam en onder andere schrijfsessies deed, besefte ik dat het helemaal anders in elkaar zit. Het is zelfs beter dan ik durfde dromen. Ik hou ervan om samen te werken met producers en schrijvers en deel graag mijn passie voor muziek.
Naar de studio gaan en op het einde van de dag een demo hebben, blijft een magisch gevoel. Ik wist vroeger niet hoe de muziekindustrie werkte, maar toen ik voor het eerst naar Berlijn kwam, werd ik helemaal ondergedompeld in de muziekwereld. Het liet me inzien dat muziek maken hetgeen is dat ik wil doen en dat ik er alles voor over heb om het te doen slagen. Het is anders dan ik als twaalfjarig meisje in gedachten had, maar ik ben blij dat ik niet aan iets als X-Factor of dergelijke heb deelgenomen.
Je leeft inmiddels al vier jaar in Berlijn. Wat is er zo speciaal aan je nieuwe thuis in vergelijking met de plek waar je opgroeide?
Het zijn twee verschillende werelden. Mijn originele thuis zal altijd als thuiskomen aanvoelen omdat het zo een speciale plek heeft in mijn hart. Als ik er terug ben, voelt het alsof ik terug ga in de tijd. Ik hou van de natuur, de rust die er heerst en mijn vrienden terugzien. Ik hou van de contrast tussen een gekke stad als Berlijn en het ‘normalere’ leven in Terhulpen.
Berlijn is bekend voor zijn prachtige concertzalen en de beruchte clubscene. Ga je graag uit of ben je eerder introvert?
Dat is echt super afhankelijk per situatie. Ik zie mezelf als een extraverte introvert. Ik ben graag eens alleen, maar omring me even graag met mensen. Als ik in een omgeving ben die ik goed ken, zoals de studio, voel ik me al snel zelfzeker. Soms heb ik een momentje nodig om nieuwe mensen te leren kennen omdat ik het niet zo makkelijk vind om me snel open te stellen ten opzichte van nieuwe mensen. Ik ben het ondertussen gewoon om in de studio te werken met gelijkgezinden, waardoor dat heel vlot gaat.
Als ik in een omgeving ben die ik goed ken, zoals de studio, voel ik me al snel zelfzeker.
Er hangt een heerlijke nostalgische waas rond je muziek. Hoe zou je het zelf omschrijven?
Het nostalgische komt door de muziek die ik beluisterde toen ik opgroeide. Mijn vader introduceerde me tot muziek omdat hij zelf een fervente muziekliefhebber is. We luisterden thuis of in de auto vaak naar muziek uit de jaren tachtig zoals The Police, Bruce Springsteen en Eagles. Van zodra ik zo’n muziek hoor, krijg ik een warm gevoel en komen meteen herinneringen uit mijn jeugd naar boven. Ik neem dus graag elementen uit die wereld en verwerk ze in mijn muziek omdat het me goed doet voelen. Ik hoop dat ik dat gevoel dan ook overbreng naar de mensen die naar mijn muziek luisteren.
Hoe ontdekte je eigenlijk dat je een goede stem hebt?
Muziek speelde al van kleins af aan een grote rol in mijn leven omdat ik vroeger viool speelde. Mijn zus speelde het en zoals jonge zussen dat doen, kopieerde ik haar. Ik ging ook naar de muziekschool, iets wat in Belgische families bijna een verplichting is, en zong er vaak liedjes. Ik leerde er mijn stem kennen, maar de jaarlijkse musical in Rixensart was uiteindelijk de doorslaggevende factor. Ik ging er elk jaar naartoe en droomde er altijd van om eens mee te doen. Aanvankelijk twijfelde ik tussen acteren, dansen en zingen, maar uiteindelijk besloot ik om te zingen tijdens mijn auditie en kozen ze mij. Sindsdien ben ik blijven zingen en groeide mijn zelfvertrouwen.
Je nam na het middelbaar een tussenjaar om in Berlijn aan muziek te werken. Wanneer nam je het besluit om die stap te zetten?
Ik ben niet zo goed in twee dingen tegelijkertijd doen en had mijn focus altijd op school liggen. Ik wou mijn diploma afmaken en daarna een tussenjaar nemen om mij voor 100% op muziek maken te storten. Eén tussenjaar werden er snel twee, daarna drie en ondertussen kan ik het geen tussenjaar meer noemen.
Recent begon je ook Frans te integreren in je teksten. Is het een extra uitdaging om in twee talen te schrijven?
Ik had altijd al wat schrik om ook Franse teksten te schrijven omdat ik het gevoel heb dat je veel voorzichtiger moet zijn in de manier waarop je jezelf uitdrukt in het Frans. Uiteindelijk is de Franse taal een groot deel van mijn leven en probeer ik mezelf zo authentiek mogelijk op te stellen, waardoor ik dit kantje van mezelf ook wou laten zien. Ik heb bovendien ook het gevoel dat ik een andere persoonlijkheid heb als ik Frans spreek als ik dat vergelijk met het Engels. Ik wou dat daarom super graag weerspiegelen in mijn muziek, wat een hele opgave was, maar het voelde gelukkig ook natuurlijk aan. Ik ben het ook gewend om steeds tussen de talen af te wisselen doordat ik thuis altijd Engels sprak en Frans op school.
Ik heb bovendien ook het gevoel dat ik een andere persoonlijkheid heb als ik Frans spreek als ik dat vergelijk met het Engels.
Je recent single “Shapeshifting” gaat over jezelf moeten aanpassen aan nieuwe omgevingen. Voel jij je snel thuis in nieuwe omgevingen of situaties?
Ik vind dat steeds makkelijker met verloop van tijd. Het is belangrijk om uit je comfortzone te stappen als je wilt groeien en nieuwe dingen wilt beleven. Sinds ik in Berlijn woon, werd ik uit mijn comfortzone getrokken en realiseerde ik achteraf hoeveel ik daardoor heb kunnen bijleren. Telkens ik naar nieuwe plekken ga zoals bijvoorbeeld Londen of Stockholm, voelt het als een grote uitdaging aan om die stap terug te zetten. Het is al een pak makkelijker dan vroeger, maar toch schuilt er ook nog altijd een lichte onzekerheid in mij.
Je eerste minialbum Préface komt vrijdag uit. Met welke gevoelens kijk je naar die release?
Het zijn ontzettend veel gevoelens die opkomen als ik eraan denk en mijn gemoedstoestand wisselt bijna elk uur. Ik ben uiteraard vooral super uitzinnig omdat ik er al zo lang aan werk en omdat ik oprecht trots ben op het eindresultaat. Het is voor mij dan officieel een hoofdstuk dat ik naast mij kan neerleggen en vormt tegelijkertijd ook de start voor een nieuw project.
Ik heb wel wat schrik voor de reacties, als ik heel eerlijk ben. Tegenwoordig is het ontzettend moeilijk om jezelf niet onder druk te zetten omdat je veel meer zicht hebt op de streams van je muziek, waardoor het soms moeilijk is om een album of project gewoon zijn ding te laten doen. In de huidige generatie trekken we ons door likes of streams veel meer dingen aan en ik probeer mezelf dat echt af te leren. Ik zit nog altijd in dat proces en dat is ook waarom ik een beetje schrik heb dat ik me de streams en cijfers van Préface te veel zal aantrekken.
Vergelijk jij jezelf dan veel met anderen op vlak van succes?
Ik probeer dat zo min mogelijk te doen omdat ik er geen energie aan wil verspillen. Het is belangrijk om blij te zijn voor iedereen en elkaar als artiesten te steunen. Ik probeer gewoon dankbaar te zijn voor hetgeen ik verwezenlijk en ik gun anderen het succes ook omdat ze er ook veel tijd in steken. Je kan in dat gat vallen, maar ik probeer me altijd terecht te wijzen als ik mezelf daarop betrap. Zeker als vrouw in de industrie is dat belangrijk omdat we vaak competitief tegen elkaar worden gezet. De muziekindustrie laat vaak uitschijnen dat er niet voor iedereen een plek is, terwijl er werkelijk voor iedereen een plaats is. Het was een groeiproces om dat voor mezelf te beseffen en ik probeer iedereen rond mij te waarderen.
Is er iets specifieks dat je de wereld wilt laten horen op Préface?
Dat is een heel goede vraag. Mijn albumcover staat eigenlijk symbool voor wat ik in mijn muziek wil reflecteren. Het feit dat ik een super emotioneel en gevoelig iemand ben, wil ik als sterkte neerzetten. In het algemeen worden emoties te vaak afgeschreven als het vertonen van zwakte, terwijl dat in mijn ogen net helemaal het tegenovergestelde is. Ik haal er net zeer veel kracht uit en mijn hele muziek gaat daar over. Op Préface wil ik laten horen dat het net prachtig is om gevoelig te zijn en dat we onze gevoelens vaker mogen tonen.
Préface is nu uit.
