Liefhebbers weten dat er in het universum van de keltische punkrock meer te beleven valt dan wat de grootmeesters van Dropkick Murphys en Flogging Molly ons voorschotelen. Met onder andere laatstgenoemde zagen wij The Rumjacks in 2019 de pannen van het dak spelen op Sjock Rock. Met reeds twaalf jaar op de teller en megahit “An Irish Pub Song” op hun cv wist de band ondertussen een aanzienlijke fanclub, verspreid over de gehele aardbol, voor zich te winnen. Dit is mede te wijten aan hun sterke livereputatie, die ze extra in de verf zetten met twee uitgebrachte livealbums.
Nu is het tijd om het vijfde studioalbum van The Rumjacks voor te stellen, getiteld Hestia. Het werd geschreven en opgenomen in Italië, alwaar de band onder de covidomstandigheden diende te verblijven. De plaat kenmerkt de start van een nieuw hoofdstuk, en dat heeft niets te maken met de pandemie. Vorig jaar besloot de band zanger Frankie McLaughlin aan de deur te zetten na gewelddadig gedrag tegenover bandleden, crew en publiek. Mike Rivkees versterkte de rangen.
Met de keuze voor Rivkees werd duidelijk een andere kaart getrokken qua stemgeluid. Vocaal klinkt het zuiverder en minder doorleefd. Dat dit niet slecht hoeft te zijn, horen we op “Through These Iron Sights”. Dit nummer heeft een typisch, makkelijk meezingbaar punkrockrefrein dat ons bij momenten aan Bad Religion doet denken. Tijdens deze stukken komt de zuiverdere stem beter uit de verf. Op de meer typisch Keltisch klinkende songs zoals “Sainted Millions” missen we de korrel in Frankies stem. Los daarvan blijft dat laatstgenoemde nummer trouwens van hoge kwaliteit. Het start met een toffe samenzang, waarna de Keltische instrumentatie invalt en je op een rollercoaster wordt gezet die je op het einde van de rit netjes bij de uitgang afzet.
“Hestia”, titelnummer van het album, werd als tweede single uitgebracht. Het nummer gaat over wraak en vertelt het volksverhaal van een vrouw die een gepersonifieerde wolf neerschiet uit zelfverdediging. Aan beeldspraak geen gebrek. De start is sfeervol en rustig. Bij de inval van de elektrische gitaar gaat het tempo omhoog en wordt verder opgebouwd naar een energiek en krachtig refrein. Een overtuigend en sterk statement waar je weinig tegen in kan brengen. Wij kunnen hier enkel respect voor opbrengen.
Hoewel het album één voor één degelijke nummers bevat, missen we iets verfrissends dat eruit springt. “Rhythm of Her Name” is een verdienstelijke poging. In een sfeervol nummer krijgt de zwaardere elektrische gitaar slechts een ondersteunende rol. Het is een rustmoment in het album waar je spontaan vrolijk van wordt. Het is een uitdaging om jezelf te bedwingen om niet luidkeels ‘And I can’t remember the rhythm they played, I can’t remember the rhythm of her name’ mee te zingen. Met “Wanderust” bewijst de band dat ze uit hun gitaren ook een degelijk skanummer kunnen toveren, maar met uitzondering van deze twee nummers blijven The Rumjacks verder in dezelfde pot roeren. Vermeldenswaardig is nog “Goodnight & Make Mends”. Deze afsluiter is een van de beste nummers van het album, die niet te hard klinkt, en alwaar de focus ligt op het catchy refrein die live de mensen met een goed gevoel huiswaarts zal sturen.
De nieuwe wind die door de band waait, resulteert niet in een klank of experiment waar de band uit z’n comfortzone gaat. The Rumjacks nemen je wel wederom mee in hun wereld met een meer dan degelijk album. Mocht de lokale Ierse pub bij hun heropening Hestia opleggen, beloven we alvast een feestje. Tot die tijd ‘Goodnight sweet friend, until we meet again’.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
