© Charles Jeffrey – LOVERBOY and Bunny Kinney
Enkele weken geleden kondigde de Britse band The Horrors met hun nieuwe single “Lout” niet alleen een terugkeer naar de sound van hun debuut aan, maar ook een nieuwe ep. Al is dat laatste veel gezegd, want op het gelijknamige Lout prijken amper drie nummers. Twaalf minuten zijn blijkbaar genoeg voor frontman Faris Badwan om al zijn frustraties te ventileren, al resulteert dat nog niet meteen in even pakkende nummers. “Lout” was dan wel een fijne verassing, de twee andere nummers boksen toch enkele niveautjes lager.
“Org” is een orgie van snerende gitaren en weerbarstige synths die bij The Prodigy geleend lijken, maar komt eigenlijk nooit tot een bevredigende climax. Alsof je je een stuk in je kraag drinkt en het liefdesspel dan maar meteen overslaat om de volgende ochtend met barstende koppijn wakker te worden. Zonder de bezwerende weirdness van pakweg Xiu Xiu wekt “Org” vooral eerder frustratie op, dan dat het stoom aflaat.
Ook “Whiplash” is zo’n venijnige song die meer gemeen heeft met Nine Inch Nails of Marilyn Manson dan The Horrors. Toch ontbreekt het hen aan beklijvende melodieën of hooks en schiet het nummer wat naast zijn doel. Misschien zouden deze songs beter klinken in een grotere context en in het gezelschap van meer nummers, zodat die agressieve sound wat meer ademruimte kan krijgen. Nu komt deze korte maar krachtige ep als een kaakslag uit het niets. The Horrors slaan je niet met verstomming en laten je eerder verward achter. Lout is alvast een geslaagd experiment, maar geen geslaagde ep.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
