Onze hoofdstad bulkt van het muzikaal talent. Naast gevestigde waarden als Zwangere Guy, Stromae en Angèle, is het ook een broeihaard voor jonge, beloftevolle artiesten als Bombataz, MEYY en Iliona. Aan dit laatste rijtje mogen we binnenkort waarschijnlijk ook Indigo Mango toevoegen. De band staat bekend om hun zeer dansbare, energieke funkpop die ons wat doet denken aan Parcels of Franc Moody en speelde hiermee al menig Brusselse zaal plat. Nu ze hun energie niet meer live kunnen overbrengen, brengt het vijftal met Fall Out een ep uit waarop iedereen veilig in zijn eigen bubbel los kan gaan op hun muziek.
Met “Dominos” wordt de toon al meteen stevig gezet. De eerste noten katapulteren ons naar een zwoele zomeravond op een tropisch eiland, terwijl de dansbare synths ervoor zorgen dat we moeilijk kunnen blijven stilzitten. Jordans zang zorgt even voor een rustpuntje, maar dit duurt niet al te lang, want na het uiterst meezingbare refrein breekt het nummer helemaal los. De synths swingen de pan uit terwijl we op de achtergrond plezierd worden door een funky baslijntje. Live krijg je hiermee het volledige publiek aan het dansen en in onze living schuiven we de zetels meteen aan kant.
Bij “Poisonous Lady” lijkt dan weer dat de zetels terug op hun plaats mogen worden geschoven. Het start wat gezapig en zeker niet zo funky als “Dominos”. Tot meer dan wat schouderwiegen kan het ons op het eerste zicht niet dwingen. In de verte kunnen we wel weer die funky basgitaar ontwaren, waardoor onze voet automatisch begint mee te tappen. Voor je het weet, zwieren je heupen ook mee. Het venijn zit hem duidelijk in de staart, en dus mogen we onse danspasjes toch nog eens bovenhalen.
Dat venijn trekt Indigo Mango meteen door op titelnummer “Fall Out”. We worden om de oren geslagen met vlammende en snijdende synths die we ook wel eens kunnen ontwaren bij hun stadsgenoten van Bombataz. Daar moet toch iets in hun kraantjeswater zitten. Net als bij “Dominos” blijft het refrein meteen in je oren hangen en bezit het nummer toch heel wat radiopotentieel.
Om Fall Out af te sluiten, neemt het vijftal weer wat gas terug met “Don’t Count On It”. De funky gitaardeuntjes blijven wel aanwezig, maar het is eerder Jordans rauwe baritonstem die hier het nummer draagt. Als je benen ondertussen al moe geworden zijn van het dansen, is “Don’t Count On It” evengoed een nummer waarbij je je in een zetel zet en zachtjes je hoofd en schouders mee schudt terwijl de benen wat rust krijgen.
Met Fall Out bewijst Indigo Mango dat ze zeker een band zijn die we in de gaten moeten houden. De funky synths en gitaardeuntjes werken aanstekelijk, waardoor stilzitten uitgesloten is. Hun opzet om de energie vanop de optredens tot in de fans hun huiskamer te brengen is meer dan geslaagd. Dit doet ons nog meer uitkijken naar wanneer de zalen hun deuren weer mogen openen en we niet per bubbel aan een tafeltje moeten blijven zitten op festivals, want deze band zou perfect passen op een zonovergoten festival als Couleur Café.
