Doorheen zijn leven schipperde Frànçois Marry over en weer tussen Frankrijk, zijn geboorteland, en het Verenigd Koninkrijk. Doorheen de jaren bracht Marry ook al een hele hoop albums uit, waarvan sommige solo, maar de bekendste met The Atlas Mountains. De Frans/Britse indieband heeft het grote publiek nog niet bereikt, maar met “1982” wist de groep toch al ruim vijf miljoen streams te verzamelen. Dat nummer is terug te vinden op het zesde album van de band en nu krijgen we, na drie jaar wachten, een nieuwe langspeler voorgeschoteld.
Net als bijvoorbeeld Christine & The Queens of Charlotte Gainsbourg heeft ook Frànçois Marry het moeilijk met kiezen tussen Frans en Engels. Daarom wisselt hij de twee met plezier af. “Julie” is een voorbeeld van een nummer waarop beiden worden gecombineerd. Verwacht je niet aan ingewikkelde composities, maar aan iets wat vrij gemakkelijk in het oor ligt. Het vrolijke van “Julie” en “Coucou” is het tegenovergestelde van bijvoorbeeld “Lee-Ann & Lucie”, nog eentje opgedragen aan een vrouw of twee. Hier zingt de Fransman in zijn moedertaal en ondanks het feit dat de taal vaak een warme sfeer met zich meebrengt blijft er hier toch een afstand tussen Marry en de luisteraar. Het koele liedje brengt desondanks iets zwoel met zich mee. Het is alsof je in een frisse wind ligt te genieten van de warme zon.
Van een frisse wind doorheen Banane Bleue is er weinig sprake. Het zevende album van Frànçois & The Atlas Mountains brengt weinig vernieuwends met zich mee. De beats zijn vaak redelijk basic en ook de gitaren en pianopartijen hebben we eerder gehoord. Wie eens iets nieuws wilt horen, moet zich niet meteen gaan verdiepen in deze langspeler. Verschillende nummers zijn niet al te speciaal, maar bijvoorbeeld de tweede helft van “Revu” is dat wel. Het voelt, net zoals het merendeel van dit album, nostalgisch aan, maar eveneens futuristisch, alsof het tot de soundtrack van een oude sci-fi film behoort. Geen gigantische Disneyfilm, maar een Europese kwaliteitsfilm.
Waar Banane Bleue begint met het akoestische “The Foreigner” eindigt het met het eerder elektronische “Dans un taxi”. Van een dromerige zomerdag in een lavendelveld naar een donker steegje tijdens een koude nacht, denkt “Keep The Streets Empty For Me” van Fever Ray. Frànçois & The Atlas Mountains neemt je dus mee op een reis en we gaan letterlijk van A naar B. Het warme en eerder besproken “Julie” bevindt zich redelijk aan het begin en de eerder koele ode aan Lee-Ann en Lucie vinden we dan weer terug op de tweede helft. Het catchy “Tourne Autour” lijkt op het eerste gezicht misschien wat misplaatst op de B-kant, maar naast het dansbare bevat het nummer ook iets triest waardoor het wel bij nummers als “Gold & Lips” past.
Gezellig, zo zouden we het nieuwe album van Frànçois & The Atlas Mountains in één woord omschrijven. Zet het op op een zondagnamiddag, terwijl je rustig de krant leest of de was opplooit en je zit met een degelijke muzikale omkadering. De muziekliefhebber die vernieuwing en onverwachte wendingen zoekt, zal deze hier niet al te veel terugvinden. Toch weet Frànçois Marry je mee te nemen in zijn wereld en dat Banane Bleue langzaamaan van het ene naar het andere evolueert maakt het toch net iets specialer om te luisteren. Niet elk liedje is even memorabel, maar het geheel mag er wel zijn.
Facebook / Instagram / Twitter
