SG Lewis ken je ondertussen wel van zijn talrijke samenwerkingen met Clairo, AlunaGeorge of Ruel, waar hij zijn kenmerkende dromerige combo van house en synthpop bovenhaalt. De 26-jarige Brit bracht over een periode van 2 jaar het driedelige album Dusk, Dark en Dawn uit maar komt nu eindelijk met zijn eerste langspeler times. De tracklist bevat op het eerste gezicht weinig grote verrassingen, want Lewis stuurde de voorbije maanden al ongeveer de halve tracklist de wereld in. Met de volledige release maakt hij nu eindelijk de luisterervaring compleet en zoals we al te horen kregen op de singles, barst zijn debuut van de twinkelende disco- en funkinvloeden. Met times schotelt SG Lewis ons een uiterst coherent en dansbaar debuut voor, als soundtrack van een zoveelste lockdownronde.
‘There was harmony in the music, there was harmony in the behaviour of the people, and we had a good time.’ De profetische beginwoorden van openingstrack “Time” zijn tegelijkertijd een terugblik naar een onbezorgd pre-corona uitgaanstijdperk en een onzekere blik op een toekomstige reünie met de dansvloer. Op “Time” giet Lewis zijn kenmerkende frisse synthpop meets house klank in een nostalgische feelgood saus, waar discostrijkers en het obligatoire vingergeknip de boventoon voeren. Ook de energieke samenwerkingen met Lucky Daye (“Feel Good”) en CHIC-legende Nile Rodgers (“One More”) bouwen verder op hetzelfde succesrecept waar de catchy discogitaren en funky bassen (inclusief futuristische synths) een hedendaagse invulling krijgen. Future Nostalgia, om het op z’n Dua Lipa’s te zeggen.
Van de zwetende dansvloer gaan we naar een bloedhete poolparty op “Back to Earth”, een ontspannend, funky deephousenummer, waar Lewis bewijst dat hij ook zonder gastzangers onze aandacht weet vast te houden. Hoewel hij op de eerste helft over het algemeen binnen dezelfde disco- en synthlijntjes blijft kleuren, weet hij zijn nummers altijd genoeg eigenheid en afwisseling mee te geven. Het debuut presenteert zo een gevarieerd palet van synth, funk en disco met veel hitpotentieel, zonder te vervallen in inspiratieloze commercie.
Op de middelste nummers “Heartbreak on the Dancefloor” en “Rosner’s Interlude” neemt Lewis wat gas terug en gunt hij ons de broodnodige pauze om de dansbenen te laten rusten. Met “Heartbreak on the Dancefloor”, een samenwerking met de de Britse Frances, serveert Lewis ons een weemoedige fantasie om onder de reflectie van een discobal zachtjes op mee te wiegen. Het lijkt ergens een geüpdatete versie van de vroegere Clairo-samenwerking die niettemin een aangename afwisseling biedt. De twinkelende synths van “Rosner’s Interlude” luiden de overgang in naar dansronde nummer twee, die opnieuw vol funk en disco steekt maar ook een meer duistere kant naar voren brengt, als een gerijpte versie van zijn vroegere nummers.
Het gekende “Impact” brengt met de vervormde bassen een donkere sensualiteit en ook het daaropvolgende “All We Have” wuift als een soort glittergordijn frisse klanken onze kant op. “All We Have” is bovendien een beknopte samenvatting van wat Lewis met deze plaat eigenlijk voor ogen had: een subtiele smeekbede om in de toekomst meer in het moment te leven en geen enkele danspartij nog als vanzelfsprekend te beschouwen. Afsluiter “Fall” is dan weer een verrassende, 80s-geïnspireerde tegelplakker waarop melancholie floreert. Een logische afsluiter die ons subtiel richting de uitgang van de club wijst, al had een eventuele omschakeling naar een laatste knal misschien ook niet misstaan.
SG Lewis verzoent op times verleden, heden en toekomst en geeft ons een coherent debuut met ontspannende disco en funky synthpop met een deephouseondergrond, die je huiskamer moeiteloos omtovert tot een hedendaagse Studio 54-ervaring. Dansen in tijden van corona doe je in de woonkamer, en wel op de nieuwe SG Lewis.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
