Bij sommigen onder ons doet de naam misschien een belletje rinkelen, Cas Vandecruys hoefde in 2014 immers maar een paar noten van “Californication” te zingen om de jury van The Voice van Vlaanderen te overtuigen. Een pracht van een basstem, was het verdict. Daarna was het zoeken naar tijd, inspiratie en het juiste project. Met Zelden lijkt hij dat project te hebben gevonden, samen met Mattias Stynen willen ze, naar eigen zeggen, gevoelige en troostende indie brengen.
Het eerste nummer op de plaat kreeg de naam “This Is the End”. Een doelbewuste keuze om ons simpele zielen in verwarring te brengen? We houden het op toeval. Het nummer bouwt gestaag op richting climax, waarbij de diepe basstem plaats maakt voor een wat hoger exemplaar, met een aangename grain erin. Het geheel zorgt voor een meeslepend en dynamisch begin van de ep.
Wat we van “When I Say So” onthouden is dat z’n vader zeeman is, zijn moeder lesbisch en Cas vol twijfels zit… Ook hier parlando-gewijs gezongen met een basstem die zo laag gaat dat de temperatuur spontaan met een graad of vijf stijgt. Even verderop in het nummer haalt Cas terug een prachtige grain boven. Inmiddels een toonladder hoger, neemt hij ons mee in een catchy refrein, om ons uiteindelijk voldaan aan het eind terug af te zetten. De ep sluit af met “Smoke”, waarmee de mannen achter Zelden bewijzen dat ze ook het elektronische spectrum durven opzoeken.
Al dat goeds ten spijt kunnen we ons toch niet ontdoen van het gevoel dat die unieke stem van Cas iets te veel om aandacht roept, waardoor zijn muziek wat op de achtergrond komt te staan. Als Zelden daar een mooi evenwicht in weet te vinden gaan er nog mooie dingen gebeuren. Een goed begin dus, met nog ruimte voor progressie.
