AlbumsRecensies

Paul Leary – Born Stupid (★★★★): Een geschifte trip door de jaren 60

‘Onbekend is onbemind’ is een spreekwoord dat toch wel zeer vaak opgaat in de muziekwereld. Er is een enorme berg muzikaal talent aanwezig, maar toch slaagt enkel het topje van deze berg erin om hun brood er goed mee te verdienen. Het hoe en waarom is psychologenvoer, maar we denken dat het vaak terug te brengen is tot luiheid van de mens. Waarom zou je op zoek gaan naar muziek als de radio de modale bands voorschotelt en je die enkel maar moet doorslikken? Onder deze berg zit voor de meerwaardezoeker gelukkig nog materiaal genoeg om van te watertanden. Och ja, de wereld is nu eenmaal niet gemaakt om alles mooi eerlijk te verdelen onder de getalenteerden onder ons, maar toch beschouwen we het als een kruistocht om ook deze bands een plaatsje op deze aardkloot te geven.

Er zijn zo van die figuren die zelden op de voorgrond treden, maar desalniettemin zeer belangrijk zijn gebleken in een bepaald genre. Paul Leary is nu niet meteen een naam die in het oog springt, maar deze man heeft toch wel aardig wat op zijn kerfstok staan. Als gitarist van het befaamde Butthole Surfers is deze Mr. Leary misschien wel het bekendst, maar het is ook een gekende producer die nummers voor U2, Sublime, Meat Puppets en Daniel Johnston heeft geproducet. Zijn solodebuut The History of Dogs dateert al van 1991 en met ondertussen 65 jaar op de teller kan je dit moeilijk een jong veulen noemen, maar toch is deze plaat allerminst oubollig te noemen. Born Stupid is er een geworden die ergens de balans zoekt tussen de jaren 60, psychedelica, absurditeit en muzikale genialiteit. Deze beschrijving zou zomaar de nieuwe plaat van Frank Zappa kunnen zijn, maar toch liggen de accenten net iets anders.

Nu, die vergelijking met Frank Zappa is misschien zo gek nog niet. En dan gaat het vooral over die absurde maar geniale kijk op muziek. Zappa was ook niet iemand die alles hapklaar serveerde en de luisteraar daarom extra kon prikkelen door de muziek net dat tikkeltje te vreemd te maken. De reis op Born Stupid lijkt identiek hetzelfde pad op te gaan, want het is geen plaat die zich na één keer op een makkelijke manier laat horen. De visuele afwisseling tussen films van Ennio Morricone en Quentin Tarantino zijn hallucinant en daar houdt het zelfs niet op. Met voornamelijk zachte en melodieuze delen neemt Paul Leary je al dansend mee, maar het kan even goed al galopperend op een paard, en de zware gitaarriff wordt occasioneel ook eens bovengehaald.

De hoofdbrok is alleszins alles wat met de jaren 60 te maken heeft. Opener “Born Stupid” is een vreemde combinatie van The Beatles, Roy Orbison en zelfs The Beach Boys hoor je met fragmenten terug. Deze heerlijk gezapige single is zowat de toon die het op bijna de hele doortrekt. De muziek leidt tot een comfortabele plaats in je zetel waar je tegelijk gelukzalig en gemakzuchtig van wordt. Het is muziek die op elke manier een soort van vrede uitstraalt en die je zonder meer terug laat geloven dat de wereld uit eenhoorns en roze pony’s bestaat. “Do You Like to Eat a Cow” en “The Shah Revisited” hadden perfect achter elkaar gepast en dan hadden we niet door dat het over andere nummers zou gaan. Het zijn het soort nummers die hard op elkaar lijken maar waar je eigenlijk van wou dat er zo nog op stonden.

Het sprookjesachtige en het vredevolle is een mooie rode draad. “Throw Away Freely” is een absoluut topnummer waarbij je plots zin krijgt om te gaan bewegen in de vorm van een dans. Ook afsluiter “The Adventures of Pee Pee the Sailor” is een dansnummer waarbij er letterlijk vuurwerk in zit. Nog steeds waan je jezelf in de jaren 60 of in de Efteling. “Mohawk Town” is iets meer uptempo en klinkt wat meer als een protestnummer, maar is misschien wel een nummer dat Quentin Tarantino in The Hateful Eight kon gebruiken. “Gary Floyd Revisited” is misschien wel het meest gewone nummer en ook het minst aantrekkelijke van allemaal. Eén keer komt de invloed van The Butthole Surfers naar boven en dat is tijdens “What Are You Gonna Do”. Dit is een beetje een vreemde eend op deze plaat, maar is door de psychedelische invloed een passend nummer geworden.

Paul Leary laat zijn ervaring spreken en wil deze graag met ons delen. Niets is zo mooi als we kunnen leren van ervaren mensen die de wereld nog iets kunnen bijbrengen. En of we van Paul Leary nog iets kunnen leren. Het absurdisme, gecombineerd met muzikale genialiteit, is iets wat al vaker een geslaagde combinatie bleek te zijn. Het moeilijke aan dit verhaal is natuurlijk wel dat de hoofdbrok de muzikale genialiteit moet blijven. En of Leary daar in geslaagd is. Deze plaat verschijnt op het onlangs opnieuw gelanceerde Shimmy-Disc, het invloedrijke platenlabel van Mark Kramer, die je misschien nog wel kent van Shockabilly.

Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single MOOON - "Richard Has A Racecar"

In onze recensie van hun laatste album Safari waren we zo enthousiast dat we van gekkigheid niet anders konden besluiten dan met…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe singles Walter Broes & The Mercenaries - "Nice and Neat" & "Smoker"

Songschrijver en zanger Walter Broes verdiende in de (inter)nationale rockabilly-scene zijn strepen als het boegbeeld van The Seatsniffers. Met oeverloos veel respect…
InstagramMuzieknieuwtjes

41 albums om naar uit te kijken in februari en maart

In een normaal jaar zouden we nu al rijkhalzend uitkijken naar tientallen concerten die ons voorjaar vulden. We hoeven je niet meer…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.