Al enkele jaren maakt de jonge Britse zanger en multi-instrumentalist Jacob Allen, beter gekend als Puma Blue, furore met zijn dromerige slaapkamerpop. De talentvolle zoon van twee muzikanten componeert, schrijft en neemt zijn nummers op zijn eentje op, vaak diep in de nacht. Op zijn twee eerste eps scoorde Puma Blue met ruwe lo-fi-composities en fluwelen zanglijnen met diep persoonlijke teksten, die hij zelf voicemailballads noemt. Na dit grote succes besloot hij een jaar of twee te nemen om zich (tussen het touren door) te storten op het echte werk: zijn studiodebuut!
Puma Blue laat ons op In Praise Of Shadows zijn diepste gedachten zien; hij neemt ons mee op een emotionele trip door de donkere kantjes van het leven, waarin hij zijn eigen demonen niet schuwt. De 25-jarige Brit vertelde ons onlangs dat de meeste van zijn nummers in zijn slaapkamer werden opgenomen, om er later aan te sleutelen. Dit zorgt voor rijke, gelaagde tracks die toch een zekere puurheid uitstralen. Waar zijn vorige projecten met lo-fi geluid en nachtelijke composities vooral spontaan en ruw klinken, voelen de nummers op In Praise Of Shadows gewikt en gewogen, met als resultaat een coherent en meeslepend verhaal waar we volledig in meegezogen worden.
Het debuutalbum van de jonge Brit komt rustig op gang. De eerste nummers zijn een voortzetting van zijn succesrecept: honingzoete zanglijnen, begeleid door mistige gitaren en een warme piano die tegen het einde uitdoven naar een zachte groove. Zeker op “Cherish (Furs)” komt dit recept goed tot zijn recht. Nevelige synths en meerdere lagen donzige gitaarlijnen worden smaakvol gedresseerd op een repetitieve drum- en basloop. Puma Blue zingt op melancholische wijze over loslaten en hoe relaties plots kunnen omslaan, waardoor je bitterzoet terugkijkt naar hoe het vroeger was.
Op “Velvet Leaves”, een track die al in september werd uitgebracht, krijgen we al snel een eerste hoogtepunt van het project. Onder begeleiding van een rustige gitaar die steeds meer begint aan te zwengelen, krijgen we een emotionele Puma Blue te horen. Hij vertelt hoe zijn zus enkele jaren geleden door het oog van de naald kroop na een zelfmoordpoging. De open instrumentatie wordt gesteund door drums die uit de track lijken te springen en doorheen het nummer steeds meer toenemen in energie. Zeker op het einde vormen ze een fijn contrast met Puma Blue’s tedere zanglijnen en mistige backing vocals.
Naarmate het album vordert, brengt Jacob enkele wijzigingen aan in het recept, iets dat misschien wel het beste tot zijn recht komt op het turbulente “Oil Slick”. De ijle intro met atmosferische synths en gitaren met stevige portie delay zorgen voor een dromerige, typerende start van het nummer. Zodra de drums en bas invallen, wordt er echter stevig gas gegeven, om dan bij de gevoelige outro de gaspedaal terug los te laten. Puma Blue zingt over depressie, de gevolgen hiervan, en hoe hij hier zelf mee omging. Op de zachte outro neemt hij de tijd om een ex te bedanken die er in slaagde hem weer iets te doen voelen. De onrustige, chaotische gitaar- en basbegeleiding met alsmaar aanzwellende saxofoonmelodieën vormen een mooi contrast met het mysterieuze, zeemzoete begin en einde van het nummer.
Op In Praise Of Shadows slaagt Puma Blue erin om zijn ruwe voicemailballads om te zetten in gepolijste, intieme nummers waar toch de puurheid niet verloren gaat. De 25-jarige Londenaar slaagt erin om nog opener te zijn dan op zijn voorbije werk, en gaat dapper op zoek naar lichtpuntjes uit zijn donkere periodes. Dit alles steekt Puma Blue in een aangenaam en coherent geheel, waarin hij naarmate het album vordert steeds meer experimenteert met zijn vertrouwde recept!
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
