Puma Blue, charmante Britse artiest en multi-instrumentalist, stoomde de afgelopen drie jaar tegen een stevig tempo door naar de top. Hij bracht twee succesvolle ep’s en een liveplaat uit, speelde al meerdere uitverkochte Amerikaanse tours plat, en kan ondertussen zelfs de jongens van BTS tot zijn fans rekenen. Tussen al het touren door vond hij de tijd om traag, maar gestaag te timmeren aan zijn eerste langspeler. De afgelopen maanden werden we opgewarmd met enkele singles van op het project, waaronder het breekbare “Velvet Leaves”. Op 5 februari is het zover, dan komt zijn debuutalbum In Praise of Shadows in de rekken te liggen; ideale timing om even virtueel op de koffie te gaan in zijn flat in Londen!
Eerst en vooral: Hoe zou je je muziek voorstellen aan iemand die niet bekend is met je werk?
Hmm. Ik heb het gevoel dat het heel soulvol is, maar misschien komt het meer van een soort alternatieve rock als uitgangshoek. Ja, eigenlijk zou ik gewoon zeggen: luister er maar eens naar.
Je bent al van zeer jonge leeftijd muzikaal actief en je beide ouders zijn muzikanten. Dacht je altijd al dat je zou opgroeien tot een succesvol muzikant, of kwam deze ambitie pas later?
Ik wist dat ik een muzikant wilde worden sinds ik een jaar of negen was. Ik dacht absoluut niet dat ik succesvol zou zijn, maar wist wel dat ik er hard voor zou willen werken. Ik was bereid om het voor een zeer lange tijd te doen, zonder succes te vinden. Daarom is dit alles een beetje een verrassing; ik dacht dat ik veel meer geluk zou moeten hebben dan ik nu had. Dus ja, eigenlijk rekende ik er totaal niet op.
“Silk Print”, een van de nummers dat in de aanloop naar je nieuwe album is uitgebracht, bevatte een eerbetoonvideo aan de legendarische Jeff Buckley, een artiest waarmee je vaak wordt vergeleken. Wat vind je van deze vergelijking en kun je uitleggen wat voor impact hij op je muziek heeft gehad?
Wat de vergelijking betreft: natuurlijk is dat erg vleiend, maar ik heb persoonlijk niet het gevoel dat ik mij met Jeff kan meten. Ik heb het gevoel dat hij niet alleen uniek was, maar ook mijn muzikale gave gewoonweg ver overtrof. Hij was echt een magisch muzikaal wezen, maar ik begrijp de vergelijking omdat hij een enorme invloed op mij had. Hij is waarschijnlijk de eerste muzikant waarin ik mijzelf een beetje zag, en waardoor ik me aangemoedigd voelde om te beginnen zingen.
Wat me vooral inspireerde was de hoeveelheid aandacht in zijn teksten, en hoe zielvol en ‘stream of consciousness’ zijn optredens waren. Ik moedigde daarom mijn band ook echt aan om te improviseren. Ik voel me echt aangetrokken tot muziek die niet bang is voor dissonantie, en dat inspireerde me ook. Tenslotte is het ook gewoon zijn ziel, zijn karakter, net als zijn openheid en een behoefte aan expressie. Wat hij deed is iets dat met mij resoneerde.
Zijn er hedendaagse artiesten die een vergelijkbare invloed hebben op wat je nu doet?
Eigenlijk zijn dat vooral mijn vrienden en collega’s. Mijn vrienden van Chartreuse inspireren me bijvoorbeeld elke keer als ik ze zie spelen of als ze nieuwe muziek uitbrengen. Bij mijn vriend Luke (Lucy Lu, bassist van Nilüfer Yanya) heb ik dat ook, vooral als ik samen met hem schrijf; het haalt altijd iets nieuws uit me dat er eerder nog niet was.
Je muziek heeft altijd een gevoel van intimiteit en rauwheid gehad, maar je debuutalbum gaat dieper dan je ooit bent gegaan. Wat maakte het voor jou mogelijk om je nog meer open te stellen en je ziel bloot te leggen?
Ik denk dat het vooral neerkomt op het hebben van de tijd om het te doen. Ik denk dat veel van de muziek die ik eerder uitbracht vrij snel is geschreven of opgenomen. Dit is misschien wel de eerste keer dat ik twee en een half jaar de tijd heb gehad om echt gewoon na te denken over de muziek of om mezelf even neer te zetten, de muziek voor zichzelf te laten spreken en de gedachten te laten komen zonder iets te overhaasten. Daarnaast is er nog het feit dat ik me steeds meer op mijn gemak begin te voelen, vooral de afgelopen jaren. Dus ja, ik denk dat het gewoon een combinatie van dingen is, maar het was vooral de zoektocht naar eerlijk en oprecht zijn op dit album.
In Praise of Shadows is in zekere zin atypisch voor een album uit 2021. Terwijl veel releases die vandaag de dag uitkomen het resultaat zijn van lockdowns en quarantaines, zijn veel van de tracks op het project geschreven terwijl je nog onderweg was. Kun je uitleggen hoe het album tot stand is gekomen?
Ik schreef ze tussen 2015 en vorig jaar. Sommige nummers zijn dus echt, echt oud, en sommige nummers zijn juist heel nieuw. De meeste tracks namen we wel op in 2019 en een klein beetje gebeurde nog vorig jaar. Meestal ging dat op een laptop thuis of in de kelder van mijn vriend Harvey. Hij speelt saxofoon en keyboards in de band, en hielp me met de nummers wanneer ik tegen een muur aanliep. Schrijven deed ik veel thuis of onderweg, zoals in Atlanta, of bij mijn partner thuis.
Wanneer het dan tijd was voor productie werkte ik eigenlijk gewoon vanuit de demo’s. Ik vond het niet echt leuk om iets gloednieuw te beginnen. Ik nam gewoon de demo’s die ik had en probeerde om het beste in hen boven te brengen en ze echt volledig gerealiseerd, gelaagd en rijk te doen voelen. Dat is de manier die eerder al werkte voor mij als proces: de ruwe structuur van de demo nemen en daar dan op bouwen in plaats van alles schrappen en opnieuw beginnen. Ik denk dat je altijd wel iets rauws in de demo vastlegt dat je nooit meer kan nabootsen.
Hoe zou je de perfecte setting om naar In Praise of Shadows te luisteren omschrijven?
Ik denk ofwel tijdens een mooie autorit terwijl de zon opkomt, of misschien laat in de nacht met niets meer dan een goede koptelefoon. Ik probeerde om het album vrij meeslepend te maken, dus hopelijk is het iets dat je echt kan omringen en waar je helemaal in meegezogen wordt.
Je viert de release van je album met een concertfilm. Hoe voelde het om op te treden in het historische Battersea Arts Centre, en hoe zou je het vergelijken met het optreden voor een live publiek?
Het is heel anders. Ik heb het gevoel dat de energie van iedereen in de zaal deel uitmaakt van wat een liveshow zo bijzonder maakt. Het maakt niet eens uit of er interactie is of dat mensen volledig stil zijn, het is meer dat er energie is en dat je daar een beetje op kan stuiteren. Om te filmen in een zaal met geen enkel publiek was heel anders, maar tegelijkertijd ook heel mooi. De crew deed een ongelooflijke job met het decorontwerp en de belichting, en het was een zeer comfortabele, mooie ruimte. Ik hoop dat het heel dicht zal aanleunen bij hoe het album voelt, met dezelfde energie maar dan live. Eigenlijk was ik vooral gewoon dankbaar om weer live op te treden, dat heb ik echt gemist tijdens de lockdown.
Nu er licht begint te komen aan het einde van de tunnel: heb je plannen om binnenkort naar België te komen?
Ik hoop het ja. Het is natuurlijk erg lastig omdat onze stomme, vreselijke regering besloot om zich af te scheiden van de EU, een beslissing waar ik erg kapot van ben omdat ik mezelf altijd als een Europeaan zag. We duimen erop dat we er zullen staan zodra het terug mogelijk is.
