In de Nederlandse underground spelen ze al een paar jaar antieke luidsprekers kapot, maar met “Torch” krijgt KIEFF wellicht een paar nieuwe fans in België. De rockband uit Leiden wordt omschreven als postpunk, maar deze jongens spelen veel meer dan dat. Ook van psychedelia en janglopop hebben ze kaasjes gesnoept. Hun met reverb overladen gitaarslagen voelen soms zo surfy en vrolijk aan, dat we associaties met ska moeten bedwingen. Hun ritmes zijn vlijmscherp en hun nummers worden volgestampt met sonische ideeën, waardoor je bijna het overzicht verliest in de chaotische staccatomelodieën. De hoezen van hun debuutalbum Das Anton en ep’s die tot 2016 teruggaan, illustreren hun IDGAF-attitude. Een tegenargument is dan weer het feit dat hun nummers al bij al binnen de conventies van de indie blijven en nooit té veel aanvallen of opwinden.
“Torch” begint in mono met een baslijn die ons aan Sebadoh doet denken. Daarna schiet het nummer in gang met schelle gitaarlijntjes en alternerend scanderende vocalen. Geleidelijk aan evolueert de voorspelbare indiesfeer in een eigenaardige dynamiek met wisselende ritmes en delen met noise of harmonie. Je moet eigenlijk een paar keer luisteren voor je kan appreciëren hoe absurd het in elkaar zit. De Nederlanders laten het tempo nog eens door een slangenkronkel gaan onder gierende feedback en geschreeuw om zo een nummer af te sluiten dat eerder excentriek te noemen valt dan virtuoos.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
