Rhye heeft zich de afgelopen jaren steeds meer geprofileerd als hofleverancier van zwoele r&b-beats, begeleid door zijn betoverende stem. De muziek van de Canadees komt het best tot zijn recht in een intieme setting en dat is ook op zijn nieuwste plaat Home niet anders. Hoewel Spirit ons net iets minder wist te boeien, gaat hij ditmaal verder waar hij na zijn sublieme debuutplaat Woman en opvolger Blood gebleven was. Rhye is terug in al zijn glorie en etaleert dat ook moeiteloos op zijn nieuwe album.
Vanaf de eerste seconde weet Rhye een sfeervol geheel neer te zetten. Het lijkt bijna alsof je zweeft wanneer een quasi engelengezang je begeleidt naar de kern van Home. We krijgen veel nieuw materiaal van de Canadees, want naast de vier reeds verschenen singles bevat het album maar liefst zeven nieuwe creaties. De voorspelling die we deden naar aanloop van de plaat, namelijk dat Home wel eens een soort volwassenwording van Woman zou kunnen worden, blijkt steeds meer te kloppen. Het intro brengt ons in een trance waar we pas na afloop uit lijken te ontwaken, want ook bij het ruim twee minuten durende outro weerklinken dromerige gezangen terwijl we zachtjes weer landen.
De dromerige, zwoele klanken die het muzikale landschap kleuren, creëren een magische wereld waarbij het repetitieve karakter van de songs het trance-effect alleen maar groter maakt. De nummers vormen dan ook eerder puzzelstukjes van het grotere geheel, want zeker bij de eerste luisterbeurt is het lastig om alles van elkaar te onderscheiden. Toch zijn er een aantal liedjes die net wat langer blijven hangen. Daar is het dansbare “Safeword” een goed voorbeeld van. Hoewel het vol kleine geluiden zit, afkomstig van onder meer synths en strijkers, is het toch de beat die met de aandacht gaat lopen. Een schijnbaar abrupt einde brengt je op het verkeerde spoort en al gauw weerklinkt een korte, maar breekbare outro die een diepe indruk nalaat.
Op “I Need A Lover” worden de r&b-beats ingeruild voor breekbare vocals. Geen grootse productie, maar net de intimiteit neemt de bovenhand en creëert een moment van introspectie. Muzikaal klinkt het bij momenten als een voortkabbelend beekje waarop een aantal zonnestralen die door het wolkendek gebroken zijn, weerkaatsen. Ook op de rest van het album merken we dat Rhye nog steeds heel erg goed is in het schetsen van een beeld bij zijn muzikale creaties. Op “Fire” lijkt het vlammetje van de Canadees slechts zachtjes te branden. ‘Can you feel my fire deep inside’, klinkt het en het lijkt wel alsof Rhye zichzelf probeert te overtuigen van het vuur dat in zich brandt. Ook hier zijn de beats naar de achtergrond geschoven en krijgt het nummer een eerder intiem en puur gevoel.
Kristalheldere geluiden en een betoverend instrumentaal tapijt vormen de basis voor “Holy”. Ook de stem van Mike Milosh blendt vlot in het geheel dat muzikaal blijft boeien door de onverwachte wendingen. Af en toe klinken zelfs wat jazz-invloeden doorheen het nummer. Naar het einde toe krijgen we dan weer zwaardere klanken en zacht engelengezang dat steeds meer op een sirene lijkt en ons mee de diepte in sleurt. “Holy” vloeit naadloos over in het outro en daarmee is de cirkel helemaal rond.
Home balanceert tussen dansbare, zwoele beats en zachte, intieme composities. Rhye weet moderne synthese-geluiden moeiteloos te verzoenen met het klassieke van strijkers, wat het geheel een tijdloze uitstraling geeft. Of we helemaal overgeblazen zijn? Nee, maar dat ligt ook perfect in lijn met de verwachtingen over de plaat. Met Home levert Rhye namelijk een langspeler die moeiteloos de kamer vult en verder bouwt op alles wat Mike Milosh op zijn vorige albums deed, als een soort perfecte synthese.
Facebook / Instagram / Website
