Sinds 2018 is Viagra Boys niet uit het postpunklandschap weg te schoppen. Met hun debuut Street Worms, vol vuile met jazz bekladde punk, schopte de band het tot ver buiten Zweden. Zwarte humor, satire en woelige optredens deden hen tot nu toe boven de grote hoeveelheid gelijkaardige groepen binnen het genre uitsteken.
Alle gekregen lof aan kant was het nu tijd voor die moeilijke tweede. Welfare Jazz gaat exact over wat de naam insinueert: de leden zijn stuk voor creatieve leeglopers die overleven op staatswelzijn. Het soort straalbezopen types die je om half drie in de namiddag kunt bewonderen in je lokale stadspark. Gelukkig doet de band meer dan dat en maken ze het jazzaspect ook waar met sappige saxofoonintermezzo’s verspreid in hun nummers. De combinatie van die sax en ruwe riffs in opener “Ain’t Nice” en “Toad” slaan dan ook raak en doen met gemak denken aan Fun House van The Stooges.
Het is pas na de drie eerste nummers (en het gesproken woord op “This Old Dog”) dat we te horen krijgen dat Welfare Jazz niet volledig dezelfde kant op gaat als zijn voorganger. Op “Into the Sun” en “Creatures” geeft Sebastian Murphy een onzeker en kwetsbaarder stukje van zichzelf weer. Zoals bij alle drugsverslaafde levensgenieters is er vaak wel wat diepers te vinden dan alleen de oppervlakkige persoonlijkheid die zich tegen het systeem heeft gekeerd. “Creatures” draait om spijt die zanger heeft van verkeerde levenskeuzes, en op “Into the Sun” laat hij ondubbelzinnig klinken dat hij zijn laks leventje maar al te graag zou opgeven voor de liefde.
Met meer synths en een lager tempo op veel nummers klinkt Welfare Jazz ook een pak ingetoomder dan Street Worms. Het debuut van de band was gejaagd en sloeg wild om zich heen terwijl er hier meer ruimte is voor bezinning. “To the Country” kan dan ook losweg een effectief countrynummer genoemd worden. Afsluiter “In Spite of Ourselves” gaat hier zelfs nog een stapje verder in. Sebastian zingt hier samen met Amy Taylor van Amyl and the Sniffers een rasecht countryduet. Moge het ironisch zijn of niet, het klinkt best geinig. Gelukkig is ook op dit album de energie en chaos nooit ver weg; “Girls & Boys” raast lekker door en “Secret Canine Agent” zou een nummer van DEVO kunnen zijn.
Na enkele luisterbeurten kunnen we voorzichtig zeggen dat Street Worms nog steeds een dieper plekje in ons hart heeft dan dit tweede album van Viagra Boys. Welfare Jazz is nochtans een uitstekende plaat en de band sloeg erin om de juiste hoeveelheid nieuwe elementen aan hun muziek toe te voegen zonder zich te ver op onbekend terein te begeven. Hun debuut was echter een beter geheel, vinden we, en hier klinken de jongens af en toe wat meer zoekende naar welke richting ze nu net willen uitgaan.
