AlbumsRecensies

Illuminine – Baptism of Solitude (★★★½): Soundtrack voor de winterblues

Sinds zijn debuut in 2015 werd Kevin Imbrechts samen met Jan Swerts gebombardeerd tot Vlaams boegbeeld van het klassieke minimalisme, dat onder invloed van Ólafur Arnalds, Nils Frahm, Max Richter en Jóhann Jóhannsson opnieuw de wind in de zeilen kreeg. Op vijf jaar tijd bewees hij dat hij dat plaatsje in de Belgische muziekscène helemaal terecht mag opeisen. Met #1, #2, en #3 zette hij een mooi drieluik neer dat telkens ook herwerkt werd door bevriende muzikanten en componisten. Een snelle blik op de bijdragen van Adam Bryanbaum Wiltzie, Alex Sommers, Will Samson, Wouter Dewit of Message to Bears toont dat Imbrechts zowel in binnen- als buitenland op bijval kon rekenen.

Dit jaar verzorgde hij al samen met Hannes De Maeyer de soundtrack voor de pakkende docu over wielrenner Stig Broeckx en bracht hij met Dear, Piano een interessante compilatie uit met nummers die door bevriende artiesten onder handen genomen werden. Eindigen doet hij in 2020 met zijn meest persoonlijke werk tot nu toe. De opvolger van zijn cijfertrilogie heet niet logischerwijze #4, maar wel Baptism of Solitude. Imbrechts schreef dit nieuwe album op amper drie dagen ergens tussen kerst en nieuw van 2018 en laat het nu niet geheel toevallig een week voor kerst 2020 eindelijk los op zijn publiek. Hoewel het in volle eindejaarsperiode werd opgenomen, betekent dat niet dat je veel tierlantijntjes, sfeervolle dennenbomen of kerstverlichting zult aantreffen. Wie de muziek van Illuminine een beetje kent, weet dat je best geen uitbundige positiviteit moet verwachten.

De kerst die Illuminine van een soundtrack wil voorzien, is er eentje van eenzaamheid, melancholie en de bijhorende winterblues. Voor zijn nieuwe album wou Imbrechts terugkeren naar de essentie van Illuminine en die bestaat volgens hem uit zijn slaapkamer, een gitaar en enkele gitaarpedalen rondom zich heen. En meer dan dat is er eigenlijk niet op Baptism of Solitude. Dertien kleine wolkjes van nummers die blinken in hun eenvoud en perfect zouden passen bij de emotionele of mijmerende momenten in documentaires en films. Opener “Patterns” ontplooit zich traag en doet wat denken aan “Memoir” van Explosions in the Sky. Gitaren boven op gitaren boven op gitaren alsof Imbrechts uit gitaarecho’s een luchtkasteel probeert te bouwen.

Die eenvoud trekt Illuminine door over heel het album. “Traces”, “Ways” en “Echo” gaan helemaal kopje onder in een bad vol echoënde gitaren. De galmknop staat helemaal open, zodat je op den duur niet meer weet waar de ene noot eindigt en een nieuwe begint. Weg zijn de meeslepende strijkersarrangementen of de indringende stem van Hannah Corine; het zijn enkel en alleen de gitaarpedalen waarmee Imbrechts je probeert in te pakken. Zo klinkt het album wat eentonig, maar is het wel consistent. De nummers zijn vaak moeilijk van elkaar te onderscheiden en lopen soms mentaal in elkaar over. Wie niet oplet, zit plots al halverwege het album.

Illuminine legt ons soms letterlijk de woorden en beelden in de mond. Op “Snow” horen we niet alleen het vallen van de eerste sneeuwvlokjes, we zien ze ook langzaam smelten op onze vingertoppen. “Aurealis” doet ons dan weer vol ontzag kijken naar het prachtige noorderlicht ergens voorbij de poolcirkel. Maar eerlijk, waren de titels omgewisseld, dan hadden die beelden net zo goed bij het andere nummer gepast. Op die manier speelt Imbrechts wat met je eigen inbreng. Door de instrumentatie zo kaal te houden, is er heel wat ruimte voor je eigen beelden, indrukken en emoties. Het zijn witte vellen papier waar enkel puntjes op getekend staan die je zelf als luisteraar nog moet verbinden. Je haalt net zoveel uit dit album als je er zelf wil instoppen.

Terwijl ronkende motoren van vliegtuigen ons boven het hoofd zweven, doet het zachte ruisen van de gitaarversterker ons wegdromen op “Planes”. Het kan echter ook de wind zijn die we horen waaien, of het zachte ruisen van de zee. Elke take op dit album lijkt een mentaal postkaartje uit Imbrechts’ herinneringen en aangezien we niet in zijn hoofd kunnen kijken, moeten we dus zelf onze verhalen verzinnen. Wanneer er geen tekst is om je een houvast te geven, is alles voor interpretatie vatbaar. “Meadow” wil dan wel weidse landschappen in een soundscape vatten, het kan je evengoed doen denken aan een eenzame nachtelijke wandeling of aan de zon die tijdens het ochtendgloren door de bomen van een bos komt piepen.

Baptism of Solitude is niet de grote opvolger van Illuminines cijfertrilogie. Het is een zijsprong, een soloproject en het is exact wat de albumhoes belooft. Met de ogen dicht en de koptelefoon op de oren is de beste manier om je te laten onderdompelen in een bad van gitaarecho’s. Geschreven alleen op zijn slaapkamer, waarschijnlijk in het holst van de nacht, is de plaat ook op die plaats en op dat moment het best te genieten. Wanneer alles rondom je stil wordt, kan je je helemaal kan overgeven aan de desolate en indringende gitaarlijnen en galm.

Het album afdoen als een new age meditatiesoundtrack of wachtmuziek voor de lift richting de hemel zou niet alleen oneer aandoen aan Imbrechts’ integere gitaarcomposities, maar negeert vooral de overduidelijke liefde en zorgvuldigheid waarmee deze plaat gemaakt is. Elke snaar die hij raakt, elke noot die hij laat uitdoven bevat gevoel en is weloverwogen. Welke emotie hij dan nu precies wil oproepen, is niet altijd duidelijk en is vooral een persoonlijk verhaal. Voor sommigen zal Baptism of Solitude inderdaad te eenzaam en kaal aanvoelen, maar dankzij de hapklare en compacte nummers, wordt het voor de twijfelaars snel duidelijk of dit een album naar hun smaak zal worden.

Imbrechts leende zijn alter ego Illuminine bij Thurston Moore en vernoemde Baptism of Solitude naar een nummer van de legendarische gitarist Buckethead, en hoewel de gitaren op deze plaat helemaal niet klinken zoals die twee rockgoden, zouden ze wellicht goedkeurend knikken.

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Illuminine - "Before Any Sound" (feat. Marble Sounds)

Illuminine brengt fantastische, minimalistische muziek en vormt samen met Jan Swerts het koningsduo van ons vaderland. Met een vaak donkere, rustige sound…
AlbumsRecensies

Illuminine - #3 (★★★★): Kwetsbaarheid, verpakt in hartverwarmende ijskristallen

In de schemerzone tussen commercieel bereik en de intimiteit van een huiskamerproductie, daar, in die raadselachtige context kunnen we Kevin Imbrechts terugvinden….
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Illuminine - "Dying Flame" (feat. Hannah Corinne)

Als Illuminine wist Kevin Imbrechts ons meermaals te ontroeren op zijn twee albums: #1 en #2. Op 2 november kunnen we meer emotievolle en melancholische…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.