Wie de noodzaak voelt om zich te verdiepen in het brede arsenaal aan genres en subgenres dat de muziek rijk is, zal ongetwijfeld ergens folktronica tegenkomen. Een opvallende en vrij recente term die verwijst naar een mix van folkmuziek en elektronische muziek – of wat had je anders gedacht? De eerste steen van het genre werd ergens begin jaren ’90 gelegd door de Britten van Ultramarine. 30 jaar later is het genre volwassen geworden, met als absolute uitschieter Dan Snaith en zijn wervelende Caribou. Een band die het binnen dat genre wat zachter aanpakt is het zestal van Tunng. Met Tunng Presents … DEAD CLUB brengt de band al zijn achtste plaat uit. Een plaat die ons doet nadenken over ieders lot: de dood.
Het zaadje om DEAD CLUB te maken, werd al in 2018 geplant. Twee jaar en een hardnekkige pandemie later is het onderwerp actueler dan ooit. Voor Tunng is 2020 dan ook een luguber maar gepast moment om de dood in enkele van zijn facetten onder de loep te nemen. De single “A Million Colours” zet daarbij meteen de toon: ‘I can see how the world could exist without me, I can feel how that space would be filled perfectly’. Meer doekjes moet Tunng er niet om winden om ons duidelijk te maken dat we allen eindig zijn en misschien niet zo belangrijk als we dachten. De wereld draait gewoon gezapig door en daar valt niets aan te doen. “A Million Colours” eindigt met een streep Frans die vorm krijgt door Ibrahim Ag Alhabib, oprichter van Tinariwen. Als getuige van de executie van zijn vader bespreekt Ibrahim de tradities rond de dood bij de Toeareg. Heftig – het eerste bezinningsmoment is een feit.
Dat de dood een meer dan duistere kant heeft, moeten we je niet meer vertellen. Toch weet Tunng die duisternis nog zwarter in te kleuren met de melancholische opener “Eating The Dead”. Een opmerkelijke verwijzing naar de Braziliaanse Wari stam, die fan zijn van kannibalisme. “Eating The Dead” klinkt minimalistisch, want zo hoort het blijkbaar bij dat onderwerp. Een lang gesponnen synth klank en piano zijn enkel figuranten die de tekst trachten te dienen: ‘Lay you on my kitchen table, cut you open tenderly’. Smakelijk, maar toch genieten. Ook “SDC” ofwel “Swedish Death Cleaning” is doordrenkt van donkerte. De term verwijst naar het opkuisen van je woning voor je gaat sterven, om geliefden achteraf minder opkuiswerk te bezorgen. De track over deze morbide handeling klinkt complexer en avontuurlijker dan “Eating The Death”. “SDC” klinkt poppy en is gênant meezingbaar: ‘We are Swedish death cleaning’ – nooit gedacht dat we dit nog zouden meeneuriën. Een mooie dualiteit, die je moet gehoord hebben op deze plaat.
De plaat is bijna steeds verhuld achter donkere wolken, maar draait zich bij momenten ook naar het licht. Dat doet Tunng voornamelijk door gebruik te maken van tweedelige meerstemmigheid. Door die harmonie voelen nummers als “Three Birds” en “The Last Day” iets minder zwaar aan. Wanneer Tunng zich uitbundig uitspreekt over onze laatste dag, schijnt de zon uitzonderlijk helemaal door die donkere wolken: “The Last Day of your Life” zal vroeg of laat wel eens door één of andere concertzaal galmen en daar willen wij graag bij zijn.
Wie zich graag bezighoudt met het tekstuele aspect van muziek, zal aan DEAD CLUB een meer dan vette kluif hebben. Tunng schotelt ons in feite een luisterplaat voor, die je meer dan een aantal keren moet beluisteren om de volledige betekenis te ontdekken. “Scared to Death” is bijvoorbeeld een heus stuk poëzie, dat de tijd nodig heeft om verteerd te worden: ‘Swim hard through the ten thousand things, the world is an assassin with a secret grin’. Niet altijd even evident, maar muzikaal steeds oerdegelijk – al is het maar door een subtiel staaltje piano, een paar strijkers en een ongedwongen synth. De nummers “Woman” en tegenpool “Man” gaan nog een stukje verder. De term ‘muziek’ wordt hier naar de achtergrond verdrongen en maakt plaats voor een proza van aan elkaar geschakelde mooie woorden.
Tunng Presents … DEAD CLUB is een meer dan boeiende plaat geworden, die aan de ribben blijft kleven van al wie ze de ruimte geeft. Omwille van de nodige luistertijd en inleving is DEAD CLUB geen plaat die je zomaar zal opleggen in de woonkamer. Het is een conceptueel luisterspel dat de diepere sferen van de ziel probeert te raken, en dat vergt nu eenmaal wat meer focus. De twaalf nummers vormen een interessante mengelmoes van muziek, poëzie, spoken word en alles wat daarrond zweeft, en dat doen ze op een erg organische manier, waardoor de plaat op geen enkel moment geforceerd aanvoelt. Tunng is met DEAD CLUB geen hitmachine en het geheel is zeker geen hapklare brok, maar dat mag nooit de reden zijn om deze boeiende trip links te laten liggen.
