AlbumsRecensies

Black Stone Cherry – The Human Condition (★★): Bikerbarbehang

Op Spotify kan Black Stone Cherry maandelijks één miljoen luisteraars boeien. En om het met een oude reclameslogan te zeggen: dat moet je verdienen. Zelf hebben we nooit veel aandacht besteed aan deze groep. Hun hardrock bevat alle elementen om te scoren, maar toch blijft het niet plakken. Zo hebben we naarstig hun discografie doorploegd en kwamen we riffs, hooks, vette gitaren, een klok van een stem en lekker klinkende drums tegen. Toch waren we vijf seconden later alles alweer vergeten. Raar is dat. Black Stone Cherry maakt het soort muzikale behang dat perfect zijn nut bewijst in bikerbars: het komt heavy over, maar het leidt niet af van de diepzinnige gesprekken aan de toog. Soit, ook dat is een verdienste, zullen we maar zeggen.

Wat je in ieder geval niet kan beweren van deze groep uit Kentucky, is dat het een bende lamzakken is. Op veertien jaar tijd heeft Black Stone Cherry zeven albums gemaakt. De laatste vier jaar hebben ze tussen de albums door ook nog eens twee ep’s uitgebracht met bluescovers. En nu is er dus The Human Condition. Dit album werkten ze net op tijd af voor corona de wereld in z’n greep kreeg. Vreemd genoeg lijkt de opener “Ringin’ In My Head” op het akelige lijf van de pandemie geschreven: het nummer begint met de zin ‘People, people, your attention please, I need to tell you about a new disease.’ Terwijl het vier jaar geleden geschreven is. Volgens het perspraatje gaan alle nummers over onze dagelijkse strijd in deze tijden, maar luisteren wij naar hardrock voor de tekst? Nee, natuurlijk niet. We’ve said it before and we’ll say it again: dit genre draait om escapisme. Dus laten we even kijken naar de momenten waarop we het best kunnen headbangen.

Kandidaat nummer één is “Again”. Strofe en refrein op zich zijn wat tam, maar de riff is heavy en de solo heeft een attitude van heb ik jou daar. Meteen daarna krikt “Push Down & Turn” het niveau omhoog: stekelige riff en dubbele basdrum tijdens de solo. In “Live This Way” doen de jongens ook hun best met melodieus en toch gemeen gitaarwerk. Na het nummer horen we plots een verre ‘Woow!’, wat we leuk vinden. “Ride” rockt, maar dan iets teveel op een old schoolmanier om te verrassen. Zelfs de solo lijkt wel een blauwdruk te volgen die we al een kleine miljard keren gehoord hebben. We zijn dan ook oud. “Some Stories” doet het lichtjes beter, maar niet veel beter. We hebben ondertussen opnieuw het gevoel dat alles het ene oor in en het andere oor uitgaat. Geen weerhaken. En wij houden van weerhaken.

In de rest van de nummers waart hier en daar het spook van Nickelback – hey, het is de periode van Halloween voor iets. En is het Nickelback niet, dan is het kleffe, karakterloze FM rock die ons doet griezelen. Zo laveert Black Stone Cherry teveel tussen het commerciële en het hardere werk, wat altijd tricky is. Ze gooien ook verschillende genres in dezelfde pot, zoals hardrock, metal, southern rock, blues en zelfs – dankuwel, Wikipedia – post-grunge. Als je zo’n mix geen eigen smoel kan geven, ga je onherroepelijk kopje onder. Een beetje van alles is uiteindelijk niks.

Kortom, ook The Human Condition doet ons niet anders kijken naar Black Stone Cherry. Het is en blijft hardrockbehang. Het lijkt ons dan ook geen toeval dat ze vooral voorprogrammamateriaal geweest zijn voor ondermeer Def Leppard, Lynyrd Skynyrd en, jawel, Nickelback. Ze missen een forse scheut originaliteit om erbovenuit te steken. Niet mee eens? Dan discussiëren we graag verder aan de toog van onze favoriete bikerbar.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Ace Frehley – 10,000 Volts (★★½): Te hooggespannen verwachtingen

Is Ace Frehley, de originele Space Man van KISS, de ultieme rock-‘n-roller? Eind 1972 deed hij auditie bij Paul Stanley, Gene Simmons…
LiveRecensies

Dirty Honey @ Kavka Oudaan: Alle remmen los

Dirty Honey was opnieuw in het land. Na eerdere passages op Graspop en de Trix hield de groep deze keer halt in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Philip Sayce - “Backstabber”

‘Voor vette bluesrock mag je ons altijd wakker maken,’ lieten wij ons ooit ontvallen. Zodoende werden wij uit onze winterslaap geschud voor…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.