Zeven jaar geleden liet Yoann Lemoine onder de artiestennaam Woodkid zijn debuut The Golden Age op de wereld los. Dankzij wereldhit “Run Boy Run” schoot zijn muziekcarrière vlammend uit de startblokken. Zijn muziek dook op in talloze films en tv-series en met indrukwekkende liveshows en ook gewoon een geweldig goed debuutalbum vestigde hij zich haast uit het niets als een van Frankrijks rijzende sterren. Hij had al zijn strepen verdiend als regisseur van muziekvideo’s voor de groten der aarde (onder andere Taylor Swift, Lana Del Rey, Katy Perry, Harry Styles), maar als muzikant wist hij toch een uniek plekje in te nemen. Lemoine is namelijk ook illustrator, visueel artiest, regisseur, producer en muzikant en met Woodkid verzamelt hij al die noemers onder één petje. Kortom, een internationale carrière lag in het verschiet. In plaats van hoger te schakelen, koppelde Woodkid echter terug en verdween hij.
Elk album moet een bestaansreden hebben, anders kan het net zo goed niet uitgebracht worden. Artiesten hebben altijd wel een verhaal te vertellen, een statement te maken, een persoonlijk trauma te verwerken of geld te verdienen – er moet immers brood op de plank komen. Wanneer een muzikant met de noorderzon verdwijnt om ettelijke jaren later terug te keren, kan je je afvragen waarom hij net nu opnieuw opduikt.
Slechts heel sporadisch bracht Woodkid nieuwe muziek uit. In 2016 maakte hij een muzikaal migratiepamflet met Nils Frahm en Roberto De Niro en verzorgde hij de soundtrack bij de film Desierto. Drie jaar later luisterde hij de modeshow van Louis Vuitton op. Toch sleutelde hij al sinds 2015 in alle stilte en tussen alle samenwerkingen en remixes door aan wat uiteindelijk een nieuwe plaat zou worden. S16 is dus een werk van lange adem en dat werkt in zowel zijn voor- als nadeel.
Zijn terugkeer doet Woodkid alvast door de grote poort. Eerste single “Goliath” is letterlijk en figuurlijk een zwaargewicht dat zijn plaats als opener alle eer aandoet. Terug zijn de glitchy percussie, dramatische orkestratie en onheilspellende sfeer die met sprekend gemak de lange periode tussen zijn debuut en deze nieuwe S16 overbruggen. Ging The Golden Age nog over jeugd en opgroeien, dan opent S16 zijn ogen naar de wereld. De naïeve, rebelse artiest van toen maakt plaats voor een serieuze, haast pessimistische man die gebukt gaat onder twijfel, angst en onzekerheid.
Woodkid neemt zichzelf alleszins heel serieus. Voor S16 schreef hij niet alleen elf nummers bij elkaar, hij ontwierp ook een nieuw logo, stampte een nepbedrijf uit de grond (compleet met professionele website) en maakte een computerversie van zichzelf. Of we op de albumcover nu de echte Lemoine – in een innige omhelzing met een zwarte kwak teer – of een compleet digitale versie van hemzelf zien, is haast niet te onderscheiden. De grens tussen werkelijkheid en fictie vervaagt net als in ons dagelijks leven in sneltempo en is zowat de rode draad doorheen het album. De knipogen naar zwavel- en koolontginning (S16 verwijst naar het element zwavel), doorgedreven mechanisering en de kille samenleving waarin de ongelijkheid tussen grote multinationals en kleine burgers steeds groeit, dienen slechts als achtergrond en context.
Die ambiguïteit schuilt in zowat ieder hoekje of kiertje van dit album. Horen we hem op “Enemy” nu ‘The world inside of me’ of eerder ‘The war inside of me’ zingen? Of net wanneer hij de violen laat opzwellen in “In Your Likeness”, knipt hij ze bruut af om plaats te maken voor simpele, maar gevoelige pianoakkoorden. Samen met “Drawn to You” en “Shift” zijn dat de nummers waarin de radeloosheid en twijfel de bovenhand nemen. ‘Will I ever love another / The way I used to love you?’ vraagt hij zich eerst af, waarna “Shift” klinkt als een rauwe kreet om hulp: ‘The universe shifted / All I loved is lost.’
Van alle hoop en positiviteit uit The Golden Age is hier haast niets meer te vinden. Woodkid blijft in zijn eigen hoofd toeven en ziet geen uitweg. Gewoon wegrijden van je problemen zoals hij probeert in “Highway 27” klinkt dan wel stoer, het is geen heilzame oplossing. Met zijn hypnotiserende cadans kunnen we de snelweg aan ons zien voorbijschieten, maar toch voelt het nummer wat leeg aan. Of misschien was dat net de bedoeling; met Woodkid weet je nooit. De nummers op S16 hebben enkele jaren kunnen rijpen, maar daardoor klinkt het soms net iets te berekend of is er te veel over nagedacht.
Woodkid is altijd een liefhebber geweest van melodrama en uitgebreide strijkersarrangementen (zie het fenomenale “I Love You” en “The Golden Age”) en ook hier leeft hij zich opnieuw uit in rijke arrangementen en pathetiek. Hoewel die beproefde combinatie van piano, strijkers en zijn doorleefde stem vaak gebukt gaat onder zijn eigen gewicht, weet Woodkid af en toe ook echt te verrassen. Op “Reactor” en “Minus Sixty One” horen we plots een Japans kinderkoor dat ondanks de taalbarrière even meeslepend als gedecideerd klinkt. We wanen ons even in een Japanse dystopie van Akira of NieR:Automata waarin industrieën en machines het voor het zeggen hebben.
Typerend voor dit album is dat net wanneer Woodkid alle toeters en bellen achterwege laat, hij ons net het meest weet te raken. “Horizons into Battlegrounds” is dan misschien een hele mondvol, het nummer slaat je wel met verstomming. Met slechts een piano en zijn warme stem biecht hij zijn diepste twijfels op en vindt hij eindelijk een antwoord op al zijn vragen in de vorm van opnieuw een vraag: ‘Can I hold on to you?’
Net als Tool, Vampire Weekend of The Avalanches onlangs nog bewezen, is het voor een artiest moeilijk om aan de verwachtingen te voldoen na een lange periode tussen twee albums. Voor wie hoopte op een vervolg op The Golden Age biedt S16 wellicht weinig soelaas; de wereldhits zijn deze keer helemaal afwezig. Waar Woodkid’s nieuwe album inboet aan instant succes, blinkt het echter wel uit in subtiliteit en intrigerende spanning. Wie de nieuwe Woodkid wil omarmen, vindt een blubberende zwarte massa die nu eens warm, dan eens kil, maar altijd oprecht aanvoelt.
Door Covid-19 speelt Woodkid pas op 26 oktober 2021 (volgend jaar dus) in Paleis 12.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
